|
1. Vooraf en tijdens
Vrijdag
8 mei 2015
Nog
eventjes bij jou binnensprongen vooraleer ik ging zwemmen.
De
dokter was aanwezig...
Ik
kwam goed nieuws melden, mijn vast contract is binnen !
Je
vertelde dat je blij bent, maar je gelaatsuitdrukking sprak een andere taal.
Ik
zag schrik in je ogen. Schrik voor wat nog komen zal.
Je
greep mijn hand vast en vertelde mij wel twee keren hoe trots je op mij was.
De
dokter vertelde mij het één en ander, kortom : eigenlijk niet veel positiefs.
Er
werd medicatie en puffs voorschreven... En de rest...
Ik
moest dringend vertrekken,
ik
gaf meme een dikke zoen,
en
jou mocht ik natuurlijk niet vergeten.
Je
pakte mij iets langer vast dan gewoonlijk en gaf me een zoen.
Alsof
je het voelde aankomen...
Zondag
10 mei 2015
Ik
kreeg te horen dat je thuis gevallen was. De ambulance kwam je halen.
Eenmaal
in de kliniek was je weer op je positieven.
Ik
had een slecht voorgevoel. Maar iedereen stelde mij gerust.
Je
had al eens in de kliniek gelegen en erna kwam je ook terug na huis.
Ik
ging met zo een gerust mogelijk hart gaan slapen.
We
kregen telefoon om 22u50 aankondiging van slecht nieuws.
Mijn
voorgevoel zat juist, ookal wou ik dit niet !
Ik
bartste in tranen uit, happend naar adam, snikkend en razend op mezelf.
Constant
riep ik "Nee, dit kan niet. Nee, dit kan niet!"
Met
de herhalende tranen over mijn wangen...
Ik
wou proberen slapen, maar dit lukte lang geen kanten.
Rond
23u20 belde ik mijn nicht op, die zich had aangeboden om te blijven slapen
bij mijn meme.
We
gingen nog eens naar de kliniek gaan.
Ik
snelde mij in mijn kleren, in mijn auto richting Nieuwgoedlaan.
Bij
het toekomen, zag ik mijn nicht staan bij de deuropening, mijn meme was al
richting de kliniek met haar zonen.
Ik
ging naar mijn nicht toe en tranen waren niet ver te zoeken.
We
stapten in de auto op weg naar de spoed.
Het
viel zwaar pepe...
Je
lag zo mooi te 'slapen'.
We
stonden allemaal rondom je bed, naar jou te staren, zonder dat je
terugstaarde.
Iedereen
was van zijn/haar melk.
Erna
gingen we naar huis, ik zette mijn nicht, nonkel en mijn lieve meme terug af
in't Nieuwgoed.
In
het naar huis rijden, had ik het zwaar. Ik moest mij enkele tellen aan de
kant stellen.
Eenmaal
thuis, nog lang gepiekerd en geweend.
Door
jou te zien liggen in de kliniek, was ik tot besef gekomen.
Thuis
kreeg ik weer een krop in de keel, als ik er terug aan dacht.
Toch
maar geprobeerd om te slapen. Met veel gedraai, geween en gekeer lukte dit
uiteindelijk.
Enkele
keren wakker geweest, omdat ik nare dromen had over jou.
Maar
dat waren geen nare dromen, 't was realiteit...
Maandag
11 mei 2015
Familievergadering
bij ons nonkel, meme liep al enkele toertjes rond de tafel.
Ik
nam ze vast, ze was opgelucht.
Ze
had goed geslapen, een pak van mijn hart.
Intussen
kwam de rest van de familie aan.
Pepe,
uw kinderen zaten rondom de tafel om alles te regelen,
we
wouden dat alles tot in de puntjes in orde was.
Het
was een lange dag, door het vele werk was er geen tijd om te rouwen.
Tot
we terugkwamen thuis, dan kregen we onze klop van de hamer.
Hij
kwam nog harder aan dan de dag ervoor...
Dinsdag
12 mei 2015
Ze
zeggen : "Zinnen op uw werk verzetten" poging mislukt.
