Lichaamswerk en spiritualiteit: motivatie en werkwijze.

Een sociale ingesteldheid en opleiding tot maatschappelijk assistent vormden de basis om in mijn vrije tijd groepen op te richten en te begeleiden. Het was een streven naar evenwicht tussen beroepsnoodzaak en geestelijke levensvervulling.

Aanvankelijk ontstond een poëzievriendenkring en er volgden praat- en ontmoetingsgroepen. Daarna kwam verdieping, bijscholing en nuancering en richtte ik mij  naar projecten rond lichaamswerk, massage, relaxatie en meditatie.

Ik organiseer initiatielessen, cursussen, workshops en vakanties voor een publiek met belangstelling voor deze thema's.

Dit is een aanbod om wensen en verlangens rond lichaamsbeleving en levenskunst te ontdekken en te ontplooien. Lichaamsbeleving is nodig en welkom in een wereld van vervreemding, zakelijkheid en afstandelijkheid.

Men kan kiezen voor individuele begeleiding door af te spreken aan huis of in praktijkruimte, of deelnemen aan groepsactiviteiten. Communicatie in groepsverband geeft als meerwaarde het gevoel van verwantschap met anderen en het genieten van een gemeenschappelijke energiestroming. Soms werken we in verbondenheid met de natuur om tot rust te komen.

De activiteiten vinden plaats in vertrouwen, veiligheid en verdraagzaamheid.

Wie als deelnemer weinig of geen ervaring heeft, wordt begeleid met suggesties, aanwijzingen, ondersteuning en bemoediging.

Er is ook aandacht voor sfeerschepping. De werkruimten worden gezellig ingericht, met geuren van etherische oliën, aangename klanken en warmte.

Geestelijke aandachtigheid en fysieke aanraking via huidcontact bevorderen de gezondheid en het gevoel van welbehagen. Hormonale lichaamseigen stoffen zoals endorfine en serotonine schenken verzachting en levensvreugde. Haptonomie en endogene inductie krijgen hun uitwerking door aanraking en massage: "Het innerlijk mechanisme van het lichaam gaat zelf naar evenwicht zoeken in het hormoonstelsel", zegt psycholoog aanrakingstherapie F. Benedikter.

Tijdens en na de activiteiten ontstaat een betere hartcoherentie, een optimale toestand waarin het hartritme in balans is met ons brein en stress vermindert, samen met de gunstige effecten op bloeddruk, immuunstelsel en levensenergie.

De laatste jaren hecht ik vooral belang aan gemakkelijk aan te leren relaxatietechnieken zoals autogene training, ademoefeningen, mudra's, visualisatie, creatieve expressie en verfijning van zintuiglijke waarneming. Zo is het effect van verwarmde keien op het lichaam, gekleed liggend en rustig genietend, bijzonder nuttig om zelfsuggestie toegankelijker te maken, zeker voor personen die vooral ontvangend zijn ingesteld en een beperkte verbeeldingskracht hebben.

Deze evolutie in werkwijzen is een gevolg van ervaringen tijdens en na cursussen, gegeven in opdracht van organisaties voor personen met kanker, voor langdurig zieken en voor andere specifieke doelgroepen.

Voorlopig laatste golfbeweging is de gespreksgroep Mystiek waarbij de geestelijke dimensie en cognitieve kalmte worden ervaren via het gesproken en beluisterde woord in het hier en nu, met respect voor ieders waarheid en voor het onuitspreekbare als woorden tot verstilling leiden...

Het begon bij poëzie en die basis blijft aanwezig, zowel in meditatieve teksten tijdens de bijeenkomsten als in cursiefjes, sommige te lezen op mijn website.

Deze aangename omzwervingen zijn een blijvende zoektocht naar meer Zin en Zijn!

Samen zijn in waarheid : Satsang in "Looi" (Tessenderlo)

Dit is geen vroege slogan voor de komende verkiezingen.

Het was een feestelijk spelen met woorden en inzichten op 23 maart in cultuurcentrum het Loo.

