De volgende ochtend werd de auto terug ingeladen voor de tocht naar Mammoth Lakes, zo'n 110 mijl. De reis voerde ons nog door een groot stuk van Yosemite Park met reusachtige naaldwouden en steile rotswanden. Het was heel druk in het park, het was dan ook 4 juli, de Amerikaanse nationale feestdag. Heel veel mensen kwamen dus wandelen, klimmen, fietsen en kamperen. Ook wij zijn nog een paar keer gestopt om te picknicken en onze voeten in een bergriviertje af te koelen. Wouter heeft meer afgekoeld dan alleen zijn voeten want hij is in de rivier gevallen.
Om twee uur waren we in Mammoth Lakes dat eigenlijk vooral een skidorp is. Daar werden we ontvangen in ons hotel door zowat de onvriendelijkste receptioniste ooit! Veel meer dan de mededeling dat we te vroeg waren en dus later maar moesten terugkomen, kreeg ze niet over haar lippen.
We zijn dan maar een beetje gaan rondrijden en zijn nog naar een vulkanisch meertje gewandeld dat naar zwavel stonk en borrelde. Toen we terug aan het hotel kwamen was de receptioniste from hell vervangen door een vriendelijke jongeman die ons wel vlotjes incheckte. ''s Avonds nog iets gaan eten in een redelijke chique tent en dan op tijd naar bed want morgen staat de rit naar Death Valley op het programma
Vandaag is Ruben jarig. Een kaart, een cadeau van mama en van rosalie. Toch vroeg opstaan want de rit naar death valley wacht: een kleine 200 mijl (320 km). Na een eenvoudig ontbijt in mammoth lakes begonnen we eraan: begin temperatuur 68gr F (oftewel : -32 en dan x5/9= 20gr C). Het eerste stuk was snelweg (max 110km/u). Na ongeveer 100mijl werd lone pine bereikt. Onderweg toch een war dorder landschap , hier en daar onderbroken door groene oases zodat je duidelijk kon zien waar het water was.
Iets buiten lone pine de afslag naar death valley (highway 190). Al spoedig minder en minder plantengroei. Dachten we tijdens deze rit af te Dalen tot zeeniveau, dan pas op het eind. De hele rit tussen de 2000 en 7000 foot, 600 tot meer dan 2000m. De temperatuur steeg tot een kleine 90gr F. Highway 190 voerde ons lang canyons met steile afgronden. Steile hellingen tot 8% met soms scherpe bochten. Op een gegeven moment ook steeg de temperatuur tot rond de 110gr F (=ong 41gr C). Daarop volgde weer een helling die ons van ruim 1000ft (300m) naar ruim 4000ft (1200m). Met langs de weg het bord om de airconditioning af te zetten. Inderdaad liep de motortemperatuur al op: dus even warm in de auto. Uiteindelijk de grens van het death valley national park bereikt: het had er gisteren geregend!!! De plassen stonden op de weg.
Iets verder het eerste spektakel moment: zandduinen. Echte woestijn dus en met een temperatuur van 115gr F(46gr C!). Je loopt tegen muur van warmte. Nog een geluk dat het bewolkt was. In deze hitte verder gereden tot de furnace creek ranch, de eindbestemming. Temperatuur nog iets hoger: 122gr F (50 Gr. C).
Dit is toch een beetje te warm. Na de check in zijn we gaan zwemmen in het grote, natuurlijk verwarmde zwembad (28gr C).
als klap op de vuurpijl nog een stukje verder gereden naar badwater, 86m onder zeeniveau. Hier ligt een kleine zoutvlakte. Onder dit zout voeden kleine slakjes zich met algen. Dit is get diepste punt van get westelijke halfrond en de warmste plek op aarde: max temp ooit gemeten: 134gr F (56gr C). Nu was het er een stuk kouder: 125gr F , nog steeds 51,5gr C met een harde wind zodat de warmte nog eens dubbel zo hard aankomt.
Straks wat gaan eten en dan volgt morgen de rit naar las Vegas.
Ondertussen zijn we al enkele dagen verder want in het Yosemite National Park hadden we geen WiFi, zelfs geen GSM bereik. Ik zal mijn best doen om jullie terug up to date te brengen.
We zaten dus aan het zwembad in San Francisco. Die avond hadden we een tour geboekt met een open top bus die ons langs het Golden Gate Park voerde, maar vooral over de San Francisco Oakland Bay bridge. Dit is een dubbeldeksbrug die tijdens de laatste aardbeving gedeeltelijk ingestort is. Aan de overkant van de baai had je een mooi uitzicht op de skyline van San Francisco. Af en toe was het afschuwelijk koud boven op de bus, vooral aan de Golden Gate kant van de stad. Achteraf hadden we echt iets hartigs nodig om terug op temperatuur te komen. Gelukkig is Fishermans wharf bekend om zijn krabbesoep en dat hielp. Na de soep hebben Vincent, Els en Maurits ook nog enkele gekookte krabben opgegeten en dat smaakte!!
De volgende ochtend moest de huurauto opgehaald worden om 10 uur, maar dat liep niet van een leien dakje. De auto was namelijk te laat ingeleverd en zo was het al na 14 uur voor we op pad konden naar Yosemite. Bovendien werkte de GPS meer niet dan wel. Het begin van reis verliep dus nogal moeizaam. Ondertussen werd het ook warmer en warmer. Â Op een bepaald moment was het volgens onze auto buiten 110 gr, Fahrenheit wel te verstaan. In Celsius toch ook bijna 44 gr C! Toen we rond 5 uur aankwamen aan de Yosemite View Lodge was het dan ook nog smoorheet!!! Gelukkig had de Lodge verschillende zwembaden en het duurde dan ook niet lang voor iedereen daarin lag te dobberen. Ook Wouter gedraagt zich ondertussen als een kleine zeeleeuw en doet alsof hij al jaren kan zwemmen.
