Vandaag leek weer één van de eindeloze saaie dagen te worden, maar ik werd aangenaam verrast.
Ik heb een meisje ontmoet, haar naam is Lìdia. Ze is in haar eentje vertrokken uit haar moederland en zo is ze ook hier aangekomen... Alleen. Vroeger praatte ik altijd met de nieuwe asielzoekers die aankwamen, ik ben daar mee gestopt. De verhalen worden minder en minder geloofwaardig, het is precies een wedstrijd over wie het meest dramatische verhaal kan vertellen.
Maar... Bij dit meisje had ik echt een ander gevoel. Ze zag eruit alsof ze me veel meer te vertellen had dan enkel een triest verhaal. Veel hebben we nog niet gepraat, andere vormen van communicatie wel. Ik weet niet eens of ik dat wel mag posten, zo op het internet. Ze is namelijk minderjarig. Ik had haar vader kunnen zijn. Maar toch koos ze voor mij, en dat geeft me een gevoel dat ik al lang niet meer gehad heb. Iedereen begint zich wel eens eenzaam te voelen, zeker na zo'n lange tijd geen fysiek contact te hebben gehad. Ach ja, misschien heeft ons verhaal een vervolg... Misschien ook niet.
Ben wat druk bezig de laatste tijd, hier is nog een foto die ik heb gemaakt vanochtend. De omgeving fotograferen begint saai te worden, misschien wilt Lìdia wel eens poseren voor me...
