Het is alweer een poosje geleden dat ik mijn vader voor het laatst heb gezien. Het was onze laatste ontmoeting, dat wist ik toen nog niet. Het was gewoon mijn papa, de vader die mij heeft zien groot worden. Ik heb aan mijn kindertijd een gemixt gevoel over gehouden aan mijn vader. Maar boven alles was hij mijn vader. Een man van wie ik vreselijk veel hield. Ik heb hem alleen nooit zo begrepen, hij was anders dan de meeste mensen die ik ken. Toen ik kind was kon ik het niet beschrijven, maar nu als volwassen vrouw kan ik het wel. Mijn vader nam altijd drama met zich mee. Ik kan mij geen vrienden van hem herinneren die langer dan een jaar met hem omgingen. Ook verhuisde hij vaak, maar dat had met de buren te maken, altijd kregen de buren de schuld. Mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader trouwde met een vrouw die echt een gelijkgestemde was van hem. Ook bij haar ging altijd alles mis, natuurlijk nooit haar schuld. Iedereen maakte hen het leven zuur, de buren, werkgever, collega's en familie. Het was dan ook een kwestie van tijd dat wij zijn kinderen aan de beurt kwamen om de last van schuld te dragen. Hij maakte het ons soms onmogelijk moeilijk om het goed te doen. Wanneer je hem belde, kreeg je commetaar dat je niet vaak genoeg belde. Belde je vaker, dan kreeg je te horen dat je niet vroeg hoe het met hem ging. Vroeg je de volgende keer hoe het met hem ging, dan kreeg je het antwoord goed, om een keer daarop te horen dat je geen interesse had in hem, omdat je bij het antwoord goed, door had moeten vragen omdat het niet goed ging. Wanneer ik op visite wilde komen, kwamen ze liever bij ons, omdat ze dan konden gaan wanneer ze wilde, dan hoefde ze ons niet weg te sturen. Maar een paar weken later kreeg je dan te horen dat je nooit kwam. Ik moest steeds meer op mijn tenen gaan lopen wanneer mijn vader op visite kwam. Of wanneer we bij hen op de koffie gingen. Er heerste continu spanning. Zijn vrouw was een nog erger dan mijn vader. Ze heeft nog nooit langer dan 6 weken ergens gewerkt, dan stopte ze alweer, en het lag altijd aan haar collega;s en nooit aan haar. Zo vreemd. Maar ook over ons vertelde ze rare verhalen. Zo was ik een slechte moeder die de hele dag op internet zat. Ik kon geen kinderen opvoeden en was een zeer slechte echtgenoot voor mijn man en huishouden was een drama. ( maar ja, ik had toen al wel 5 jaar mijn baan) En altijd hadden ze wel met iemand ruzie, buren, mensen van hun kerk, vrienden. En dan eeuwig die kwaaltjes, van chocolade allergie tot hartritme stoornissen, alles hebben we al voorbij zien komen. Maar je kon nooit mijn vader ter verantwoording roepen, zijn vrouw nog minder! Dat lieg je, dat heb ik niet gedaan, dat is niet waar. Standaard antwoord. Een gesprek aan gaan met deze mensen was gewoon onmogelijk! En nu is het al een hele poos rustig bij mij. Mijn vader bracht erg veel onrust met zich mee. Dat besef ik nu steeds meer. De onrust is weg. Oh vergis je niet, ik hield zielsveel van mijn vader. Ookal stootte hij me vaak af, ookal maakte hij mij het soms onmogelijk om met hem om te gaan. Ik heb altijd ziels veel van hem gehouden. De laatste keer dat ik hem zag, zei hij dat hij van me hield. "Meisje, ik hou ontzettend veel van je. Als het voorjaar wordt zal papa je even helpen met het renoveren van de kozijnen." Ik kreeg een hele dikke knuffel toen hij wegging. En dat was de laatste keer dat ik hem heb gezien. Hij is niet overleden. Ik kreeg een brief waarin stond dat hij niet langer met ons (kinderen uit zijn eerste huwelijk) wilde omgaan. Zo ben ik mijn vader kwijtgeraakt en mijn kinderen hun opa. Het heeft mijn hart gebroken. Mijn ziel gekwetst. En ik hou nog steeds zielsveel van hem. Maar mijn vader zal ik nooit meer zien, omdat wanneer hij hier weer aan de deur zal staan. Ik niet weet of ik nog wel open zal doen.