Na het eten in het restaurant van de Lodge, heeft iedereen heerlijk geslapen. Airco is echt wel nuttig in dit klimaat.
De volgende ochtend gingen we al vroeg op pad. We wilden de ergste hitte voorzijn, want een wandeltocht bij 45 gr C zagen we niet echt zitten. Bleek het met die hitte in het park best mee te vallen, het was wel warm, maar er is niemand gesmolten. In het park moet je je auto op een grote parkeerplaats laten staan en rijden er shuttlebussen rond die op verschillende plaatsen stoppen. We huurden fietsen en zijn daarmee tot aan het vertrekpunt van de watervalwandeling gereden. Die wandeling was wel een paar steile kilometers bergop. Rosalie moest regelmatig omhoog geduwd worden, want die vond het allemaal toch wat warm en steil en vermoeiend. De waterval zelf was een beetje teleurstellend, er was dit jaar veel minder sneeuw gevallen dan andere jaren en nu is het ook al heel lang droog. In Canada hebben we andere dingen gezien! Daarna reden we met de fiets nog een stukje verder om dan naar een klein meertje te stappen met een strandje aan waar Rosalie onmiddellijk in het water stond en weer helemaal fris en afgekoeld verder kon. Na het inleveren van de fietsen reden we met de auto naar de andere kant van het park, toch zo'n 30 km, om daar naar de giant sequoia's te gaan kijken. Ook hier kon je weer verschillende wandelroutes nemen, maar we gingen voor de kortste die gelukkig wel tot aan de grootste boom voerde, de Grizzly Giant. Deze boom is niet zo hoog, 64 meter toch nog, maar vooral heel dik en wordt op 2700 jaar oud geschat.
Terug in de Lodge waagden we ons aan de pizza, voorzichtigheidshalve bestelden we een medium pizza per persoon zonder Rosalie en Wouter mee te rekenen, die moesten maar met iemand meeeten. We zijn niet in de helft geraakt!
Gisteravond dus naar het Rainforest café. Jawel hetzelfde Rainforest café als in Disneyland Parijs, waar Ruben fan werd van het grootste dessert ooit, nl de VOLCANO. Dus wat at Ruben gisteravond? Ja hoor: de VOLCANO. En hij was nog even groot en even zwaar als in Parijs. Na een rustige nacht gingen we deze morgen op pad met een hop on-hop off bus, die ons door de hele stad voerde en ook over de Golden Gate brug. Op het moment dat we over de brug reden, hing er een dikke mistwolk en zag je dus helemaal niets. Aan de overkant scheen de zon terug en kwam de brug uit de wolk tevoorschijn. Vervolgens ging het met de bus tot in Sausolito, een rijk dorp aan de overkant van de baai van San Francisco en daar namen we de Ferry terug naar de stad. Ik zit dit te schrijven aan de rand van het zwembad waar Rosalie en Wouter in liggen te spartelen. Straks nemen we de bus nog even terug voor de avondtour. Daarover meer later, groetjes, Els
We zitten ondertussen in San Francisco. De reis is vlot verlopen. Wouter heeft bijna de volledige tijd geslapen, wat het ook voor de anderen een rustige vlucht maakte. Van de luchthaven ging het met de taxi naar het hotel, het Radisson aan Fishermans Wharf. Dat is de vroegere vissershaven van san Francisco , maar ondertussen vooral een toeristische trekpleister. We zijn nog even door Fishermans Wharf gelopen, hebben ergens iets gegeten en zijn dan vroeg in bed gekropen. Iedereen was bekaf! zondag begon de dag al erg vroeg, jetlag weet je wel, maar ook omdat we in België reeds een boottocht naar Alcatraz geboekt hadden om negen uur 's ochtends. Om acht uur stonden we dus al aan het vertrekpunt voor de Alcatraz cruise. Daar nog snel een croissant gegeten en Maurits een omelet( zou dat een thema worden deze drie weken?) en we konden de boot op. De overtocht duurde maar vijftien minuten, maar was wel mooi. Rosalie vond de gevangenis eng, zeker toen ze even in een van de donkere isolatiecellen opgesloten werd. Terug aan land zijn we langs pier 39 gewandeld om iets te eten. Deze pier is helemaal volgebouwd met winkels, cafés en restaurants en zelfs een grote paardenmolen. Op de pontons voor de pier liggen altijd zeeleeuwen te zonnen. Nu waren er maar vier, maar ze kunnen met veel meer zijn. Na een stukje wandelen kwamen we aan het vertrekpunt van een van de cable carlijnen.
Hallo, we zitten op dit moment te ontbijten op de luchthaven. Het eerste stukje van de reis is dus al vlot verlopen. Wel in de gietende regen, maar als dat de laatste regen was voor de volgende drie weken vinden we het best oké. Wouter zit verdiept in zijn nieuwe Sus en Wis en Rosalie in Fantasia 2. Maurits werkt ondertussen een gigantische omelet weg. Nog even en we kunnen aan boord! tot later.
Vanochtend om 3.30uur opgestaan, heel erg vroeg dus. Dan met de espace naar Schiphol gereden door de regen. Ging heel erg vlot en iets voor zessen kwamen we daar aan. De man van de parking stond ons op te wachten. De auto staat dus veilig.
We waren reeds online ingecheckt en moesten dus alleen de bagage nog "dumpen". Dan nog door de douane. Om kwart over zes konden we gaan ontbijten. Uitsmijter, omelet, croissant, choco en koffie. Nog wat rondgelopen langs de winkeltjes.
Amerika juli 2013
het reisschema
