5 jaar oud, derde kleuterklas en zijn antwoord op bijna alle vragen. Saai!
Hoe was het vandaag op school?
Hoe vond je de werkjes?
Was het interessant wat je geleerd hebt?
Overal hetzelfde antwoord. Voor hem een uiting van zijn frustratie, voor mij het begin van mijn zoektocht.
Binc, mijn zoon, een kleine held voor zijn mama en papa, een sidekick voor zijn grote broer, bleek hoogbegaafd. En ja oké, we wisten wel dat hij altijd een ontwikkelingsvoorsprong had. Als baby enorm alert, heel nieuwsgierig, iets wat alleen maar evolueerde en uitgebreider werd naarmate hij opgroeide.
En ja, we vonden inderdaad ook dat hij wel enorm veel waarom-vragen stelde, en daarenboven nooit tevreden was met een beperkt antwoord. Alles wilde hij tot in de diepte weten, zelfs over zaken waarmee zo'n klein ventje nog niet diende bezig te zijn.
Waarom geloven sommige mensen en anderen niet?
Waarom kan je niet leven op Venus? En hoe koud is het dan juist op Saturnus?
Hoeveel mensen leven er in China?
Maar hoogbegaafd, mmm, dat was toch iets helemaal anders. Hoogbegaafden zijn toch die kinderen die als ze 3 zijn al ganse boeken verslinden en enkele leerjaren oversloegen? Die kleine professoren die als ze 9 zijn reeds starten aan de universiteit.
Toch niet een jongen die zo graag speelt, in bomen klimt en een slaapkamer wil vol Avengers-figuren.
Dat dacht ik alleszins. Tot ik in contact kwam met een mama waarvan de dochter hoogbegaafd bleek te zijn. Zoveel checkboxen die ik zelf ook bleek te kunnen afvinken. En niet alleen voor Binc, maar ook... voor mezelf. De start van een tweede zoektocht, wie ben ik zelf dan?
Daardoor nam ik hierdoor de beslissing dat ik graag andere ouders en kinderen wil helpen met hun zoektocht. En toen werd Villa Kakelbont geboren. Een coachingspraktijk waarbij ik gezinnen ondersteun in hun zoektocht naar wat het betekent om de wereld intenser te beleven.