Woensdag
13 mei 2015
Eventjes
een check up bij ons meme, uw vrouw, uwen wederhelft.
Eigenlijk
stelde ze het al bij al goed.
Ze
verteld geregeld dat ze opgelucht was.
Jouw
laatste nachten in't Nieuwgoed verliepen niet vlekkeloos,
je
liep van de ene zetel naar de andere, op zoek naar je comfort.
Niks
gaf je nog comfort. Uw vrouw was bezorgd en zag het aankomen.
Ze
had veel voor jou gebeden in haar bed, terwijl je verder slenterde in de
living.
"Laat
ze u daar maar goed verwennen daarboven !
Jij
verdient dat !
Eet
nu maar een vanillepudding met confituur met een gouden lepeltje."
Moest
dit je laten weten van ons meme. Ze zal je altijd blijven missen.
Vandaag
begonnen aan mijn tekst voor in jouw mis.
Dit
viel me zeer zwaar. Enkele keren helemaal opnieuw moeten beginnen.
Papieren
verfrommeld, tranen op het papier, waardoor het niet meer leesbaar was.
Een
diepe zucht en een hysterische huilbui hadden mij wel tot mooi resultaat
geleid.
's
Avonds raapte ik mijn moed bij elkaar, om je nog eens te bezoeken.
Ik
stapte binnen, je beste vriend Lucien kwam uit jouw kamer.
"Niemand
kan Jef'ke vervangen" zei hij zachtjes toen hij mij vastnam.
De
kamer was killig, net zoals je lichaam.
(Vroeger
had je altijd te warm, net zoals ik, één van de gemeenschappelijke
eigenschappen die we hebben.)
Ik
gaf je nog een zoen, zonder een arm rond mij heen.
Je
koude wangen schrikten mij af.
Mijn
tranen waren mijn zakdoek voor.
Je
lag daar zo mooi, uw schoon lichtblauw hemdje
met
in uw zakje, uw kam en gsm.
Rondom
uw pols uw horloge die verder tikte.
Je
tijd tikt gewoon verder, ookal is het verdriet zo groot.
Ik
rende de deur uit.
Er
lag een boek, met enkele notities van iedereen je kende.
Ik
droogde mijn tranen en begon te lezen.
Ik
besloot zelf ook iets te schrijven,
mijn
bevende handen zorgden ervoor dat mijn tekst niet altijd
even
schoon op't lijntje was.
Nog
eventjes gebleven,
meme
ging de kist, bloemen... kiezen.
Ze
geeft dat goed gedaan voor jou !
Nog
eens richting mijn nicht gereden,
we
steunen elkaar oneindig.
Ze
had lasagne voor mij voorzien.
Je
ziet maar pepe, dat we voor elkaar zorgen eh !
Donderdag
14 mei 2015
Misorganisatie
bekeken, beetje voorbereiden op wat zal komen...
De
teksten gelezen die al geschreven waren.
Enorm
mooi, maar zeer emotioneel.
Wat
er de komende dagen door mijn hoofd spookte
Alsof
het allemaal een nare droom is.
Alsof
je op ieder moment tevoorschijn zal komen en zegt " Nu heb ik under
allemaal goe liggen eh".
Alsof
de zetel nog warm aanvoelt, na je vertrek.
Alsof
je nabij voelt, maar toch ver weg bent.
Ik
zeg geen vaarwel, want vaarwel is weggaan en weggaan is
vergeten/vervagen.
Als
er één iets is, dat ik niet wil, is het jou vergeten, mijn peetje.
Je
horloge tikt nu verder aan jouw kille arm.
Je
gebruikte kam, zal nooit meer gebruikt worden.
Je
haren zullen nooit meer geknipt worden.
Je
voeten zullen nooit meer verzorgd worden.
Je
gsm zal nooit meer rinkelen.
In
plaats van een goede peter, was je de beste !
Dinsdag
19 mei 2015
We
verzamelden bij De Boever, daarna reden we allemaal achter elkaar,
terwijl
jij ons de weg wees.
Een
hele optocht...
Toen
we aan de kerk naderden,
stroomde
het volk toe,
al
die mensen, vrienden, kennissen, familie, buren...
