Bijna was het donker. Rik, een langzaam aan kalende vijftiger en vrijgezel begaf zich naar het smoutebollenkraan van de "mil". Elk jaar de eerste zondag van de kermis ging Rik om smoutebollen.
Zoals gewoonlijk stonden er wel wat smoutebollen lustende mensen. Rik schoof gewoon van achter aan. Het kon wel een half uur duren. Rik had tijd. Terwijl hij met die zin speelde:"Ik heb tijd" voelde hij een siddering door zijn lichaam gaan. Wat een weelde, tijd hebben. Sinds een jaar genoot hij van een brugpensioen. Rik genoot er van. Alles rustig, niks gehaast. De winterdagen vulde hij met het kijken naar speelfilms. Het duister viel heel snel. Tegen het zijn beurt zou zijn kon het al goed donker zijn. Gelukkig moest hij niet ver. Er stonden nog twee mensen voor hem, een koppel vermoede hij. Vlug kreeg hij de bevestiging toen ze een kusje gaven, een kleintje maar het zei genoeg. Achter Rik stonden nog vijf mensen. Er was een verpleegster bij van het witgele kruis die wel eens bij hem geweest was. Ze knikte.
Plots totaal onverwacht viel Rik neer. De verpleegster boog zich over hem probeerde nog te reanimeren maar het was te laat. Rik ging naar een plaats waar men nog meer tijd had.

Smoutebollen zullen ze daar wel niet hebben, jammer.

07-06-2009 om 00:00 geschreven door jan luka