Vanmorgen reden we met onze fiets, maar zonder bepakking (oef !) richting kazerne Wetzelsdorf , gebouwd in 1939,waar vader 3 weken verbleef in juni 1943. We vroegen  aan de wachtpost of we de kazerne mochten bezoeken, maar dat bleek geen evidentie... Eerst moesten we naar een andere kazerne voor de toelating. Die kregen we van een welwillende heer in burger, vermoedelijk een officier van de 'Sicherheitsdienst'.

Terug naat de 'Belgier Kazerne' (zo genoemd omdat onze Leopold II er ooit een optrekje had. Daarover later meer...)

We werden opgewacht door de verantwoordelijke van de kazerne, een 'beer in soldatenverpakking', maar hij bleek een bijzonder innemend man die naar de naam 'Langman' (!) luisterde. Hij toonde ons enkele interessante plekken van de kazerne : het exercitieterrein van vroeger, waar vader zeker heeft leren marcheren. Hier maakt vader voor het eerst kennis met het lugubere gelaat van de oorlog; Hij schrijft :"...de volgende morgen was het om acht uur aantreden, er zou namelijk een "vaandelvluchtige " neergeschoten worden..." Die persoon zou zeker  niet de enige geëxecuteerde zijn die in de kazerne werd omgebracht.  Onze gids toonde een gedenkteken voor de quasi 2000 mensen die er werden terechtgesteld in de loop van de oorlog; Ze werden er na de oorlog gevonden in een massagraf. 

Ook toonde hij ons een kerkje dat in Kosovo was gebouwd, afgebroken en daar weer opgebouwd, eigenlijk een houten  barak, maar met als  altaar een soort machine.  Ten slotte troonde hij ons mee naar de bar, waar een portret van onze hoogsteigen Leopold II (in jonge versie) hing (we moesten van hem op de foto) en trakteerde ons een koffie. Tijdens ons gesprek vertrouwde hij ons toe dat zijn vader gestorven was aan de gevolgen van alcoholisme... onze zoektocht naar de vader had blijkbaar bij hem een gevoelige snaar geraakt en het afscheid was zeer hartelijk.

Met deze fantastische ontmoeting in het achterhoofd kon  de rest van de dag niet meer stuk.  We deden wat sightseeing in de mooie stad Graz, waarvan de binnenstad Unesco werelderfgoed  is. De stad is bekend om de vele mooie binnenplaatsen met galerijen; Er is een prachtig stadspark, eerder een heuvel, met enkele opvallende gebouwen (zoals een wachttoren uit de middeleeuwen); De berg is tijdens de oorlog gebruikt om schuilplaatsen voor de bevolking te creëren, want de stad is zwaar gebombardeerd geweest door de geallieerden. De gangen zijn er nog en een deel ervan wordt gebruikt door een treintje met els thema 'sprookjes'; Voor twee heren op leeftijd was dat niet echt een optie... dus gingen we ook nog naar het Hauptbahnhof, ook vermeld in het rapport van vader. Het gebouw bleek tijdens de oorlog erg beschadigd en is nu een gezellig, maar heel modern complex.

Vader schrijft over zijn verblijf in Wetzelsdorf ook nog : "daar hebben we veel zweet gelaten, want bij elke oefening moest er een berg van 400 m beklommen worden"; Die berg bleek echter onmogelijk te lokaliseren.

Morgen weer de fiets op, voor een alweer behoorlijk lange, en ongetwijfeld lastige tocht naar het noorden.  Over 2 dagen hopen we de stad van Strauss, Wenen, te bereiken, het eindpunt van onze tocht. Daarover later meer...

Andermaal wensen we jullie een goede nachtrust, en vergeet niet voldoende uierzalf aan te brengen tegen zadelpijn ! Bis Morgen !

Jan en Koen