... een 'ouwe vlam' van Blinker. Eigenlijk hoort Sita dus niet in het blog van Honey, alhoewel Honey ook diverse keren gespeeld heeft met Sita, toen Honey nog klein was, maar Sita krijgt hier toch haar 'ereplaatsje'. Vandaag ging ik naar een verjaardag in onze vorige woonplaats. Ik had me voorgenomen om te stoppen bij het huis waar Sita woont, als ik Sita buiten zou zien lopen. Op
de heenweg was Sita niet te bekennen. Op de terugweg zag ik haar buiten
en meteen viel haar lieve grijze snoet me op. Ik had haar in geen jaren
gezien. In de 'jonge jaren' (ze zijn ongeveer van gelijke leeftijd)
hebben Blinker en Sita vaak samen gespeeld. Ook waren er tijden dat
wij veel met Sita gewandeld hadden, als bijv. het baaske ziek was en we
wisten dat er dan niet met haar gewandeld werd. Ik was benieuwd of
Sita mij nog zou herkennen. Hoe kon ik daar ooit aan twijfelen! Een
enorme verwelkoming. Enfin, het vrouwke vertelde dat haar man al 11
weken in het ziekenhuis lag. Ik vroeg haar of er dan niet gewandeld werd
met Sita. Nee, er werd dus niet gewandeld en Sita verloor zoveel haar.
Vanmiddag zou het baaske weer thuis komen. Ik ben naar de dierenwinkel
gereden en heb daar een goede hondenkam (de vrouw wilde mij een
'mensenkam' geven, toen ik haar voorstelde om Sita te gaan kammen)
gekocht en natuurlijk een zakske met snackies. Het is werkelijk niet
voor te stellen hoeveel haar eraf kwam. Het vrouwke (en haar bezoek)
waren verbaasd van de hoeveelheid en dat Sita zo braaf bleef staan.
Hahaha, natuurlijk bleef ze braaf staan, want ze had al lang door dat ik
een zak vol snackies had. Sita kent geen enkel commando, alleen bij
mij weet ze dat ze eerst moet gaan zitten voordat ze iets krijgt.
Automatisch begint ze dan ook te 'maaien' met haar poot als het niet rap
genoeg gaat met dat koekske. Ik heb wat foto's proberen te nemen,
maar het was bijna een onmogelijke opgave. Ze kan amper een paar
seconden blijven zitten. Ze kent verder dus geen enkel commando, dus
laten liggen was ook geen optie en het 'blijf' stond ook niet in haar
woordenboek. Als ik foto's maak, ga ik bijna altijd gehurkt zitten,
maar zodra ik dat bij Sita deed, werd mijn gezicht meteen langdurig
afgelebberd. Dat schoot ook niet bepaald op. Ik vroeg het vrouwke of
Sita nog gezond was en of ze een lange wandeling aan kon. Dat was geen
enkel probleem, dus na een uitgebreide kambeurt heb ik een stevige
wandeling met haar gemaakt. Amai zeg, ze heeft tientallen plaskes
gedaan, om te laten weten dat ze er nog was. En dan hier een paar foto's:
JJAAAA!!!!! Ze zit!!!!
Maar niet voor lang. 'Kom op met dat koekske'.
In de startblokken om ook nog rap een poot te geven.
Is het geen scheetje?
Enorm, wat een haar hè? En ik was nog niet klaar.
Nou, je kunt hier gerust zeggen
'onnozel madammeke'.
Op mijn hurken ging echt niet meer
door al dat gelebber, dus dan maar van bovenaf genomen.
En dan een fikse wandeling en onderweg even gestopt
bij een vriendin voor een sanitaire stop (voor mij dus hè? ).
