|
De week van Autisme, de week van zeer bijzondere kinderen.
Ik heb zelf twee kindjes met allebei een autisme spectrum stoornis.
Voor mijn beide jongens, en voor alle andere bijzondere kindjes schreef ik dit gedichtje:
Ruiken
aan de bloemen, of aan de net gewassen haren
In je eigen wereldje zijn, intens voor je uit
zitten staren
In je hersentjes is het file, alles staat daar
even vast, we wachten op groen licht
Je gezichtje is even boos, er rolt een traantje,
maar al snel komt er weer een lach op je gezicht
Schrikken van een auto die voorbij komt sjezen
of van het onweer daarbuiten
Zachtjes heen en weer bewegen, terwijl je erbij
doet neuriën of fluiten
Iedere keer hetzelfde willen doen, iedere keer
hetzelfde patroon
Voor een ander is dat misschien gek, maar voor
jou is dat heel gewoon
Zoveel mogelijk willen horen, zoveel mogelijk
willen weten
Zoveel mogelijk willen zien, om het daarna nooit
meer te vergeten
Al weet je veel dingetjes al, toch blijf je het
vragen
Wat toen niet lukte, word dan nu wel in je
hoofdje opgeslagen
Soms lukt het spelen met andere kindjes je niet
goed
Je wilt het zo graag, maar je weet niet hoe het
moet
Je wilt graag samen spelen, samen hollen, samen
rennen
Soms toch wel eng om nieuwe kindjes te leren
kennen
Je wil soms niet knuffelen, niet worden getroost
bij verdriet
Van een zachte stem word je rustig, of van het
zingen van een rustig lied
Zachtjes leg ik je tegen me aan, ik wiebel als
in een schommelstoel
Je word rustiger, zachtjes gaan we naar jouw
wereldje, want hier is het maar een drukke boel.
©Nic
Met dank aan Nicole van Geenen!
|
