Een uitgebreide beschrijving zal niet nodig zijn. De grasparkiet is lid van de grote groep papegaaiachtigen en is de meest populaire gedomesticeerde vogel.
Die populariteit hebben ze te danken aan twee eigenschappen.
Ten eerste is het een ongelofelijk sterk vogeltje in medische zin (bij gebrek aan een betere term). Ze verdragen heel gewoon een niet te strenge winter in een buitenvolière. Ze zijn heel weinig vatbaar voor ziekten en vooral: ze vertonen ongelooflijk veel levensvatbare mutaties in kleur en in vorm van het verenpakket. In de kooi zijn die mutaties heel makkelijk in grote aantallen te kweken. In de voor afwijkingen gevaarlijke vrije natuur hebben die vreemd gekleurde vogels natuurlijk geen kans.
Ten tweede is het een heel sociaal vogeltje. In de natuur, zoals bij zoveel parkieten is dat in Australië, leven ze in heel grote groepen. Er zijn vluchten van tienduizenden vogels gezien, in het broedseizoen honderden genesteld in een klein gebied met tientallen paren per boom.
Dat betekent dat ze zich zonder partner in huis gehouden heel sterk hechten aan hun verzorger en snel heel tam worden. Ze kunnen dan vrij in de kamer rondvliegen.
In de volière kunnen ze meestal heel goed samen met andere vogels gehouden worden.
Toch moeten juist door die populariteit een paar ernstige opmerkingen gemaakt worden.
Zon klein heftig gekleurd vogeltje is heel aantrekkelijk. Zoals zo vaak (denk maar aan jonge hondjes!) laten mensen zich daardoor verleiden om er een aan te schaffen, zonder eerst eens wat te studeren over het dier waar ze voor gaan zorgen. Pas later ontdekken ze dan dat die vogel keihard kan schreeuwen (dat hoort bij de sociale groep in het wild!), te oud is om nog tam te worden, niet wil praten, enzovoort, enzovoort.
Maar één vogeltje houden hoort beslist niet bij de natuurlijke staat, pas bij aanschaf van een partner zul je ook de bekende liefdesuitingen, tot tongzoenen toe, kunnen zien. De vogel heet niet voor niets in het Engels ook Lovebird.
Voor wie 25 grasparkieten in een volière in een klein stadstuintje wil houden de tip: ga om latere klachten te voorkomen eerst met de buren praten. Zon groep is soms straten ver te horen en het is bepaald geen lieflijk gekwinkel.
Boven is al verteld dat de grasparkiet oorspronkelijk uit Australië komt. De export van wilde vogels is echter al sinds begin 1900 verboden. Daardoor kennen we in Europa eigenlijk alleen maar gekweekte vogels.
De vrije vogel is, heel kort door de bocht, groen met geel masker en prachtige blauwe staartpennen. Maar die kleuren zijn veel feller dan die van de gekweekte vogels. De grasparkiet heeft namelijk een veel beter infra-rood zicht en let bij het paren speciaal op de felle kleur. Dat is een natuurlijke selectie die bij kweekvogels niet voor kan komen. Verder is de vogel duidelijk kleiner dan de nu gekweekte z.g. Engelse tentoonstellingsparkiet (TT parkiet).
De eerste parkieten kwamen al in Europa in 1840, naar Engeland. Het eerste koppel werd verkocht voor 26 Engels pond. De eerste echte import kwam naar Berlijn in 1850, 500 koppels. In 1868 kwam een transport van meer dan 10.000 Budgerigars in één zending uit Australië.
In 1888 had ene heer Bastide in Toulouse een commerciële kwekerij met meer dan 15000 parkieten. De prijs was toen al gevallen naar één pond per paar.
Nog even over de naam Budgerigar. Die is natuurlijk oorspronkelijk door de inboorlingen, de Aborigines, gegeven. De schrijfwijze verschilt dus per dialect. Maar budgeri of betcherrybetekent zoiets als goed en ghar is eten, voedsel. De jonge vogels werden namelijk in de broedtijd in grote aantallen gevangen en leverden heel smakelijke sappige boutjes.
De huidige praktijk is niet zó uitgebreid, maar de vogels zijn nog altijd erg populair. Er zijn verenigingen, tijdschriften, veel min of meer professionele kwekers en nog veel meer goedwillende amateurs, tentoonstellingen enzovoort. Alles is te vinden op Internetsites en vele boekjes. De keuring bij een tentoonstelling is beslist niet gericht op behoud van de natuur maar op fraaie bevedering, goede zithouding, kleurstelling, etc.. Met name nieuwe kleurslagen gooien hoge (dure!) ogen.
