Geschreeuwd heb ik van angst, gekreund om een beetje verlichting te krijgen, er was een niet te verdragen constante pijn in de buikstreek.

Nu is de angst weg,  ik voel ze niet meer echt.. Komt het door de medicatie en / of omdat ik terug kan denken, initiatief en beslissingen nemen?

Er wordt in deze tijd veel over Diana gesproken: ik kan, kon niet begrijpen dat dat meisje het aandurfde te scheiden.. ik zou alles verdragen hebben, omwille van de zekerheid, de publieke opinie, de 2 zonen, ik zou geen uitweg gevonden hebben. Behalve als zo’n angstgevoel de kop opsteekt.. Want dan moet ge reageren, dat kunt ge niet langs u leggen. Misschien kwam haar reactie ook vanuit de buikstreek, de boulimie waarvan men spreekt.. wie weet hoe ‘het’ zich bij anderen manifesteert? Met ‘het’ bedoel ik angst, ongelukkig, verminkt, verdrukt zijn, allerlei heftige emoties..

Zo heb ik eigenlijk schrik, dat door het ‘verdwijnen’ van mijn angst, ook de kans tot verandering, verbetering verdwijnt.. Angst veroorzaakt ook emoties.

30-08-2007, 23:21 geschreven door janusca  

Het ging me gisteren en vandaag wat beter – ik kijk weer wat normaler tegen het leven aan. Laat het me proberen uit te leggen. In die angstige toestand is er niets wat me nog interesseert:  TV-programma’s, hobbies, eten, jezelf verzorgen, jezelf mooi maken, kleren of andere dingen kopen, winkelen, wat rond kijken, terrasje doen, bankzaken in orde brengen (geld goed beheren), zorgen voor en contact houden met mensen die je nauw aan ‘t hart liggen, het huis opruimen en leefbaarder maken, poetsen..

Ik blijf maar opsommen: het is goed te weten wat ik normaal wel graag (of redelijk graag) doe.

Eén ding bleef ik in die angsttoestand wel doen nl. hier op internet zelf schrijven en lezen wat anderen schrijven, wat hun bezighoudt. (vervolg zie later).  

01-08-2007, 13:40 geschreven door janusca