Een dozijn belangstellenden kwamen luisteren naar Luc Teuwen uit Lommel. Hij is voorstander van leven in waarachtigheid. Iedereen kan kennismaken met zijn visie, inzichten en "levenssleutels via mail" op: www.aandachtigoverleven.be

Teuwen kiest van nu af aan voor direct contact met publiek, dat gedachten en opvattingen wil confronteren met non-dualiteit. Hij wil graag binnen een gemeenschappelijk onderzoek de ware aard van onze aanwezigheid in het “hier en nu” van dichtbij benaderen.

Wie als kind de driejarige leeftijd passeert kan vanaf die periode herinneringen oproepen. Maar het is ook vanaf dan dat ‘ikjes” sterk tot ontwikkeling komen. Het ego krijgt een opkikker in opvoeding, onderwijs en sociale omgang.

Waarden als zelfbevestiging en verdraagzaamheid maar ook de schaduwzijden van concurrentie en onverdraagzaamheid worden overgedragen van generatie op generatie. Hoe mensen met elkaar omgaan wordt uiteindelijk maatschappelijk bepaald door moraal, godsdienst, politiek en wetenschap, opvoeding en onderwijs.

Teuwen benadert de dagelijkse realiteit van dit alles met ironische voorbeelden die sterk tot de verbeelding spreken, verheldering brengen en verbazing wekken.

Het mooie is dat hij het kon brengen zonder al te veel geleerde woorden en hij illustreerde dit met “spelers” uit het publiek.

“Non-dualiteit” of de nu-beleving is het aanschouwen van gebeurtenissen zonder oordeel of vooroordeel. Zelfs bij tegenslag of ziek worden, je niet afreageren door de schuld te geven aan een god of je medemens en ze ook niet voor schut zetten!

Leven is een constante ontnuchtering. Hij relativeerde ook voortdurend zichzelf als product van zijn levensloop die van hem een “eigenzinnig manneke” maakte. Hij zette zichzelf in zijn hemd, soms met het effect van een cabaretvoorstelling of improvisatietheater maar zonder enige pretentie.

Hij maakte zich geen illusies omdat een dorpsmentaliteit bijna compleet is afgestemd op vaste veilige (heilige?) waarden en generaties durende tradities.

De angst en afkeer voor nieuwe stromingen is ingebakken, soms terecht omdat je voor mensen die zich “verlicht” of “goeroe” noemen, op je hoede moet zijn. Mensen met deze allures nam hij op de korrel met de nodige ironie.

In zijn pleidooi voor levensechtheid gebruikte hij zogezegd storende factoren als dankbare voorbeelden. Een laatkomer die verontschuldigend op de laatste rij ging zitten en iemand die vol schaamte zijn jodelende GSM tot zwijgen bracht…  “Niets aan de hand, dat behoort ook tot het hier en nu”, met opluchting tot gevolg en een frisse kijk op andere gebeurtenissen.

In zijn uitnodiging omschrijft hij ‘Satsang” als “samen Zijn in waarheid” en “een gezamenlijk onderzoek naar onze ware aard: wie/wat zijn wij?”

In het aanwezig-zijn doorprikt hij de illusie van het eigen “ik”- bestaan.

De begeleider wijst daar onophoudelijk op en met de grootste toewijding: dat de eigen geest gezuiverd zou worden van eigen concepten en dat er terug ruimte zou komen om “Wat Is” in ontvangst te nemen.

Verder citeer ik:

“Waarheid is eindeloos. Anders zou het niet waarheid kunnen zijn. Daarom is dit verhaal tijdens Satangs ook eindeloos en zal het voor de rest van zijn biologische bestaan doorheen dit Luc-zijn stromen zonder ook maar één moment beladen te worden met schuld, verwachting, hoop of stagnatie.

Zoals er reeds verteld werd: er is alleen maar is-heid. De dans van het leven wordt enkel genoten vanuit het ritme van het leven zelf. Geen enkel ikje heeft daarbij enige inbreng.”

Eerste schooldag op een te zachte winterdag

4 februari 2007. Wekenlang huppelt de natuur alsof het lente is en zingen de vogels ’s morgens melodieën omdat het vriesweer op zich laat wachten.

De merels fluiten vóór dag en dauw alsof het lente wordt begin februari.

Lientje van vier jaar en Sofieke van zes, kinderen van mijn dochter en schoonzoon, begeleidden me naar hun eerste schooldag op zaterdagnamiddag in hun tuin.

