We weten ondertussen dat de katholieke kerk niet akkoord gaat met homoseksualiteit en het homohuwelijk. Daarnaast blijkt dat deze geaardheid ook in de Islam niet aanvaard wordt. In het artikel in bijlage (Dag allemaal, weekblad nr. 22, p. 150-154) worden ook weer zeer negatieve reacties geuit ten opzichte van homoseksualiteit: holebi's zouden niet normaal kunnen functioneren en zich voortplanten kan al helemaal niet (onnatuurlijk). Daarom zou een homorelatie absoluut geen nut hebben. Heel oppervlakkig bekeken zit hier wel wat waarheid in, maar ik probeer me voor te stellen hoe holebi's zich voelen wanneer ze weer zulke kritiek te horen krijgen. Hebben deze mensen niet het recht op een gelukkig leven? Nordine Taouil beweert dat holebi's problemen krijgen met zichzelf, mentaal en lichamelijk: verspreiden makkelijker ziektes zoals aids? In het artikel staat nog een uitdrukking waar ik het moeilijk mee heb: alles wat je gezondheid schaadt - of het nu mentaal, lichamelijk of sociaal is - is verboden. Alles wat goed is voor je gezondheid is toegestaan. Zijn holebi's die zich kunnen uiten niet dikwijls gelukkiger? Gelukkig zijn heeft toch een positieve invloed op je gezondheid, dus na een logische redenering zou er geen probleem mogen zijn. Maar zo werkt het in de praktijk niet bij verschillende godsdiensten. Na dit artikel vraag ik me vooral nog af of holebi's echt tegen hun gevoelens in kunnen gaan. En maakt die situatie hen dan niet erg ongelukkig? Daar wringt het bij mij vooral. Waarom zouden zoveel mensen een ongelukkig leven moeten leiden, terwijl we dat eigenlijk kunnen vermijden door ze bijvoorbeeld eerst en vooral te aanvaarden en te respecteren?
De katholieke kerk ligt de laatste tijd weer onder vuur. Het pedofilieschandaal heeft al heel wat reacties losgemaakt. Toch blijft de kritiek op homoseksualiteit ook nog eens actueel onderwerp. De paus veroordeelt tijdens een toespraak in Portugal het homohuwelijk. Dat de paus dit als een grote bedreiging ziet, terwijl hij niets vermeld over het pedofilieschandaal, lokt heel wat reacties uit. Zo heeft ook Davy Brocatus hierop gereageerd in het tijdschrift 'Dag Allemaal'. De kritiek op de homoseksualiteit en het homohuwelijk komt voor hem zeer kwetsend over. Hij is ontgoocheld in en boos op de katholieke kerk. Om dit duidelijk te maken heeft hij zich laten verwijderen uit het register van de katholieke kerk. Dit heeft hij gedaan vanuit een gevoel voor rechtvaardigheid, zonder zijn geloof daarbij te verliezen.
Enerzijds vraag ik me af waarom er niet meer wordt gedaan aan het pedofilieschandaal. Moet 'de kerk' niet het zogenaamde 'goede' voorbeeld geven? Zoiets hoort niet en zeker al niet binnen de kerkgemeenschap. Maar kon God ook niet vergeven? Kunnen zulke praktijken vergeven worden? Als dat kan, moet het toch ook kunnen binnen het thema van homoseksualiteit... . Misschien moet ik het ene niet met het andere vergelijken, maar ergens doe je dat toch. Anderzijds ben ik toch wel geschrokken van het feit dat je jezelf uit het register van de katholieke kerk kunt laten schrappen. Kan dat zomaar? Je bent gedoopt, hebt je communie en vormsel gedaan, bent misschien zelfs getrouwd voor de kerk en je dan gewoon uit het register laten schrappen? Het klinkt vrij gemakkelijk, maar de vraag is of dat werkelijk ook zomaar kan. Je hebt op bepaalde belangrijke momenten God toegestaan in je leven. Kan je dat dan zomaar ongedaan maken? Misschien is het nodig dat de kerk hier strengere eisen gaat stellen. Bij mij komt het ietwat over alsof je verschillende godsdiensten kunt uitproberen om daarna je keuze te gaan maken, maar dat kan toch niet de bedoeling zijn!
