Letterlijk. De zon is gestart met schijnen op 30 juni 2013 en heeft mij geen seconde meer verlaten, tot ergens ver in augustus.

Bijna twee maanden werd ik overgoten met zonnestralen.

Na een miezerig voorjaar stak de zomer op de donkerste dag uit mijn bestaan van wal.

Wat doe je als je mama uit je leven wordt weggerukt?

- Stop met leven.

- Huil uren, dagen, weken, maanden aan een stuk en sluit iedereen buiten.

- Huil uren, dagen, weken, maanden aan een stuk en laat anderen meehuilen.

- Wees verdrietig en ga door met je leven.

- Ga door met leven.

Optie 4 is het meest gekozen antwoord op de vraag die ik tot op vandaag nog niet kan beantwoorden.

Mijn mama is gestorven op 30 juni.

Op 28 juni is mijn mama naar het ziekenhuis gebracht.

Er moest vocht uit haar buik worden genomen en men zou haar even in het ziekenhuis houden ter aansterking.

Ze was nogal zwakjes. Sufjes. Moetjes.

Goed idee, maak mijn mama maar weer beter.

Op 29 juni is mijn mama mijn mama niet meer.

Ze ratelt, ze dwaalt, ze doet dingen die ik niet van haar gewoon ben.

Ze is verstrooid, vergeetachtig, verward.

Ze heeft een oneindige blik die me bang maakt.

Dokter, wat is er aan de hand?

Het is de ziekte!

Verpleegster, wat is er aan de hand?

Het is de medicatie!

Mama, wat is er aan de hand?

Ik ben bang, ik wil nog niet doodgaan.

Op 29 juni verlaat ik met mijn zielsmaatje het ziekenhuis, het is rond 20u.

Ik ga naar mijn nonkel en tante. Ik kan dit niet plaatsen.

Wat is er aan de hand?

Morgen is alles beter.

Op 30 juni, om 7u45 gaat mijn telefoon. Het eerste getril doet me overeind springen.

we moeten naar het ziekenhuis, mama is niet goed.

Om 8u staan we in het ziekenhuis.

Beeld je het typische ziekenhuis beeld in.

De gang, de lift, een nieuwe gang. En op het einde van de gang de deur waarachter je belangrijkste persoon op je wacht.

Mijn benen gaan vooruit en mijn hoofd tolt.

Bijna ben ik bij de deur, tot er aan mij wordt getrokken.

Ik moet vooruit, hou me niet tegen.

En dan vallen de woorden.

Ik ben te laat.

Voor altijd te laat.

De grond zakt weg, mijn adem valt weg, mijn leven wordt donker.

En buiten schijnt de zon.

Voor het eerst dit jaar.

Ik heb geen seconde stil gezeten.

Ik moest zorgen dat alles perfect was.

Elk woord dat iemand zou zeggen over haar moest door mij worden goedgekeurd.

Niemand zou iets laten mis lopen.

Niemand zou dit laatste moment verstoren.

Een roes.

Nu weet ik wat dat is.

Altijd iemand bij je, zonder het te beseffen.

Slapen zonder nog uitgerust wakker te worden.

Doordraaien tot de carrousel eindelijk stilvalt.

Wat doen we nu?

Ik heb een zielsmaatje.

Hij kwam in mijn leven eindeloos lang geleden.

Heel onzichtbaar. Niet voelbaar. Maar wel herkenbaar.

Vorig jaar openden we onze ogen.

Onze blikken lieten elkaar niet meer los en nu weet ik wat het is om iemand bij  je te hebben die je respecteert.

Was ik dan nooit eerder verliefd?

Ik was voor het eerste echt verliefd. T.

14 jaar en eindeloos veel kriebeltjes hebben.

14 jaar en zo naïef zijn dat wanneer blijkt dat die jongen die jou wereld is, het uitmaakt voor een ander, toch er nog steeds willen zijn.

15 jaar en nog hopen dat het ooit goedkomt. Want hij is toch de jongen van je dromen?

Bijna  16. De jongen die anders is. R.

16 jaar en stoppen met uitgaan, net nu het mag.

16 jaar en je gedragen als een zeventiger. Met tv-momentjes, koekjes eten en babbeltjes slaan.

Maar he, verliefd zijn doet rare dingen.

Dankjewel Maddie, om toen mijn ogen te openen, wie weet was ik voor eeuwig blind gebleven.

17 en een half. Zo verdrietig om de breuk met R. Maar een goed idee was het wel. Want nu kan ik weer leven, ademen.

17 en een half en daar staat plots K. 

Sportief, knap, grappig en alles wat ik toen zocht.

Dromen over hoe het kan zijn, hopen op een mooie toekomst.

Mijn eerste vriendje waarmee ik het aandurf om op kot te gaan, samen mee te wonen.

Mijn eerste vriendje waarmee ik eindeloos gelukkig ben.

Tot je beseft dat je misschien op de tweede plaats zal komen. 

Sport stond tussen ons als een muur. En die muur stond plots in mijn weg.

19. Dit is van lange duur. Hoewel de gok werd gewaagd op maximaal een half jaar.

Vier en een half jaar later blijkt dat de waarheid van dag 1 uit is gekomen.

A ziet mij doodgraag. Maar A weet niet wat het is om van 1 iemand te houden. Om toegewijd te zijn.

Na eindeloos pieken er mezelf overtuigen, moet de stap worden gezet.

23 en een half. 

Dit laat ik nooit meer los. 

4 september werd een speciale dag.

Mijn ringetje vertelt me dat dit voor altijd zou kunnen zijn.

15 maart wordt alles bezegeld.

Mag ik jullie voorstellen, B, mijn zielsmaatje.

De jongen die er was toen ik het niet meer wist.

De jongen die sterk naast me stond, terwijl hij zelf zo klein was.

B, de man van mijn leven.

Het is vandaag 17 december.

17 dagen ver in wat ik altijd een van de mooiste maanden vond.

Bijna elke dag heb ik al gehuild.

December is zware maand.

December was de maand waarbij het eerste gedeelte bestond uit hulp krijgen van mama.

Met studeren, met verbeteren.

Het tweede gedeelte vulden we met cadeautjes spotten en pannenkoeken eten.

Haar verjaardag vieren op 25 december.

Aftellen naar het nieuwe jaar op 31 december.

Ik denk dat B denkt dat ik misschien net niet depressief aan het worden ben.

En ik zou hem gelijk geven, mocht hijzelf niet in mijn leven zijn.

Hij is mijn houvast. 

De reden waarom ik elke dag nog wil proberen te lachen.

De reden waarom ik het gewone leven over me heen laat komen.

Hij is de reden waarom mijn hartslag zijn dagelijkse ritme uitoefent.

B laat me nooit alleen.

Zeker niet in deze maand.

Hij begrijpt het allemaal zonder dat er veel woorden nodig zijn.

Hij offert zichzelf op.

En dat maakt me bang.

Schrik ik hem niet af? Geeft hij niet teveel op?

Hij moet zich gaan verantwoorden, omdat hij voor mij wil zorgen.

T gaat trouwen.

T haar verdriet is minder groot.

T doet het goed.

T valt altijd op haar pootjes terecht.

Wel mensen, niks van dat is mogelijk, zonder B.