Het is al een hele tijd geleden sinds ik mijn laatste bericht postte op deze blog. Ik ben net klaar met een nieuw parfum, een parfum dat ik voortaan altijd draag. Het ruikt naar mens. Een duidelijkere beschrijving kan ik niet geven. Ik had dit nog niet eerder gezegd, maar de reden dat ik altijd een buitenbeentje ben geweest is dat ik geen lijfgeur heb. Sinds mijn geboorte heb ik nooit naar iets geroken, en dat schrikt mensen af. Ik kan dat nu in verleden tijd zeggen, want nu heb ik mijn parfum. Mensen merken me nu op en kijken me niet meer raar aan. Het voelt bevrijdend.

Sinds mijn job bij Baldini is het grootste dat ik gedaan heb niets. Ik heb 7 jaar letterlijk niets gedaan. Of, wel, ik heb 7 jaar bestaan, maar ik kwam niet buiten mijn territorium. Ik was het zat om altijd nieuwe, uitnodigende en vijandelijke geuren te ruiken, het was me even allemaal te druk. Nu ben ik uitgerust en wil ik weer wat werken.

Ik wil een nieuw parfum maken. Dit keer een dat me niet alleen menselijk doet blijken, maar me ook lekker doet ruiken. Een parfum dat mensen hetzelfde gevoel geeft als ik had toen ik het meisje met de rode haren rook. Dat is mijn doel, mijn einddoel. Ik weet dat als ik dat doel heb bereikt, dat het dan goed is geweest.