Jaja het is zover. Aangekomen in Santiago met weinig bloed maar wel met heel veel zweet en tranen. Ik wist niet wat me overkwam van emoties als ik na 7 weken en 1 dag en 1200km in de benen eindelijk de kathedraal zag en het plaatje Santiago bij binnenkomst van de stad. Ik kan je wel vertellen dat het een overweldigend gevoel van blijdschap is. Ja ik heb gebleit van blijdschap, durf ik jullie wel vertellen.Ik ben er toch maar geraakt. Ik weet ook wel dat er velen die tocht hebben gemaakt, Maar het is toch een persoonlijke overwinning. En die neemt niemand me meer af.
Vanaf Ribadeo had ik gezelschap van een duitse man. maar op het einde voelde ik het einde kriebelen en wou ik een tandje bijzetten. Als het goed is zie ik hem morgen wel weer. De weg van de zee naar Compostela was best nog wat klimmen. Maar Galicie is dat best waard. Heeeel mooie omgeving. Heb in de hoogte in een dorpje gezeten echt in het midden van nergens. Met als middelpunt 1 Bar naast de albergue. Geen enkele winkel. geen eten te vinden. Want de barvrouw maakt enkel tapas de zondag als de pastoor langs komt. en het was midden in de week. Alleen de engelse hospitalero had nog wat spaghetti. Maar we hadden al wat eten ingeslagen bij de vorige halte. Dus sterven van de honger hebben ik en mijn duitse compagnon niet geleden. Ik ben heel vriendelijke mensen tegengekomen. Sommigen blijven wellicht in mijn geheugen geprent. De barvrouw in dat dorp is er 1 van. En de streek is ruw. Maar je hoort er de natuur tegen je praten als je heel stil bent. De vogels, de rotsen, de wind. verder is er niets. Zalig gewoon. Ik moet zeggen dat ik heel mijn camino zelden onvriendelijk ben behandeld. De spanjaarden zijn in het begin wat afstandelijk maar als ze doorhebben dat je toch iets van spaans begrijpt en na een goede sidra of cerveza of vino tinto gaat het al heel wat vlotter.
Dat compostellanos een bepaalde verbondenheid hebben met elkaar begrijp ik nu maar al te best. Het was een tocht van dingen los laten en tgelijk genieten. Dikwijls heb ik gevloekt, maar geen moment heb ik er spijt van gehad.
Ik wil jullie danken voor jullie grote morele steun. Het heeft me heel deugd gedaan. Vooral mijn kinderen en zij die me nauw aan mijn hart liggen. Omdat ze me 2 maanden hebben moeten missen, maar het me toch gegund hebben. Wees maar zeker dat dit wederszijds was.Ik heb jullie ook gemist.
Muchos Gracias por todos. Un fuerte albrazo tambien y hasta Luego.
Compostellano Jan.
ps. En van die fotos probeer ik een mooie voorstelling te maken. Dus heb even tijd. Maar je bent uitgenodigd om ze te zien. Voor zij die het willen.
