"Boonen gebruikt cocaïne"! En hop: daar gaat het ideaalbeeld van een idool. Menselijk, dat is waar. Maar hebben idolen wel het recht op die menselijke trekjes. Idolen horen juist ideaal te zijn. Voor wielerhelden is dat: trainen, gezond eten, vroeg onder de wol en dan wedstrijden winnen. Feesten kan, maar enkel met mate en buiten het seizoen! Het hoeft geen betoog dat verdovende middelen daarbij not done zijn. Gelukkig voor hem wacht er waarschijnlijk geen schorsing, maar ik hoop dat de ploegleiding een duidelijk signaal geeft. Met hem duidelijk te maken dat dat niet kan, hoop ik dat hij terug het rechte pad opzoekt en doet wat ik van hem verlang: winnen met stijl!
Vandaag twee sleurdoorbrekende gebeurtenissen. EEN: Frederik verjaart. De wervelende wielerjournalist wordt er 26 en trakteert daarvoor. TWEE: een reportage in het Grinta-eetcafé. Daarvoor moet ik deze namiddag wel naar Boom. Indien ik niet al te veel geplaagd word door fileleed, geraak ik er wel. In de hoop om aldaar mijn voeten onder de tafel te steken voor een smakelijk maal.
Dit weekend een pittig tochtje gedaan, en geheel onverwacht. Wist ik veel dat je om de Katsberg te beklimmen eerst nog de Rode en de Zwarte Berg moet bedwingen.
Het begon met wegwijzertjes naar Kemmel. Ik kreeg al schrik voor de kasseistenen berg, maar gelukkig sloegen we voortijdig af en namen we enkel een stukje Kemmelflank mee. Daarna dus de twee gekleurde bergen. De Rode Berg was lastig, de Zwarte ging iets makkelijker. Het feit dat je in de aanloop ernaar een afdaling hebt waar je snelheden tegen de 70km/u kunt halen, heeft daar misschien veel mee te maken. Maar dan moesten we nog aan de Katsberg beginnen. De aanvoerder (diegene met de GPS) koos helaas een verkeerd straatje: loodrecht naar boven. Hij kwam dan ook nog ten val door een onverlaat die het snoeisel van zijn haag over het wegdek verspreidde. Ik en Jerry kozen voor een ander traject: ander straatje, minder steil maar wel dezelfde berg. Ik kwam als tweede boven en kon dus rustig mijn plekje op het terras veilig stellen. Na enkele cola's, en voor de "mannen" een picon maison, vertrokken we weer. Wat bij de doortocht rugwind was, zat nu pal op kop en al gauw moesten Yves en ik de rol lossen. Koen en Patrick gaven niet zo vlug op, maar moesten toch ook vechten om bij te blijven. Eenmaal terug thuis kon ik tevreden mijn voeten op de bank leggen: de teller stond op 100km.
Het werk van Frederik: fietsen testen in Mallorca en Zwitserland, Tom Boonen en Stijn Devolder thuis opzoeken, fietsen in Spanje met Cadel Evans ...
Mijn werk: voorzitters van wielerclubs interviewen over hun club, naar het exotische Ieper op interview, databases aanleggen, productbesprekingen maken ...
Ergens zit er een klein verschil in ons takenpakket, maar ik zou begot niet weten waar...
Gelukkig heb ik al mogen bellen met Frans Verbeeck (van Vermarc en "Hij rijdt 5km per uur te rap voor ons").
Ik bouw aan de weg naar wielerjournalistieke faam!
De mensen van de wegenwerken zijn fans van de heroïsche Helletocht!
Dat kon ik deze morgen aan den lijve ondervinden op de weg van Roeselare naar Tielt.
De wegenwerkers zijn fervente kasseiliefhebbers die besloten hebben om het kasseiengehalte in Vlaanderen drastisch te verhogen.
Weg asfalt, fluisterasfalt en al die goedbollende materie: enkel nog vierkante stenen, eventueel vastgehouden door wat zand of cement.
Voor mij geen probleem, ware het niet dat niet iedereen wielerkenner is.
Ware wieleradepten weten dat je over kasseien niet kunt tuffen, je moet vlammen!
Handen losjes aan het stuur en gas geven!
Zo moet het ook per auto.
Je kunt eenvoudigweg niet rustig hobbelen over kasseien.
Rustig rijden leidt op zo'n wegdek tot stilvallen (auto) of omvallen (fiets).
Daarom: herstel maar vlug dat wegdek...of geef iedereen een cursus kasseirijden!
Dit weekend wordt het stalen ros (ditmaal voorzien van vastzittende spaken en hopelijk opgeblazen banden) van stal gehaald en geef ik het de sporen vanuit Deurle. Vanonder de Deurlese kerktoren vertrekt de verkenningstocht door de Oost-Vlaamse Leiestreek. Ik hoop op een goede bewegwijzering (knooppunten) en een dito wegdek. Allen naar Deurle dus!
De fiets is een raar ding.
Het ene moment wil je het vastgrijpen en met wielen en al de gracht insmijten.
Bijvoorbeeld wanneer je na een geknapte spaak en een platte band nog eens lek rijdt.
Het stalen (aluminium) ros kost je handenvol geld en een gestegen bloeddruk en grijze haren.
Het andere moment wil je niets liever dan het vastnemen, erop springen en de hort op gaan.
Freewheelen bergaf, racen met de handen in de beugel tegen wind... heerlijk!
Het blijft een rare haat-liefdeverhouding, maar ik denk dat ik voorlopig de gracht fietsenvrij houd!
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Het werk van Frederik: fietsen testen in Mallorca en Zwitserland, Tom Boonen en Stijn Devolder thuis opzoeken, fietsen in Spanje met Cadel Evans ...
Mijn werk: voorzitters van wielerclubs interviewen over hun club, naar het exotische Ieper op interview, databases aanleggen, productbesprekingen maken ...
Ergens zit er een klein verschil in ons takenpakket, maar ik zou begot niet weten waar...
Gelukkig heb ik al mogen bellen met Frans Verbeeck (van Vermarc en "Hij rijdt 5km per uur te rap voor ons").
Ik bouw aan de weg naar wielerjournalistieke faam!
Dit weekend wordt het stalen ros (ditmaal voorzien van vastzittende spaken en hopelijk opgeblazen banden) van stal gehaald en geef ik het de sporen vanuit Deurle. Vanonder de Deurlese kerktoren vertrekt de verkenningstocht door de Oost-Vlaamse Leiestreek. Ik hoop op een goede bewegwijzering (knooppunten) en een dito wegdek. Allen naar Deurle dus!
