Ik ben een meisje
Ik ben een vrouw en woon in Vlaams Brabant (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 05/04/1984 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, dansen, uitgaan, shoppen, lachen, mensen, ....
Ik in de psychiatrie
Nog steeds taboe?
22-07-2008
aankomst op het crisisinterventiecentrum
Nadat er beslist was dat ik eventjes (dacht ik) zou opgenomen worden ben ik nog 1 nacht thuis gebleven. Die nacht heb ik amper een oog dicht gedaan, ik had zoveel onbeantwoorde vragen over wat zou volgen... Ten eerste vroeg ik mij af wat voor een plek het zou zijn, ik kon er mij heel weinig bij voorstellen, kvroeg mij ook af wat voor andere mensen er zouden zijn, hoe lang ik daar zou blijven, wat de mensen gingen zeggen, of ik toch niet overdreven had, ...
Na een onrustige nacht heb ik dan vlug een handoek, een paar kledingstukken en wat toiletgerief bijeen gezocht, ik ging er nog steeds vanuit dat ik maar een weekje weg zou zijn en zelfs dat leek toen een eeuwigheid. Vlak voor ik vertrok kwam ik mijn zus tegen op de trap, we keken elkaar aan en zijn allebei beginnen huilen, dit was voor mij het moeilijkste moment van mijn vertrek. Ik had het gevoel dat ik haar ook in de steek liet.
Mijn papa heeft mij toen met de auto naar het ziekenhuis gebracht, ik weet nog dat ik mij heel onrustig voelde en dat ik het gevoel had dat hij dit ook niet zo vanzelfsprekend vond. Bij aankomst in het ziekenhuis voelde ik mij heel raar en ongemakkelijk. We werden wel goed en warm ontvangen door mijn eerste begeleidster, ik kreeg een rondeleiding op de afdeling waar ik achteraf bekeken niets van heb onthouden, khad toen een soort verdoofd, onwerkelijk gevoel.
Ik kreeg een gedeelde kamer toegewezen, maar op het moment van aankomst was mijn kamergenote er niet. De begeleidster liet men vader en mij alleen zodat we "afscheid" konden nemen, dit vond ik heel moeilijk en ook mijn vader leek dit niet zo makkelijk te vinden. Hij probeerde zijn vertrek denk ik een beetje te rekken maar is uiteindelijk toch vertrokken. Op het moment van zijn vertrek ben ik beginnen huilen, ik voelde mij bang en alleen.
Vandaag is het redelijk rustig op de afdeling, weinig therapiën... Uit verveling heb ik me dus voor 1 van de computers gezet en toevallig kwam ik daardoor op het idee om mijn ervaringen te delen via een blog. Ik heb even getwijfeld of ik dit onder mijn eigen naam zou doen maar uiteindelijk kies ik ervoor toch nog even naamloos te blijven... In elk geval ga ik trachten van toch elke dag een stukje te schrijven over wat me die dag heeft bezig gehouden op mijn afdeling (a&d of angst en depressie). Dit kan gaan over de therapiën maar ik denk dat het eerder een beeld gaat zijn van mijn beleving en gevoel tijdens mijn opname.
Het horen van andere meningen en gedachten is in mijn ogen altijd verijkend. Ook al lijken deze in eerste instantie misschien negatief... Vriendelijke groetjes,
