Hey iedereen, het is alweer enkele dagen geleden. Toen verkeerde ik in een euforie moment, maar die is echter voorbij. En dat zou in feite niet mogen, want niets heeft er toe geleid om dit euforiemoment weg te nemen. Ik voel me neerslachtig, zelfs een beetje verdrietig.
Ik zit over stomme dingen te zagen, fout te benadrukken. Ik snap het eigenlijk niet, want gisteren vroeg ik mij af wat ik in feite mis in mijn leven, wat er beter zou kunnen en er zijn hier en daar wel dingetjes maar niets om mij in feite die mij zo ongelukkig maken. Gisteren vertelde ik ook aan mijn vriend dat mijn zelfvertrouwen op een laag pitje staat. Hij antwoordde vlug met de vraag: "hoe komt dat ?" En ik kon er echt niet op antwoorden, zelfs nu kan ik dat niet. Ik dacht dan terug aan het verlopen schooljaar, hoe ongelukkig en verstoten ik mij voelde. Maar dat jaar is voorbij, nu is het vakantie. Een vakantie vol plezier en meestal wat zon, en toch voel ik mij neerslachtig. Waarom?! Ik denk dat het gewoon iets in mijn hoofd is. Misschien zoek ik wel excuses. Misschien vergelijk ik me ook teveel met andere mensen. Maar dan nog, elk heeft zijn kwaliteiten en dan zal ik er ook wel hebben zeker.
Misschien (ja ik gebruik dat woord ongelooflijk veel) moet ik de negatieve dingen die ik al over mezelf heb gezegd iets gaan neertypen en deze gaan verwerpen.
Ik voel me dik: Ik weeg 62 kilo en 174 cm groot en van een buikje is er bijna niets te zien. Maar ik zie er niet zo "fit" uit als die modelletjes Ik voel me dom: Ik behaalde mijn diploma zonder ooit maar een vak te hoeve meenemen naar een ander jaar. Soms maak ik schrijffouten en daar heb ik echt een hekel aan. Ik geraak soms niet uit mijn woorden: ik had sinds ik een peuter was een spraakprobleempje. Mijn moeder heeft dit nooit willen aanpakken, want volgens haar zit dat gewoon in de familie. Maar toch vind ik dat stom, want soms denk ik dat mensen moeite hebben om zo naar me te luisteren. Ik ben ENORM georganiseerd: zo zal ik niets vergeten! Maar misschien zou ik beter ook niet teveel overdrijven Ik twijfel en heb schuldgevoelens over alles: deze kan ik gewoon niet weerleggen.
Het voelt toch al iet wat beter om deze gedachten te kunnen neertypen. Hopelijk volgen er nu wat leukere dagen (in mezelf)!
Hey iedereen, het is alweer enkele dagen geleden. Toen verkeerde ik in een euforie moment, maar die is echter voorbij. En dat zou in feite niet mogen, want niets heeft er toe geleid om dit euforiemoment weg te nemen. Ik voel me neerslachtig, zelfs een beetje verdrietig.
