1. Vooraf en tijdens

Vrijdag 8 mei 2015

Nog eventjes bij jou binnensprongen vooraleer ik ging zwemmen.

De dokter was aanwezig... 

Ik kwam goed nieuws melden, mijn vast contract is binnen !

Je vertelde dat je blij bent, maar je gelaatsuitdrukking sprak een andere taal.

Ik zag schrik in je ogen. Schrik voor wat nog komen zal.

Je greep mijn hand vast en vertelde mij wel twee keren hoe trots je op mij was.

De dokter vertelde mij het één en ander, kortom : eigenlijk niet veel positiefs.

Er werd medicatie en puffs voorschreven... En de rest...

Ik moest dringend vertrekken, 

ik gaf meme een dikke zoen,

en jou mocht ik natuurlijk niet vergeten.

Je pakte mij iets langer vast dan gewoonlijk en gaf me een zoen.

Alsof je het voelde aankomen...

Zondag 10 mei 2015

Ik kreeg te horen dat je thuis gevallen was. De ambulance kwam je halen.

Eenmaal in de kliniek was je weer op je positieven.

Ik had een slecht voorgevoel. Maar iedereen stelde mij gerust.

Je had al eens in de kliniek gelegen en erna kwam je ook terug na huis.

Ik ging met zo een gerust mogelijk hart gaan slapen.

We kregen telefoon om 22u50 aankondiging van slecht nieuws.

Mijn voorgevoel zat juist, ookal wou ik dit niet !

Ik bartste in tranen uit, happend naar adam, snikkend en razend op mezelf.

Constant riep ik "Nee, dit kan niet. Nee, dit kan niet!" 

Met de herhalende tranen over mijn wangen...

Ik wou proberen slapen, maar dit lukte lang geen kanten.

Rond 23u20 belde ik mijn nicht op, die zich had aangeboden om te blijven slapen bij mijn meme.

We gingen nog eens naar de kliniek gaan. 

Ik snelde mij in mijn kleren, in mijn auto richting Nieuwgoedlaan.

Bij het toekomen, zag ik mijn nicht staan bij de deuropening, mijn meme was al richting de kliniek met haar zonen.

Ik ging naar mijn nicht toe en tranen waren niet ver te zoeken. 

We stapten in de auto op weg naar de spoed.

Het viel zwaar pepe...

Je lag zo mooi te 'slapen'. 

We stonden allemaal rondom je bed, naar jou te staren, zonder dat je terugstaarde.

Iedereen was van zijn/haar melk.

Erna gingen we naar huis, ik zette mijn nicht, nonkel en mijn lieve meme terug af in't Nieuwgoed.

In het naar huis rijden, had ik het zwaar. Ik moest mij enkele tellen aan de kant stellen.

Eenmaal thuis, nog lang gepiekerd en geweend. 

Door jou te zien liggen in de kliniek, was ik tot besef gekomen. 

Thuis kreeg ik weer een krop in de keel, als ik er terug aan dacht.

Toch maar geprobeerd om te slapen. Met veel gedraai, geween en gekeer lukte dit uiteindelijk.

Enkele keren wakker geweest, omdat ik nare dromen had over jou. 

Maar dat waren geen nare dromen, 't was realiteit...

Maandag 11 mei 2015

Familievergadering bij ons nonkel, meme liep al enkele toertjes rond de tafel. 

Ik nam ze vast, ze was opgelucht.

Ze had goed geslapen, een pak van mijn hart. 

Intussen kwam de rest van de familie aan.

Pepe, uw kinderen zaten rondom de tafel om alles te regelen, 

we wouden dat alles tot in de puntjes in orde was.

Het was een lange dag, door het vele werk was er geen tijd om te rouwen.

Tot we terugkwamen thuis, dan kregen we onze klop van de hamer.

Hij kwam nog harder aan dan de dag ervoor...

Dinsdag 12 mei 2015

Ze zeggen : "Zinnen op uw werk verzetten" poging mislukt.

