 |
|
|
Mijn persoonlijke uitlaat
|
|
| 12-06-2012 |
 Waar ben ik mee bezig |
Ik had die geweldige dat met Mick gehad en we zouden log zoveel meer doen samen, waaronder dus einde deze maand Summerfestival ik Antwerpen. En dat aou gewelsig worden! Praten, dansen, drinken, beetje reporteren, jeej!
Tot ik de dodelijke sms kreeg met daarin de boodschap dat meneer liever met zijn vrienden naar Couleur Café wou... Om het goed te maken wou hij wel nog eens naar de bioscoop met mij, en op kosten van Rolo natuurlijk, maar hij zou het verslag schrijven.
Ik was eerst teleurgesteld, maar viel uiteindelijk toch voor zijn charmes. Hij bedoelde het goed. Ik regelde de kaarten en we zullen een dezer dagen een filmpje gaan checken.
Iets anders was uiteraard het gedoe met Summerfestival want ja, ik had al twee perspassen kunnen regelen, dus ik moest wel iemand meenemen. Hannelore was geen optie want die zit dan op Werchter, dus zou ik al buiten de rolojaanse kringen moeten zoeken als in mijn eigenvriendenkring. Ik kon voor Nico gaan, ik had hem al lang niet meer gezien en we amuseren ons altijd wel! Ik zou voor Andy kunnen gaan, hij is de ultieme feestbuddy, maar hij feest vaak te hard... Of ik zou voor Benjamin kunnen gaan, oh Benjamin! Met hem had ik al twee keer een korte, dronken romance beleefd en ik vond hem leuker dan dat. Een paar dagen geleden nog kwam ik hem tegen op school en deed hij alles om oogcontact te zoeken. Dat was een teken.
Dus ik begin met hem te smsen, want eens ik iets wil ben ik niet te stoppen. Ik stuur een simpele hee lukt het met de exmens en voor ik het goed en wel besef zijn we al tien berichten verder. Over examens en feesten en een weddenschap die we blijkbaar vorig semester hadden gesloten over wie er als eerste gedaan zou hebben. Hij wit het nog en zo herinnerde ik het me ook plots. Blijkt dat we op dezelfde dag gedaan hebben! Wat een toeval!
Het klikt dus wonderbaarlijk goed en even later vraag ik hem of hij naar Summerfestival gaat. Wrs niet zegt hij. En ik vertel hem over de perspassen en over Rolo en dat ik vervanging zoek voor mijn collega en of hij mee wil. Hij is versteld, merk ik, en hij reageert aarzelend. Hij zou eerst nog checken of hij dan zou kunnen en wanneer ik hem vraag wanneer hij dat dan weet panikeert hij blijkbaar en zegt dat ik maar iemand anders moet zoeken, omdat hij misschien toch niet kan.
Ik schrik me rot. Ik was aan deze vraag begonnen met de gedachte dat ik een nee had en een ja kon krijgen, maar die extra, vette nee brandt toch elke keer een beetje. Was dit hoe hij subtiel nee zei? Ja toch. En wat moest ik dan zeggen?
Wel ik zei dat hij me maar op de hoogte moest houden en dat ik ondertussen back up zou zoeken. Met die woorden. Niet vervanging of iemand anders maar just in case. En hij ging ermee akkoord. Ik verwacht een dezer dagen dus een sms met oh nee sorry ik kan toch niet. Naïeve ik.
Maar ach, dan is het hoofdstuk Benjamin ook weer volledig afgesloten, hehe.
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