Uit hun speelhuisje haalde ik hun steps en een bal omdat het eerste schooldag was en ik de meester van hun klas.

“Je bent er voor ons, jij bent de Meester… !

Vroeger maakten wij kennis met de andere leerlingen en de meester na een schuchter verschijnen op de speelplaats, met of zonder tranen.
Na het belgerinkel vormden de rijen zich gedwee en verplaatsten zich om zo de schooldeur binnen te schuiven.

Fantasie hoogtij in deze Nieuwe Tijd. Niks van wachten op de bel.

Op de speelplaats die speeltuin is, kreeg de Meester zijn instructies al.

Hij hoorde alert te zijn voor hun fictieve namen en leeftijden die zij hem spontaan en ongevraagd meedeelden.

De geanimeerde introductiedag vereiste vanaf de eerste minuut attentie.

De vierjarige waande zich tien jaar en kwam ineens met de boodschap dat mama en papa allebei dood zijn, meteen gevolgd door:

“Meester, kijk, ik kan nu al alleen schommelen maar duw nog maar eens, dan kriebelt het in mijn buik… !”

De ene verbazing volgde de andere op, supersnel, rolverwisselingen waren schering en inslag.

De meester was nog niet eens zijn klaslokaal binnengetreden om de les te spellen of de rollen werden al grandioos omgedraaid.

De kids maakten hem attent op het feit dat de speeltijd voorbij was en dat de school, de eerste schooldag, nu echt ging beginnen.

Ik realiseerde mij niet ten volle deze jaarlijkse onderwijsmijlpaal omdat ik eerst voor Lien, die zich “kleine deugniet” noemde, bovenaan op de schuifaf moest controleren of er geen spinnenwebben hingen…

De Meester voelde zich trots en zette het sein op groen voor de afdaling van de schuifaf.

De vierjarige, die meteen tien was, vertoonde een staaltje van assertiviteit, alsof ze een schanssprong waagde in een skioord.

“Meester, nu begint de school… !” kreeg ik van zus Sofie te horen, alsof ze wilde zeggen: “jouw speeltijd is voorbij en nu zetten we ons in de rij…”

Geen tijd om nog maar te denken aan een schoolbel!

De rij vormde zich om de schooldeur binnen te treden, één na één achtereen, en de meester hield gelijke tred.

De eerste schooldag, traditioneel begin september, verplaatste zich naar het putje van de winter.

Met schoenen uit…

Ik kwam binnen met “schoenen uit” zoals de kleinkindjes het graag zien

en het vroegen als ze het niet zagen gebeuren.

Mijn dochter was de leerstof van Sofie, die in het eerste leerjaar zit, aan het doornemen voor het slapen gaan.

Ik groette en schonk liefde aan de familiale gebeurtenissen die ik hun gang liet gaan.

Ik kwam binnen op kousenvoeten en zette me in de zetel waar het zusje van Sofie, Lientje, aan het spelen was met een minibusje.

Achttien kindjes stonden in een rij te wachten. Ze konden natuurlijk niet allemaal samen in één rit naar school.

Lientje had er al een tiental in de bus geplaatst en op het einde van de eerste rit zag ze me plots in de zetel zitten.

Zo merkte ze dat ik stilletjes was binnengekomen.

Dat was een verrassing die ze prachtig invulde door te vragen:

“Vake, waarom ben je zo stil? Wil je graag meespelen?”

De nog wachtende acht kindjes heb ik mee helpen vertrekken met de tweede rit.

Nadat iedereen op de speelplaats was aangekomen, ging Lientje nog eens natellen of iedereen er wel was.

Verwonderd hoorde ik mijn driejarige kleindochter voluit tot achttien tellen.

Nauwelijks bekomen van deze prestatie kwam ze af met een nieuwe gedachte: “liegen”.

De laatste dagen was ze hier veel over bezig en bracht iedereen tot verstomming door de volgende uitspraak: “Als je lacht, lieg je!”

Om deze uitspraak te begrijpen probeerde ik haar uit te leggen wat liegen echt is met het volgend voorbeeld: “Als het donker is buiten en ik zeg tegen jou dat het zonnetje schijnt, dan lieg ik!”

Waarop zij in volle ernst antwoordde:

“Neen vake, dat is niet liegen, dat is een grapje!”