Woensdag 13 mei 2015

Eventjes een check up bij ons meme, uw vrouw, uwen wederhelft.

Eigenlijk stelde ze het al bij al goed. 

Ze verteld geregeld dat ze opgelucht was. 

Jouw laatste nachten in't Nieuwgoed verliepen niet vlekkeloos, 

je liep van de ene zetel naar de andere, op zoek naar je comfort.

Niks gaf je nog comfort. Uw vrouw was bezorgd en zag het aankomen.

Ze had veel voor jou gebeden in haar bed, terwijl je verder slenterde in de living.

"Laat ze u daar maar goed verwennen daarboven ! 

Jij verdient dat !

Eet nu maar een vanillepudding met confituur met een gouden lepeltje."

Moest dit je laten weten van ons meme. Ze zal je altijd blijven missen.

Vandaag begonnen aan mijn tekst voor in jouw mis.

Dit viel me zeer zwaar. Enkele keren helemaal opnieuw moeten beginnen.

Papieren verfrommeld, tranen op het papier, waardoor het niet meer leesbaar was.

Een diepe zucht en een hysterische huilbui hadden mij wel tot mooi resultaat geleid. 

's Avonds raapte ik mijn moed bij elkaar, om je nog eens te bezoeken.

Ik stapte binnen, je beste vriend Lucien kwam uit jouw kamer.

"Niemand kan Jef'ke vervangen" zei hij zachtjes toen hij mij vastnam.

De kamer was killig, net zoals je lichaam.

(Vroeger had je altijd te warm, net zoals ik, één van de gemeenschappelijke eigenschappen die we hebben.)

Ik gaf je nog een zoen, zonder een arm rond mij heen. 

Je koude wangen schrikten mij af. 

Mijn tranen waren mijn zakdoek voor. 

Je lag daar zo mooi, uw schoon lichtblauw hemdje

met in uw zakje, uw kam en gsm.

Rondom uw pols uw horloge die verder tikte.

Je tijd tikt gewoon verder, ookal is het verdriet zo groot.

Ik rende de deur uit.

Er lag een boek, met enkele notities van iedereen je kende.

Ik droogde mijn tranen en begon te lezen.

Ik besloot zelf ook iets te schrijven,

mijn bevende handen zorgden ervoor dat mijn tekst niet altijd

even schoon op't lijntje was.

Nog eventjes gebleven, 

meme ging de kist, bloemen... kiezen.

Ze geeft dat goed gedaan voor jou !

Nog eens richting mijn nicht gereden,

we steunen elkaar oneindig.

Ze had lasagne voor mij voorzien.

Je ziet maar pepe, dat we voor elkaar zorgen eh !

Donderdag 14 mei 2015

Misorganisatie bekeken, beetje voorbereiden op wat zal komen...

De teksten gelezen die al geschreven waren.

Enorm mooi, maar zeer emotioneel.

Wat er de komende dagen door mijn hoofd spookte

Alsof het allemaal een nare droom is.

Alsof je op ieder moment tevoorschijn zal komen en zegt " Nu heb ik under allemaal goe liggen eh".

Alsof de zetel nog warm aanvoelt, na je vertrek.

Alsof je nabij voelt, maar toch ver weg bent.

Ik zeg geen vaarwel, want vaarwel is weggaan en weggaan is vergeten/vervagen. 

Als er één iets is, dat ik niet wil, is het jou vergeten, mijn peetje.

Je horloge tikt nu verder aan jouw kille arm.

Je gebruikte kam, zal nooit meer gebruikt worden.

Je haren zullen nooit meer geknipt worden.

Je voeten zullen nooit meer verzorgd worden.

Je gsm zal nooit meer rinkelen.

In plaats van een goede peter, was je de beste !

Dinsdag 19 mei 2015

We verzamelden bij De Boever, daarna reden we allemaal achter elkaar,

terwijl jij ons de weg wees.

Een hele optocht... 

Toen we aan de kerk naderden, 

stroomde het volk toe,

al die mensen, vrienden, kennissen, familie, buren...

