Al lijkt God te moeten inboeten in de maatschappij waarin we leven, toch kunnen we niet ontkennen dat het menselijk ras een bepaalde kracht in zich heeft. Een kracht die uitsteekt boven de immanente kracht die we kennen. Het immanente wat ons bindt tot deze wereld is onze inzet, onze levensvreugde die gebonden is aan het leven, aan de natuur rondom ons, aan onze menselijke status. Daarboven is er een transcendente kracht. Een kracht, nooit gezien, die je kan ervaren maar niet kan omschrijven, waarbij de wetenschap volkomen onwetend blijft. Het is een vrije energie die zich manifesteert bij gelovige mensen. Deze vrije energie is een kracht die de mens onderscheid van het dierenrijk. Van nature is de mens mystiek, daartoe heeft hij aanleg. Dit was zo in de tijd van de Azteken en van voorgaande beschavingen. Dit is op vandaag nog steeds zo en in de toekomst zal dit al is het onder een andere vorm nog steeds aanwezig zijn. Op vandaag zitten we in een depressie, in een dal waarbij de mens veel meer belang hecht aan beleving en genot. Een mens is een genieter en de media beloofd hem heel wat te beleven. Het individualistische genot verstoord onze innerlijke transcendente waarden. Het is alsof de maatschappij van vandaag tot een climax dient te komen, tot een volledig vacuüm van mystiek om opnieuw tot bekering te komen en zich terug te wenden tot zijn diepgewortelde zin van het leven.