Charlotte
was overweldigd. Ze had totaal niet meegedaan met de bedoeling te winnen,
gewoon voor de fun. Ze had in haar hele leven één liedje geschreven en durfde
het amper voor te brengen. Ze had het toch één keer gedaan voor haar beste
vriendin, die haar daarna zonder dat zij het wist had ingeschreven voor de
wedstrijd. Nu was het dus zover, vanavond zou ze haar grote idolen ontmoeten,
al was het dan met ondraagelijk veel stress. Ze vond van zich zelf dat ze
totaal niet kon zingen, maar ze wou gewoon haar liedje tonen aan de jongens. En
als ze het niet goed vonden, tja, pech zeker ? Dan bleef het bij dat ene
liedje. Die dag aten ze s middags in hun hotel om daarna naar de grote zaal te
gaan waar ze zouden optreden. Er bleven nog 15 kandidates over. Ze kregen
allemaal hun persoonlijke cameraman die hun de hele dag volgde. Tom was die van
Charlotte en ze vond hem best leuk. Ze voelde zich op een of andere manier op
haar gemak bij hem. Het was zo leuk om jezelf te kunnen zijn bij iemand omdat
die je niet kent en niet weet wat je allemaal al fout hebt gedaan in je leven.
Dat was een groot verschil bij haar want in België was ze een depressief meisje
dat school haatte en in niets zin had. Ze voelde zich zo vrij nu, want ze
haatte fakers. En verrassend zaten er veel bij in de groep met winnaars. Ze
vroeg zich vaak af of die meisjes in hun land normaal waren als ze op 15-jarige
leeftijd een attitude van hier tot in Tokyo en een barbie-gezicht hebben. Toch
besloot ze haar eigen zelf te blijven nu ze zo opgewekt was. Ook al bracht dat
veel starende blikken van Barbies met zich mee. Er was maar 1 domper op de
reis, ze waren haar gitaar kwijtgeraakt op het station. Die mensen hadden geen
benul hoeveel die waard was. Niet per se de geldwaarde, meer hoe hard ze er aan
gehecht was. En aangezien haar stem niet zo prachtig was, was het nu wel het
enige waarmee ze het moest doen. Nr 5 ?. Het was haar beurt. De crew vroeg
nog You ready ?. Ze haalde haar beste Engels nu al boven zodat ze ten minste
al één Engels woord had gezegd voor ze de jongens onder ogen kwam. This is as ready as Ill
ever be. OK, off you go . Daar ging ze dan, ze liep het podium op en
stopte met een huppeltje bij de microfoon. De jongens keken haar en voor een
paar seconden kreeg ze stress, vooral toen ze Harrys ogen zag. Dichter dan dit
zal ze nooit geraken. Het waren de woorden van de man naast het podium, vijf
minuten voor ze opging. Maar dit was wel heel dicht. Ze zouden elke porie op
haar huid kunnen zien, dacht ze. Liam begon : Hi, babe whats your name ?. Charlotte.
Ah shit, het klonk zo stom. Ze zouden het nooit zo kunnen uitspreken. OK Droog.
Dat kon nooit goed zijn. How old are you ?, zei Niall. Wat een schattig
accent had hij. 15. Zou het te jong zijn ? Ach, wat maakt het uit, ze stond
hier voor de fun, toch ? Ze zette haar biggest smile op om beter over te komen,
maar eigenlijk lachtte ze gewoon altijd sinds ze hier was, dus zo fake was hij
niet. De monden van de jongens plooiden ook en plots had iedereen een lach op
zijn gezicht. Grappig.
You,re performing youre song without an instrument ?, vroeg Louis. Well,
yeah funny story they lost my guitar at the Eurostar, and my vocals arent
wonderfull, so I thought maybe I could play it on the piano but they dont have
one in here, so Niall antwoordde meteen, But you can use mine, wait Ill go
grab it. Wow.
Ze mocht zijn gitaar gebruiken. Hij kwam al snel terug met zijn prachtige
gitaar. I wont drop it, I promise, zei ze maar daar was ze nog niet zo zeker
van want ze was heel onhandig, en komaan, wie gooit er nu de gitaar van Niall
Horan op de grond ? Of erger, van het podium?