Ik kreeg een krop in mijn keel toen we de kerk moesten binnen treden

Iedereen die binnen zat, bekeek ons met groot verdriet.

Ik wou mij sterk houden, maar door de starende ogen 

werd de krop keel gevolgd door een serieuze huilbui

Eenmaal op de stoel, had ik mijn tranen weren onder controle

Iedereen droeg zijn steentje bij, 

het moment brak aan dat ik naar voren werd geroepen..

mijn tekst...

al die mensen...

toen ik mezelf aanmoedigde, kwam ik langszaam naar voren

ik stond oog in oog met de micro

dierf mijn blik niet af te dwalen op de grote menigte.

Plots hoor ik gesnik door mijn hartverscheurende woorden,

ik keek op... N dan begon het besef

Het besef dat je voorgoed weg bent,

het besef dat je nooit meer terugkomt,

het besef dat al die mensen voor jou gekomen zijn

het besef dat jij een zeer geliefd persoon was door alles n iedereen

Naarmate het einde naderde bij mijn tekst, hoe minder ik mijn gevoelens kon opkroppen

door het besef...

2. Mijn tekst voor jou

Het is altijd té vroeg om iemand te laten gaan. Voor mij ben je niet zomaar iemand. Je bent dé Pepe van Deinze en mijn peter. Eentje waar ik ontzettend trots op mag zijn ! Als we elkaar zagen, riepen we tegelijkertijd "Ah peetje" met een brede glimlach. Iedereen was altijd welkom zowel in de Driesstraat als in't Nieuwgoed werden ze ontvangen met open armen en een koffietje. 

Toen ik nog klein was, werd ik 's morgensvroeg op schooldagen naar jullie gebracht door mijn mama. Ik at nog een boterhammetje en gaf in het geniep mijn korstjes soms aan Tina, de hond. Daarna gingen we richting schooltje Den Dries te voet. We wisselden geregeld af. De ene dag liep jij met Tina aan de leiband en de andere dag was het mijn toer. 

De woensdagen waren topdagen ! Met veel ongeduld wachtte ik op de schoolbel. Ik zag je staan en samen keken we al uit naar de menu van ons meme. Meme ging ondertussen om Athea en Nikki. In de Driestraat aten we allemaal samen ons bord leeg en erna gingen we spelen.

Ik herinner mij nog, het was vakantie jij stond aan het aanrecht. Ik kwam naast jou staan en vroeg je wat we gingen eten. Jij zei " vannoene eten we patatten met kieken ". Ik bekeek je met grote ogen van verbazing en vroeg je "Pepe ?! Wat is dat ... Kieken ?" Je keek naar mij alsof ik van een andere planeet kwam en begon te lachen. "Kip eh peetje"

Een andere keer was het geen lachertje. Je had een klein vinkje buiten staan. Ik, de nieuwsgierigheid zelve, had nog nooit een vink gezien. Dus ik wou eens piepen. Ik deed voorzichtig het deurtje open en hup het vinkje was gaan vliegen. Ik durfde je dit niet te vertellen. Dus ik zei tegen de nichtjes dat iedereen moest zwijgen. Ik voelde mij schuldig achteraf, biechtte dit eerst op tegen mijn mama en papa. Erna ging in langs bij jou, je zat in de zetel, ik kwam naast je zitten. Met verlegen aangezicht vertelde ik jou het verhaal. Je moest eens lachen en pakte mij direct vast. 

Zoals ik je vinkje per ongeluk losgelaten heb, laat ik jou nu los. Maar dit is dik tegen mijn goesting ! 

Ik zeg geen vaarwel, want vaarwel is weggaan en weggaan is vergeten.. N als er één iets is dat ik niet wil, dan is het jou vergeten. 

Ik zeg liever tot wederziens of zoals jij altijd zei tot de volgende keer peetje.. 

Liefs Kim

___________________________

Herdenking aan mijn pepe,

Joseph Vandaele

geboren op 25 januari 1931

heengegaan op 10 mei 2015