Zaterdag fantastische avond gehad. Gaan eten met mijn zus, schoonbroer en zijn zoon, nichtje en haar vriend, mijn dochtertje en ventje. Daarna in het gentse trollenkelder gezellig gedronken. Natuurlijk met de vermoeidheid achter een hoekje en de lichamelijke last en pijn. Ik heb het dan toch maar gehad hé. Was de dag nadien wel goed recupereren.
Vandaag gestart met volwassenonderwijs naaicursus Hoewel de zenuwen door mijn lijf gierden ben ik er met een bang hartje naartoe gegaan. Hoewel ik het eerste half uur weer wou vertrekken om niet meer weer te keren heb ik toch volgehouden. Het zou veel gemakkelijker geweest zijn moest de lesgeefster me meer een welkome gevoel zou gegeven hebben en me niet als een last zou zijn met dat ze nu nog een leerling in haar klas gooiden. Niettemin was ze opgelucht dat ik al handig overweg kan met de stikmachine. Toch voelde het ongelooflijk slecht. Gelukkig zijn de andere cursisten vriendelijk. Het laatste half uur echter moest ik stoppen. Met bonkend hart en hevige vermoeidheid was ik genoodzaakt te stoppen. Dan realiseer je pas hoe ziek je lichaam is dat zelfs zoiets volledig uitputtend kan zijn. Nooit meer een normaal leven te hebben maakt me zo triest. Toch wil ik nog niet opgeven. Ik wil zo graag leren een rits in stikken en een betere rok maken. Ik was in ieder geval heel blij thuis in de zetel te kunnen 'bankhangen'
