Momenteel ga ik naar een praatgroep en dat heb ik sinds kort gezegd aan mijn papa. Hij was boos omdat ik het niet eerder verteld had, maar dat is ook niet zo gemakkelijk toegeven dat hulp nodig hebt. Hij wil gewoon dat het mij helpt en dat doet het! Ik ben nu gewoon blij dat het beter gaat met mij en voor het eerst... heb ik geen behoefte aan een relatie. Ik ben een hopeloze romanticus en kijk naar romantische films en huil daarbij als het echt nodig is. Op school wil ik bekend staan als liefdes-en relatietherapeute. Dus als iemand van mijn vrienden een relatie heeft of verliefd is weet ik het meestal en help ik ze door mijn mening te geven. Maar wordt het niet tijd dat ik mijzelf advies geef?