De valkparkiet is goed als huisdier te houden, als het stof en het lawaai geen bezwaar zijn. Ze kunnen erg tam worden en hebben meestal een zachtaardig karakter. Let er wel op dat een angstige of boze valkparkiet wel hard kan bijten als hij dat wil. Valkparkieten zijn zelfs zo schuchter dat kleinere, maar agressievere vogels zoals de grasparkiet ze soms het leven zuur kunnen maken en ze zelfs kunnen verwonden. Probeer altijd een jonge handtamme valkparkiet te kopen; een oudere valkparkiet is moeilijker en soms helemaal niet tam te maken. Kijk ook of de valkparkiet een ring om zijn poot heeft; deze kan links of rechts worden aangebracht. Zo kan men met zekerheid zeggen of de vogel inderdaad nog jong is. Tam maken begint met de vogel uit de hand te laten eten. De valkparkiet is van nature sociaal en nieuwsgierig, en zal als hij zich eenmaal op zijn gemak voelt zelf initiatief nemen. Er zijn ook kwekerijen waar de vogel (soms tegen extra betaling) handtam wordt gemaakt. Kortwieken maakt het tam maken meestal eenvoudiger omdat de vogel zich niet zo makkelijk meer aan zijn baasje kan onttrekken. Men heeft dan in ieder geval tot de volgende rui de tijd.
Uiterlijk
De wildkleur valkparkiet is de meest voorkomende en heeft de volgende kenmerken: Grijs met witte vlekken op de vleugels, een gele kop met een gele kuif, en oranje oorvlekken. Er zijn ook andere kleurvariëteiten gekweekt, bijvoorbeeld de lutino, opaline(gepareld), grijs en wit, en albino. Het geslachtsverschil is weinig opvallend - de mannetjes ('man') hebben een gele kop en kuif, het vrouwtje ('pop') heeft een minder gele kop, wat vooral bij onderlinge vergelijking van een paartje opvalt, en ook niet bij alle kleurvarianten zichtbaar is. Kenners kunnen het eerder aan bepaalde gedragingen zien, mannetjes vertonen machogedrag. Ze wegen 80 à 110 gram en zijn ongeveer 30 tot 33 centimeter lang (kop-staart).
Valkparkieten kunnen goed als huisdier worden gehouden maar aspirant-valkparkiethouders moeten zich realiseren dat vooral de mannen erg luidruchtig kunnen zijn en dat de veren stof produceren, er zijn speciale onderdonsveren die tot een soort poeder uit elkaar vallen, net als bij duiven. Vooral als ze in de eerste 8 levensweken veel met mensen in contact komen kunnen ze erg tam worden. Valkparkieten worden gemiddeld tussen de 15-20 jaar oud maar je hebt natuurlijk uitzonderingen. Ze komen in gevangenschap relatief gemakkelijk tot broeden.
Eten
Ze eten voornamelijk grof parkietenzaad, daarnaast wordt aangeraden om ook met grote regelmaat groenvoer aan te bieden. Er moet ook dagelijks vers drinkwater beschikbaar zijn. Naast grof parkietzaad bestaan er ook totaalvoeders in de vorm van pellets. Sommigen vinden pellets minder gewenst omdat ze de functie van de krop overbodig maken. Anderen zijn van mening dat pellets een volwaardiger voer zijn. Om de krop goed te laten werken heeft de parkiet maagkiezel nodig in de kooi, waarvan hij er af en toe een naar binnen werkt. Dit is namelijk nodig voor de vermaling van het eten in de krop.
Wanneer men met valkparkieten wil kweken dus wanneer een mannetje en een vrouwtje bij elkaar worden gezet en er jongen worden verwacht, kan er eivoer worden bijgegeven. Dit is normaal gesproken niet nodig om de vogels gezond te houden
Een zieke valkparkiet
Een zieke valkparkiet is vaak te herkennen aan een ander gedrag dan normaal. Hij zit bijvoorbeeld bol in de veren of slaapt zelfs de hele dag. Een zieke valkparkiet slaapt daarnaast over het algemeen op 2 poten in plaats van 1. Ga met een zieke valkparkiet zo snel mogelijk naar de dierenarts om een diagnose te laten stellen. Mocht de valkparkiet namelijk de zogenaamde papegaaienziekte hebben dan is behandeling bij de mensen die met de besmette dieren in aanraking zijn geweest soms ook noodzakelijk. De meeste ziektes van valkparkieten zijn simpel te genezen.
kan makkelijk zien of grasparkieten een echt koppeltje vormen en klaar zijn om te broeden. Ze zitten altijd bij elkaar en verzorgen elkaars hoofdveren. Het mannetje braakt voedsel op en geeft dit door aan het vrouwtje. Deze bewegingen kan u bij een koppeltje regelmatig waarnemen. Maar ze doen dit ook regelmatig zonder voedsel door te geven. Als het koppeltje in broedstemming is, is het vrouwtje haar washuid bleker van kleur. Al snel zal het vrouwtje het nestkastje beginnen te inspecteren. Eerst steekt ze voorzichtig haar kopje naar binnen en wipt dan eventjes naar binnen, maar ze is er snel terug uit. Hoe komt het dat het vrouwtje zo voorzichtig het nestkastje betreedt als er toch geen vijanden zijn? Dit is een natuurlijk instinct. In Australië leven slangen die in boomholtes kunnen zitten. Nu blijft ze steeds langer en langer in het nestkastje. Niet lang daarna volgt de paring. De pupillen worden kleine puntjes. Het vrouwtje zet haar staart rechtop en voorzichtig kruipt het mannetje op de rug van het vrouwtje en spreidt zijn vleugels uit. Nu wrijven ze hun cloaca's tegen elkaar, zodat de bevruchting plaatsvindt.
