Liefste pruts,
ik weet niet wat zeggen,
het voelt als verzetten van bergen.
die bergen nooit beklommen of overwonnen,
onderweg gesneuveld en onbegonnen.
je was er, voor even,
omringd met warmte, ik begon lichtjes te zweven.
na 8 weken stopte je hartje met kloppen,
ik verbijt de pijn, probeer alles op te kroppen.
ik voel mij gefaald,
alles door de natuur bepaald.
het mocht niet zijn,
verzekerde kwelling en pijn.
je bent er niet meer,
maar ik denk aan jou, keer op keer.
je blijft bemind,
mijn winterkind.
|
