de vorige keer dat ik een berichtje poste, was ilse opgenomen in het ziekenhuis, dit is het vervolg...
Na 3 uur niks meer van mijn mama gehoord te hebben, heb ik zelf naar haar gebeld...
Ze zei dat ze aan het wachten waren op de psychiaters daar, om te horen wat zij dachten dat het beste was. Een half uurtje later belde ze dat ze naar huis kwam. Wat ze niet vertelde, is dat ilse mee kwam. Ik was heel teleurgesteld, omdat ik wist wat er daarna direct ging gebeuren,
we gingen weer doen alsof er niks gebeurt was. Maar daar had ik deze keer echt geen zin in.
Toen ik wat ilse hier deed, want ze ging toch opgenomen worden? toen werd mijn mama erg kwaad. Ze zij dat ze daar niks kon gaan doen,
en dat ze dan nog harder in een depressie ging belanden... Ja natuurlijk... Ilse weet niet eens wat een depressie is, en ze zit er zeker niet in.
Ze wil gewoon haar zin krijgen en als ze dat niet krijgt, dan voelt ze zich wss slecht. Ik snap niet hoe dat mama dat zo kan volhouden...
Een paar uur eerder zat haar eigen dochter haar nog af te slagen, en te stampen, en te krabben. De blauwe plekken ga je wss nog een paar maanden zien.
Gisteren heb ik gezegt tegen mama dat het zo echt ni meer kan. Ze zei dat ze dat wist, en dat er stappen worden genomen om ilse toch in een instelling te plaatsen. Maar dat heeft ze zo vaak tegen mij gezegd. Ik haat het wanneer ze dingen zegt die dan na een tijdje toch ni meer waar zijn. Ik wil gewoon duidelijkheid, maar daar zal ik waarschijnlijk nog heel lang mee mogen wachten...
een normale dag bij ons, een niet zo normale dag voor de buitenwereld...
Vandaag was weer een ramp.
Mijn zus kwam thuis van school en zat al meer dan 3 uur op haar laptop.
Ze had hem mee naar haar kamer genomen, om zo te vermijden dat haar laptop werd afgepakt.
Mijn mama was naar haar kamer gegaan om haar laptop af te pakken...
Soms kan mijn mama echt dom zijn, want mijn zus moet en zal haar zin hebben, en ze laat al zeker haar laptop niet afpakken. Ze had natuurlijk allang haar laptop verstopt...
Na veel klappen en scheldpartijen van mijn zus heeft mijn mama toch haar laptop kunnen vinden.
Maar dat was voor mijn zus niet zo erg voor mijn zus, ze kon nog altijd op haar gsm op het internet.
Na 10 min vechten met mijn zus heeft mama ook haar gsm afgepakt. Sommigen die dit nu lezen zouden denken, laat dat kind toch, het gaat maar over een gsm. Maar het gaat al een hele tijd niet over een stomme gsm. Mijn zus terroriseerd ons, ze moet en zal haar zin krijgen en wij moeten maar volgen. Mogen wij ook nog een beetje leven?? blijkbaar niet want mijn zu shad mijn mama al helemaal toegetakeld. Mama stond vol met blauwe plekken en wonden van haar nagels. Maar voor een van de 1ste keren gaf mama niet toe... En dan doorloopt mijn zus ilse, haar 4 fases om haar zin te krijgen
- fase 1: ze blijft zagen, en dreigen
- fase 2: ze begint te vechten
- fase 3: ze doet alsof ze moet overgeven
- fase 4: als al het hierboven staande niet werkt, dat gaat ze haar snijden, en je de schuld geven dat jij degene bent die haar zelfmoord uitlokt.
Vandaag juist hetzelfde, al heeft ze fase 3 overgslagen... Na het gevecht is ilse naar de keuken gegaan en heeft ze pillen zitten pakken. Natuurlijk niet de juiste, gewoon perdolan enzo. (want echt slim is ze niet, ze weet waarschijlijk niet dat alleen veel slaappillen werken). En dan is ze zich beginnen te snijden.
Toen heb ik de 112 moeten bellen en een kwartiertje later stond de ziekenwagen aan ons deur om ze mee te nemen. 1 van de ambulanciers kende haar zelfs nog van de vorige keer dat ze naar het ziekenhuis is afgevoerd... En nu heb ik og steeds niks gehoord wat er nu gebeurt daar. waarschijnlijk word ze nu weer opgenomen in de kinderpsychiatrie waar ze een paar jaar geleden ook is opgenomen om de diagnose autisme te kunnen stellen.
Ik word het al bijna gewoon, eerst naar de 100 bellen, dan buiten staan wachten tot de zieken wagen komt en dan wachten tot dat mama terug thuis komt...
hoe het verder is afgelopen zal ik nog wel een andere keer uitleggen...
