Ik heb gisteren de laatste bladzijden van het boek gelezen Het was een heel ontroerend einde! Hij schrijft op het einde, in tegenstelling tot de rest van het boek, heel mooi over zijn moeder. Ik ben blij dat ik het boek gelezen heb, maar voor mij persoonlijk moest het geen honderd bladzijden langer meer duren doordat er niet zo heel veel geberut in het boek.
We hebben even gegoogled naar een recensie over het boek Bezonken rood. Na eventjes zoeken vonden we een reactie op het boek die ons niet zomaar koud liet.
Rudy Kousbroek en Fred Lanzing dat voor haar gedaan, twee Nederlanders die beiden in een Jappenkamp hebben gezeten, Fred Lanzing zelfs in hetzelfde als dat van Brouwers: het Tjideng-kamp in Batavia. Lanzing schrijft: "Jeroen, wat je daarover schrijft is echt onzin en niet zozeer bezonken of verzonken, maar vooral verzonnen". Zowel Kousbroek als Lanzing komen met pijnlijk harde bewijzen dat Brouwers de feiten niet kent. De Jappenkampen waren geen "Vernichtungslager", zoals Brouwers suggereert; er werden geen mensen systematisch afgemaakt zoals in de Duitse kampen. De sterftecijfers liggen dan ook aanzienlijk lager. Kousbroek vergelijkt Bergen-Belsen met zijn kamp: 75 tegen 6 procent. In de omheining van het kamp was niet "om de zoveel meter een wachttoren", waarin een "jap met verrekijker en machinegeweer" en zoeklichten. "Waar haal je die onzin vandaan?" vraagt Fred Lanzing aan Brouwers. "Ik heb de omheining zelf gebouwd in 1944". Nota bene! Ze bestond uit gevlochten bamboe en verder niks. Verder betwijfelt Lanzing of er in het kamp "verkrachtingen, bajonetteringen en moordpartijen" hebben plaatsgevonden, zoals Brouwers beweert. Hij zelf tenminste is er geen getuige van geweest en in het vonnis tegen de Japanse commandant Sone, de boss van het kamp, is er niets over te vinden.
Deze tekst is toch wel wat confronterend. het boek is zeer overtuigend geschreven. Wat toch een zeer positief punt is voor een schrijver.
