Vandaag zit ik in een soort innerlijke gevangenis. Vol verlangen kijk ik naar buiten door de ramen van mijn ziel maar t wereldlijke leven houdt mij vast en laat mij niet gaan.
Vastgebonden door verantwoordelijkheden en dodelijke angst voor t onbekende kan ik niet gaan waar ik wil. Dit pad brengt mij niet waar ik heen moet dat besef ik zo langzamerhand wel. Ik weet ook niet hoe ik eraf kom. Teruglopen? Of sta ik tegen een muur in t labyrint?
Hoe ouder ik word hoe zwaarder de beproevingen worden lijkt wel. Dit betekent ook dat ik geestelijk dus sterker ben geworden. Want hoe sterker de geest en ziel zijn hoe zwaarder de lessen worden. Ik kan t dus aan zegt mijn ziel en toch weigert mijn geest toe te geven aan de impulsen van mijn ziel. Mijn ziel wil zijn vleugels uitslaan en t volgende pad volgen hoe moeilijk t ook zal worden. Mijn geest onderstreept alle moeilijkheden die ik onderweg zal tegenkomen. Ik weet niet of ik daar bestand tegen zal zijn. Zal ik al die obstakels weer kunnen overwinnen? Ben ik zo dat ik een impuls kan volgen zonder al te veel piekeren?
Een ander pad zal veel van mijn pas opgedane krachten opeisen. Op dit moment ben ik pas bezig met herstellen. Ik heb nog zes maanden nodig om verder te herstellen.
Mijn hele leven heb ik gevochten voor mijn vrijheid en mijn vrijheid heb ik opgegeven voor zekerheid. Maar deze zogenaamde zekerheid heeft mij alleen maar meer onzekerheid en meer angsten opgeleverd. Ik dacht dat dit huwelijk mij rust zou geven. Dat mijn kinderen meer rust en stabiliteit zouden ervaren. Aan de ene kant heeft t mij ook wel deze zaken gebracht. Maar de zucht naar macht over mijn ziel bij mijn partner beknelt mijn ziel en laat mij verlangen naar mijn vrijheid.
Ik las pas in de gnostiek dat je pas een echte huichelaar bent als je de stem van je ziel verloochent. En dat is wat ik nu aan t doen ben. Ik ben de stem van mijn ziel t zwijgen aan t opleggen. Ik wil even niet luisteren en ik wil niet dat doen wat goed is voor mijn ziel omdat ik er overtuigd van ben dat ik t niet aan kan op dit moment. Het gewicht van t slot op mijn ziel is zwaar. Het niet kunnen leven zoals ik wil is zo verschrikkelijk destructief voor mijn gemoedstoestand. Maar de deur is nog even op slot en de sleutel heb ik even opgeborgen op een plek waar ik nu niet bij kan.