Ik
kreeg een krop in mijn keel toen we de kerk moesten binnen treden
Iedereen
die binnen zat, bekeek ons met groot verdriet.
Ik
wou mij sterk houden, maar door de starende ogen
werd
de krop keel gevolgd door een serieuze huilbui
Eenmaal
op de stoel, had ik mijn tranen weren onder controle
Iedereen
droeg zijn steentje bij,
het
moment brak aan dat ik naar voren werd geroepen..
mijn
tekst...
al
die mensen...
toen
ik mezelf aanmoedigde, kwam ik langszaam naar voren
ik
stond oog in oog met de micro
dierf
mijn blik niet af te dwalen op de grote menigte.
Plots
hoor ik gesnik door mijn hartverscheurende woorden,
ik
keek op... N dan begon het besef
Het
besef dat je voorgoed weg bent,
het
besef dat je nooit meer terugkomt,
het
besef dat al die mensen voor jou gekomen zijn
het
besef dat jij een zeer geliefd persoon was door alles n iedereen
Naarmate
het einde naderde bij mijn tekst, hoe minder ik mijn gevoelens kon opkroppen
door
het besef...
2. Mijn tekst voor jou
Het
is altijd té vroeg om iemand te laten gaan. Voor mij ben je niet zomaar
iemand. Je bent dé Pepe van Deinze en mijn peter. Eentje waar ik ontzettend
trots op mag zijn ! Als we elkaar zagen, riepen we tegelijkertijd "Ah
peetje" met een brede glimlach. Iedereen was altijd welkom zowel in de
Driesstraat als in't Nieuwgoed werden ze ontvangen met open armen en een
koffietje.
Toen
ik nog klein was, werd ik 's morgensvroeg op schooldagen naar jullie gebracht
door mijn mama. Ik at nog een boterhammetje en gaf in het geniep mijn
korstjes soms aan Tina, de hond. Daarna gingen we richting schooltje Den
Dries te voet. We wisselden geregeld af. De ene dag liep jij met Tina aan de
leiband en de andere dag was het mijn toer.
De
woensdagen waren topdagen ! Met veel ongeduld wachtte ik op de schoolbel. Ik
zag je staan en samen keken we al uit naar de menu van ons meme. Meme ging
ondertussen om Athea en Nikki. In de Driestraat aten we allemaal samen ons
bord leeg en erna gingen we spelen.
Ik
herinner mij nog, het was vakantie jij stond aan het aanrecht. Ik kwam naast
jou staan en vroeg je wat we gingen eten. Jij zei " vannoene eten we
patatten met kieken ". Ik bekeek je met grote ogen van verbazing en
vroeg je "Pepe ?! Wat is dat ... Kieken ?" Je keek naar mij alsof
ik van een andere planeet kwam en begon te lachen. "Kip eh peetje"
Een
andere keer was het geen lachertje. Je had een klein vinkje buiten staan. Ik,
de nieuwsgierigheid zelve, had nog nooit een vink gezien. Dus ik wou eens
piepen. Ik deed voorzichtig het deurtje open en hup het vinkje was gaan
vliegen. Ik durfde je dit niet te vertellen. Dus ik zei tegen de nichtjes dat
iedereen moest zwijgen. Ik voelde mij schuldig achteraf, biechtte dit eerst
op tegen mijn mama en papa. Erna ging in langs bij jou, je zat in de zetel,
ik kwam naast je zitten. Met verlegen aangezicht vertelde ik jou het verhaal.
Je moest eens lachen en pakte mij direct vast.
Zoals
ik je vinkje per ongeluk losgelaten heb, laat ik jou nu los. Maar dit is dik
tegen mijn goesting !
Ik
zeg geen vaarwel, want vaarwel is weggaan en weggaan is vergeten.. N als er
één iets is dat ik niet wil, dan is het jou vergeten.
Ik
zeg liever tot wederziens of zoals jij altijd zei tot de volgende keer
peetje..
Liefs
Kim
___________________________
Herdenking aan mijn pepe,
Joseph Vandaele
geboren op 25 januari 1931
heengegaan op 10 mei 2015
|
