Klavecimbelklanken of militaristisch eerbetoon

Soms verdiep ik me in de nostalgie van mijn jeugdjaren en denk ik terug aan het dorp waar ik ben opgegroeid.

De klavecimbel is een instrument dat die sfeer voor mij oproept.

Middeleeuwse klanken klinken tingeltangelender dan de hedendaagse muziektaal.

Dichterbij in de tijd hoorde ik radioklanken op de middengolf met zachte ruis als ondertoon, het kerkorgel, het fluitspel van Pa op zondagen en de orkesten op dorpstypische dansavonden in de parochiezaal ten voordele van verenigingen en liefdadigheid.

En het knikkende negertje op het missiebusje, het gewetensussend surrogaat voor de koloniale leegroof, zag dat het goed was… Vroom en met geloofstrouw werd het rozenhoedje gebeden.

De beide Wereldoorlogen toonden nog hun naweeën.

Fons Jeuris in zijn handmatig aangedreven “karretje” omdat hij België diende in de modder aan de Ijzer. Keupke Vandueren met een vliegende bom op zijn dak en daardoor doof en half blind. Odille Meus, de treurende weduwe, waar het altijd stil moest zijn in huis omdat haar man als één van de eersten sneuvelde in het Fort van Eben – Emael in 1940…

Jaren later besefte ik pas echt welk onheil die oorlogen teweegbrachten. Ook al herinner ik me levendig deze dorpsfiguren en de colonnes legervoertuigen die in de jaren 50 over de kasseistraten rolden, dag en nacht, als een heroïsch machtsvertoon.

Als kind stapte ik over de gruwelen van Hitler heen.

De legendarische verhalen van nonkel Louis en nonkel Fons over hun verbroedering met het Engelse leger na de Bevrijding, één en al nostalgie.

Bij grootmoeder werden we uit onze slaap gewekt na het buurten of “uchteren” om te voet huiswaarts te keren.

De televisie bestond toen nog niet.

De chocoladefabriek Jacques gaf bij elke reep lekkernij een prentje cadeau om kinderen aan te zetten om alle types van legertanks in een album te plakken.

Als kind wist ik niet beter en pas jaren later besefte ik dat deze verzameling een kerkhof was vol militaristische waanzin.

Een vriend met verzamelwoede opende mijn internationaal perspectief toen hij vertelde dat hij een pakje Russische postzegels had ontvangen na een aanvraag bij de Nederlandse uitzendingen van Radio Moscou.

Zo gezegd, zo gedaan! Ik deed hetzelfde en kreeg zelfs een boek meegestuurd over Yuri Gagarin, de eerste ruimtevaarder.

Ik heb mijn vader nooit zo kwaad gezien als toen, hij probeerde mij uit te leggen dat we vanaf toen bij de Staatsveiligheid op een lijst met namen zouden staan van personen met communistische sympathieën.

Waarschijnlijk ben ik het gaan biechten maar het onheil was geschied.