Ik herinner me nog goed die donderdagnamiddag, 21 februari. Omdat ik enkele dagen daarvoor die mails gevonden had van S (de minnares) in lingerie, en dan nog eentje met de belachelijke tekst 'I love you, do you love me to???' (met schrijffout overigens!), was ik erg argwanend geworden. Ik ben in zijn i-pad op zoek gegaan, en vond plots foto's van hen beiden. Op dat moment was ik zodanig verbouwereerd, dat ik niet door had dat op de achtergrond van die foto's de Eifeltoren prijkte.
Ik heb hem diezelfde namiddag nog een sms-je gestuurd met de boodschap : 'Wordt het geen tijd om open kaart te spelen? Ik heb foto's van jou en haar gevonden.'
Hij is onmiddellijk naar huis gekomen...
Diezelfde avond moest ik les geven. Ik heb de les afgewerkt zonder verpinken, zonder emotie en met een lach, zoals ik mijn lessen altijd geef. Geen enkele student heeft doorgehad dat mijn huwelijk op dat eigenste moment op springen stond.
Toen ik thuis kwam, heb ik hem buiten gesmeten. Ik zie mijn zoon van 10 jaar nog steeds wenend staan in de garage, toen zijn papa vertrok rond 22:30 uur 's avonds. En zijn papa, die zwaaide gewoon...
Wat daar juist voor gebeurd was, zie je alleen in slechte feuilletons... Ik had S opgebeld, mijn man had haar man via de telefoon gezegd dat hij nooit een sexuele relatie had gehad met zijn vrouw (één maal een leugenaar, altijd een leugenaar! ik moest denken aan Bill Clinton), mijn zoon had een klein gevechtje gehad met zijn papa toen deze de i-pad trachtte af te nemen, ... Kortom dingen die een 10-jarige nooit zou mogen meemaken. Ik voelde me schuldig voor mijn kind, maar de grote schuldige die ons in dit verhaal had meegenomen was mijn man, hij had er voor gekozen... niet ik of mijn zoon!
Die nacht heeft mijn man me de ganse nacht sms-jes gestuurd. Hoe het hem speet, dat hij ons miste, hoe hij het goed kon maken, dat wij hem een kans moesten geven, ... zeemzoet allemaal, maar ik reageerde liever niet. Nog steeds had hij me niet toegegeven dat hij een sexuele relatie had gehad met S, maar zo dom ben ik niet... Ik kan nuchter en logisch nadenken. Dat er meer gebeurd was heeft hij me pas toegegeven de volgende dag. Vandaar dat 22 februari voor mij de DVDBV-dag is, de DAG VAN DE BEDROGEN VROUWEN.
