Klik hierboven op de afbeelding om de muziek te activeren.
Over mijzelf
Ik ben Will , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Teddy.
Ik ben een man en woon in Grobbendonk (België) en mijn beroep is Bouw.
Ik ben geboren op 21/06/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De tuin.
Over mijzelf
Ik ben Jenny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mopsken.
Ik ben een vrouw en woon in Grobbendonk (België) en mijn beroep is Managing Assistente.
Ik ben geboren op 01/10/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Tuin, lezen, dansen, computeren (niet noodzakelijk in die volgorde).
Zoeken met MSN
Zoeken met Yahoo
Klik op de foto en ga naar de site! Alle bloemen, fruit, bomen, etc... Ook mogelijk om te winkelen!
... en nog zoveel meer, ook afscheid nemen van familie en vrienden & vriendinnen Het is fijn een blogger te zijn en zo kan iedereen mee genieten van de ditjes en datjes in onze tuin.
18-12-2011
Herinneringen aan Bea
Nog twee afbeeldingen van mijn allerliefste vriendin Bea. De bovenste werd gemaakt toen we met zijn vieren op stap waren in Herentals bij de gelegenheid van Swing in T' als 22 mei 2002, de andere is een foto van 2010 toen ze reeds met kanker af te rekenen had, foto werd genomen in Venetië door Fer.
Zelf ben ik haar gebuur geworden in januari 1981. We hadden naast haar een woning neergezet en mijn ouders woonden bij mij in. Haar man, Gust De Meyer leefde toen ook nog. Het waren zulke lieve en nette mensen. Ze hebben ons mijn papa en mijzelf, getroost toen mijn mama was overleden op vakantie in haar thuisland, Duitsland. Later, toen mijn vader hertrouwde waren ze blij voor hem omdat hij toch nog een goede vrouw, Lydie, had gevonden en ze waren zeker dat mama dit ook goedkeurde. In januari de 18de overleed mijn papa in Windham (tegen Bornem), waar ze op dat moment woonden. Weer hebben ze mij gezamenlijk getroost. Wanneer Gust, haar echtgenoot even later overleed, was het mijn beurt om haar te troosten... ik heb dit ook volgehouden in al de jaren die nog zijn gevolgd. Daar ben ik ook dankbaar voor, dat ik toch nog iets terug kon doen voor haar. Wanneer Will bij mij is ingetrokken was Madeleine zo blij, ik kreeg haar zegen, ze zei dat dit echt een goede man was en ze wenste ons veel geluk voor de toekomst. Hoe dikwijls hebben we bij haar niet rond de tafel gezeten, gelachen, gepraat, onzin verteld... samen met Sonja en haar man Marcel... Een zes jaar geleden is Madeleine gevallen en werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Haar schouder was uit de kom gegaan... tijdens haar verblijf in het hospitaal lieten de verpleegkundigen haar nog twee maal vallen, nadien kon ze haar arm niet meer gebruiken... Ze kreeg van toen af, elke dag hulp van de meisjes die haar eten klaar maakten, de was en de strijk deden, het huis netjes houden... Een paar jaar laten is ze nog een keer gevallen... weer naar het ziekenhuis voor een paar maanden... toen ze die keer terug thuis is gekomen, is het nooit meer echt goed geworden. Maar Madeleine gaf de moed niet op, ze bleef lachen en gezellig praten. Je kon tegen haar ook alles vertellen, ze wist altijd wel raad voor je problemen of ze hielp ze te relativeren zodat de toekomst niet meer zo somber leek De laatste week voor ze is gestorven zei ze tegen mij, "Als ik nu naar het ziekenhuis moet, dan zal je me niet zien terugkomen. Dit is echt de laatste keer, ik ben het moe, ben moe geleefd en wil naar de Gust." Dat zei ze de ganse week lang, en de volgende maandag kwam de ziekenwagen haar halen en bracht haar naar de kliniek. Drie dag later kreeg ik dan het nieuws te horen, Madeleine was die morgen overleden... Dat deed pijn, onbeschrijfelijk veel pijn... Mijn beste vriendin, Bea, overleed aan kanker de maandag daarop... en nu had ik niemand meer aan wie ik mijn zorgen en problemen kwijt kon... Ooit, als ik weer heel veel tijd heb, misschien straks wanneer ik op pensioen ben, heb ik me voorgenomen om een boek te schrijven waarin ik dan kan vertellen over Madeleine en Bea... ooit... Waar jullie ook zijn, ik hoop van ganser harte, dat jullie gelukkig zijn en misschien, af en toe, nog eens in gedachten bij ons hier op aarde zullen zijn... als het even kan... Vaarwel lieve vriendinnen en tot ooit, in een blij wederzien!
De papa van onze Solan (Solleke), was een Berner Sennenhond! De moeder was een zwarte Labrador! Onze Solan is ook helemaal zwart maar oh zo'n schatje (tenminste... als we erbij zijn!)
Even op de tekening klikken om naar de site te gaan.
Klik even op de afbeelding om deze site te bezoeken! Mooie animatieplaatjes en nog véél meer.
Klik op de afbeelding en ga naar Wilma's site! Mooie plaatjes etc...
Ga naar link door op de foto te klikken
Klik op de twee bovenstaande of onderstaande plaatjes en je komt direct in de plaatjeslink van Herman. Veel kijkgenot toegewenst!
Plantenland Peeters-Vervoort te HERENTHOUT De fijnste kwaliteit en de beste service! Bekijk en oordeel zelf! VOOR ONS IS ER MAAR EEN ADRES PLANTENLAND TE HERENTHOUT
.gif)