Na ongeveer 8 dagen wordt het eerste eitje gelegd. Voordat de eitjes gelegd worden, worden de uitwerpselen van het vrouwtje zichtbaar groter. Nadat het eerste eitje wordt gelegd, komt het vrouwtje bijna niet meer uit het nestkastje. Ze komt er maar 3-4 keer per dag uit om haar behoefte te doen. Het mannetje zit meestal op het stokje voor het invlieggat. Het mannetje komt nooit in het nestkastje. Grasparkieten leggen 3-6 eitjes. Om de dag wordt er een eitje gelegd. Na ongeveer 10 dagen kan u kijken of de eitjes bevrucht zijn. Dit kan u doen door het eitje voorzichtig op te pakken en met een fel lichtje door het eitje te schijnen. De bevruchte eieren zijn donkerder dan de onbevruchte. In het midden ziet u bij een bevrucht eitje een kern waaruit allemaal bloedvaten vertrekken. Een onbevrucht eitje is wat doorschijnend. Ziet u dat de eitjes vuil zijn, was ze dan zeker niet af. Rond het eitje zit een (onzichtbaar) waslaagje dat het kuikentje beschermd tegen infecties. Als er onbevruchte eieren zijn, haalt u ze er best uit. Een grasparkieteneitje weegt ongeveer 2 gram. Zoveel weegt ook het pas uitgekomen jong. Na 18 dagen komt het eerste eitje uit. Het kuiken pikt met de eitand het eitje open. Dit is een heel vermoeiende gebeurtenis. De andere eitjes komen om 2 dagen uit. Dit heeft als gevolg dat het oudste jong al veertjes begint te krijgen als het jongste pas is uitgekomen. Het vrouwtje heeft op haar buik een gevoelige broedvlek waardoor veel bloedvaten lopen. Daarmee kan ze de bewegingen in het eitje voelen! Het mannetje braakt nu regelmatig voedsel op voor het vrouwtje. Het vrouwtje geeft het voedsel op haar beurt weer door aan de jonge kuikentjes.
Controleer het nest elke dag om te zien of alles goed gaat. Dode jongen moeten onmiddellijk worden verwijderd. Ze verrotten namelijk zeer snel wat de andere jongen in gevaar kan brengen.
Bij gewone, kleine grasparkieten zijn meestal weinig problemen, maar de grotere, Engelse grasparkieten hebben soms nogal wat problemen met het broeden. Ze voeden hun jongen niet, krijgen veel onbevruchte eieren,... Als u Engelse grasparkieten kweekt, zet u best als u enkele koppels in de broedkooien zet, ook enkele koppels gewone grasparkieten in de kweek. Deze kunnen dan de jongen van probleemouders eventueel overnemen.
Omdat Engelse grasparkieten dichter en zwaarder bevedert zijn dan de gewone, trekt U best de veertjes rond de cloaca uit, zodat de bevruchting beter kan plaatsvinden.
Het is niet moeilijk om met zebravinken te kweken. Als het paartje gezond is en de huisvesting is ook goed, dan wil het bijna altijd lukken. In het nestkastje of bakje wordt een nest gemaakt van droog gras, uitgeplozen touw, kokosvezels, veren, takjes en ga zo maar door. De 4 á 5 eitjes worden 13 dagen bebroed, voor de jongen uitkomen. Na ongeveer 20 dagen vliegen de jongen voor het eerst uit het nest en 2 weken later zijn ze zelfstandig. De paartijd is in maart/april.
Kweken in een kooitje. Als je in een kweekkooitje gaat kweken moet je het bijna hetzelfde doen als in de volière maar hier kunnen minder vogels in. In een groot kweekkooitje kunnen 2 vrouwtjes en 1 mannetje kanarie in. Hier moet je 2 nestelbakjes hangen. Als je een kleinere kooi hebt dan moet je 1 om 1 hebben en 1 nestelbak. Zorg dat in het kweekkooitje alle spijkers en kieren weg zijn, hier kunnen ze zich aan beschadigen. Als je een kweekkooi gaat kopen en je vindt de kleur geel mooi kan je deze het beste toch niet kopen, want deze is te fel. Je kan het beste witte bruine of groene kooitjes kopen.
je vindt hier een aantal links en wanneer je bij ons vogels kan kopen ( tijdens de kweekmaanden!!!!) we kunnen u het niet garandeeren maar hopen om u de volgende vogels te kunnen verkopen: Wij kunnen u (hopelijk) volgende soorten verkopen: -kanaries, -diamantduifjes, -grasparkieten
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Thijs Martijn ( en mijn broer Dries) zie foto
Ik ben een man en woon in heers (belgië) en mijn beroep is leerling aan de Pibo in Tongeren.
Ik ben geboren op 26/05/1996 en ben nu dus 27 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: houden van vogels en ermee kweken en in de vakanties bij een varkensboer gaan helpen.
veel plezier op mijn site
grts Martijn en Dries Thijs van hobbykwekerij BIRD-HOUSE
hallo en welkom op mijn blog.
