18-11-2008 om 18:21 geschreven door jaak  

18-11-2008 om 17:55 geschreven door jaak  

Op een dag verhuist de kleine Didier met zijn ouders naar “den buiten”, het meer landelijke deel van ons land. Hij wandelt door de natuur en ontmoet een lokale boer. Tot hij plots in de wei een ezel ziet staan.  Hij gaat naar de boer en stelt zich voor

“Ik ben Didier en ik zou graag uw ezel kopen. Wat is uw naam?”, vraagt Didier.

“Mijn naam is Michel,” antwoordt de boer, “en mijn ezel is niet te koop.”

“Maar mijnheer Michel,” zegt Didier, “ik geef er u wel 100 euro voor.”

Boer Michel denkt na over hoeveel pintjes hij met 100 euro kan kopen en zegt uiteindelijk: “Oké, verkocht, maar dan moet ik de 100 euro wel nu onmiddellijk krijgen, anders gaat de koop niet door.”

“Afgesproken,” zegt Didier, “hier zijn uw 100 euro en ik verwacht dat je morgenvroeg de ezel naar mij thuis brengt, Michel.”

Zo gezegd, zo gedaan. ’s Anderendaags staat boer Michel voor de deur van Michel, maar zonder ezel.

“Sorry, jongen,” zegt de boer, “maar ik heb slecht nieuws. Mijn ezel lag deze ochtend dood toen ik hem wilde voederen.”

“Wel,” antwoordt Didier, “geef me dan gewoon maar mijn geld terug: 100 euro” en Didier houdt zijn handen open.

“Dat is een probleem, ik kan u niet terugbetalen, ik heb alles al uitgegeven.”

“Oké, ook goed, maar breng me dan toch maar de ezel. Ik heb hem uiteindelijk gekocht, dus ik heb daar recht op.”

“Dat begrijp ik niet, wat kan je nu met een dode ezel doen,?”

“Wel, ik ga hem als prijs verloten in een tombola in het dorp.”

“Maar je kan toch niet zomaar een dode ezel verloten?”

“Zeker weten van wel. Ik zal gewoon niemand zeggen dat de ezel dood is, zo simpel is dat.”

De boer begrijpt er niets van maar brengt in de namiddag wel de dode ezel naar Didier, tenslotte is het zijn probleem niet wat Didier met die dode ezel doet. Een maand later loopt de boer toch nog eens nieuwsgierig bij Didier binnen.

“En jongen,” zegt de boer, “hoe is het nog verder met mijn dode ezel afgelopen? Heb je hem nu verkocht via een tombola?”

“Jaja,” zegt Didier, “ik heb gedaan hetgeen ik je gezegd heb. Ik heb hem gewoon verloot. Ik heb in totaal 500 tombolabiljetten van 2 euro het stuk verkocht en uiteindelijk een winst gemaakt van 898 euro.”

De boer begrijpt er niets van.

“En is er dan niemand geweest die geprotesteerd heeft?”

“Jawel, alleen maar de winnaar. Maar ik heb hem onmiddellijk zijn 2 euro teruggegeven. Zo simpel was het. Ik heb 1000 euro ontvangen, 100 euro aan u betaald en 2 euro aan de winnaar. Ik hou dus netto nog 898 euro over. Dat was een goeie zaak.”

De boer neemt zijn klak van zijn hoofd, krabt zich in de haren, zet opnieuw zijn klak op en wandelt naar huis. Hij begrijpt er niets van, maar vraagt zich wel af wie in feite hier de ezel is.

Nawoord:

Ondertussen zijn de jaren voorbij gegaan. Didier is groot geworden. Hij is nu minister van Financiën.

18-11-2008 om 00:00 geschreven door jaak  

04-11-2008 om 00:00 geschreven door jaak