Waar ik al mijn (depressieve) gedachten neer type.
16-05-2019
#JustAnotherSadStory
Zes jaar geleden is mijn moeder heel erg verandert. Van een huismoeder naar nooit thuis, van ik help je naar doe het zelf en ik van kind naar volwassene. Ze was bijna altijd weg en we wiste niet naar waar. Er begon ook geld te verdwijnen in huis en niemand wist iets. We hadden onze vermoedens, maar als iemand nog maar vroeg of zij het had gezien schoot ze in verdediging. Ze begon te roepen en gaf je een schuldgevoel omdat je ernaar vroeg. We kregen toen ook het idee dat ze vreemd ging en dat daar dus al het geld naartoe ging. Ook al heeft ze het altijd ontkend weten we dat het de waarheid was. Het bewijs loog niet in tegenstelling tot haar. Ze stal niet alleen van ons, maar ook van de rest van haar familie, vrienden en haar werk, gewoon zodat ze hem dure cadeau's kon geven. Tot dat ze betrapt werd door de politie. Ze heeft ons toen nooit verteld wat er vanuit de rechtbank werd beslist. Maar ze had duidelijk haar lesje nog niet geleerd.
Mijn vroege jeugd was eigenlijk vrij zorgeloos. Ik had een mooi huis, eten in mijn mond, twee jongere zusjes en ouders die elkaar graag zagen.
Maar eens ik in het derde leerjaar zat begonnen opeens de pesterijen. Dit heeft heel lang geduurd, ongeveer zes jaar, en heeft me erg gekwetst, maar ook sterker gemaakt. Want hierdoor ben ik voor mezelf leren opkomen, en ook voor anderen.
Ik wou dat dit het enige moeilijke was dat ik had meegemaakt, maar nee er is meer. Als jonge vrouw ben ik op mijn twaalf jaar beginnen voetballen bij een vrouwen ploeg. Ik deed dit heel graag, maar ben er een paar jaar later mee gestopt omdat ik ook daar gepest werd.
En toen zijn de echte problemen begonnen, ondertussen ongeveer zes jaar geleden. Door slechts twee personen is mijn hele wereld op zijn kop gezet, namelijk mijn moeder en mijn toenmalig lief.
