het lege nest syndroom en hoe ik de Podenco leerde kennen

Als jongste nakomertje met drie oudere zusters, verliest hij zijn ouders als hij elf jaar is. Beide ouders sterven aan Tuberculose.

Ondanks dat de oudste zus 21 jaar ouder is, komt hij toch terecht in het Gesticht van het Heilig Hert in Sint-Kruis in Brugge. Hij zal

er blijven tot aan zijn twintig jaar. Hij leert er de stiel van schoenmaker.

Als hij twintig of 21 jaar is, mag hij de school verlaten. Hoe hij die jaren heeft beleefd, hebben wij, kinderen nooit geweten. Of zo weinig. Nooit heeft ons vader een woord verteld over die periode. Hij trekt in bij zijn oudste zuster en in 1949 of 1950 huwt hij met ons mama Georgette Coorevits.

In 1951 wordt onze zus Ginette geboren en drie jaar later ons broer Roland.

Het gaat niet goed met ons mama en ze wordt opgenomen in de psychiatrie in Pittem. Na een tijdje wordt ze genezen verklaard en dan kom ik op het toneel, zes jaar na mijn broer en elf jaar na mijn zus.

Als dank aan de Heilige Rita, want mijn ouders waren heel katholiek, krijg ik haar naam.

Maar het gaat toch niet zo best met ons mama en op 27 december 1962 tussen Kerst en Nieuw, rijdt ze in de vroege morgen naar de Leie met haar fiets en neemt een duik in het koude water.

Mijn zus was dan 11 jaar en herinnert zich dat er de avond voordien niks te bespeuren viel van enige onrust. Ik ben dan iets meer dan twee jaar en denk dat toen de wereld is vergaan. Mijn broer is dan bijna acht jaar, een leeftijd waarop de meeste jongens het liefst met hun mama willen huwen. Onbewust zal hij me de schuld geven voor de dood van ons mama. Ik was op de wereld gezet om haar te genezen en ik had gefaald. Over mij zei hij vaak : "dat is nu onze speciale zuster."

"Weeral iemand die het voor bekeken ziet!"

Grootvader komt thuis en gaat wat slapen.

Dan opeens staat ons vader aan de deur, doodongerust:

"Is Georgette hier? Ze is weg en haar fiets is weg!"

Er is paniek, nee, Georgette is daar niet, maar voor pepe Coorevits gaat het lichtje branden.

Ons mama wordt teruggevonden in de Leie.

Eerst zorgden onze grootouders voor ons, want papa moest werken. Maar algauw kwamen we terecht in het klooster in Loker.

Ik kan me nog perfect de chambrettes herinneren en de geur van muffe koffie in de inox kannen.

In december sterft ons mama en in mei, het jaar nadien is ons stiefmoeder aanwezig bij de plechtige communie van mijn zus Ginette.

Er zijn heel wat verhalen de ronde gegaan over ons papa, ook over ons mama. Het is onmogelijk om de ganse waarheid te achterhalen,

daarvoor is het allemaal te lang geleden.

Al heel vroeg hertrouwt ons papa met de stiefmoeder. Haar vader was een gepensioneerd onderwijzer en directeur van de plaatselijke gemeenteschool.

We woonden allemaal samen in zijn huis in de stationsstraat in Menen. Hij, ons pa en stiefmoeder, haar dochter en wij drie. Broer sliep bij de grootvader, papa en stiefmoeder hadden hun eigen kamer en de drie meisjes sliepen in de uitklapbare zetel in de voorkamer beneden.

Voor die tijd was Meester Demuynck, zo was hij gekend, redelijk welstellend. Hij had een auto en er was tv in huis. Er was een voorkamer met het uitklapbare bed en de tv. daarachter was de trap en daarachter de keuken, waar we met zeven aan tafel moesten zitten. Er was geen badkamer, we werden gewassen in de kleine ruimte naast de keuken. en nog eens daarachter was er een bijkeuken waar gekookt werd.

Het verhaal van ons papa en ons stiefmoeder was er één van van veel vallen en opstaan. maar vooral van vallen. Mijn broer en zus waren helemaal niet gelukkig met deze situatie. Ik was vooral blij dat er een mama was. In ons nieuwe huis bracht ik veel tijd door met de grootvader. Ik mocht mee naar het duivenlokaal, en ik mocht de duiven op zolder helpen voeren. Vaak gingen we naar de paardenkoers in Oostende en de eerste keer dat ik de zee zag , was een openbaring.

Onze grootouders van mama's kant verdwenen uit beeld, ook de zussen van papa waren er niet meer biij. Er werden heel veel verhalen verteld, door mijn stiefmoeder dan wel, want ons vader was een zwijger.

"Ons moeder was een hoer!"

"Ons grootouders wilden ons niet!"

"De familie wou ons niet zien!"

Dat waren zo de woorden die we vaak te horen kregen.

In ieder geval, de relatie had het hard te verduren. Ons papa was nogal een charmeur en graag gezien bij de vrouwen. Hij bleef ook vaak weg van huis.

Als vrachtwagenchauffeur kon hij daar mee weg,

Grootvader Demuynck koos, raar maar waar, steeds partij voor ons vader en nooit voor zijn dochter. Achteraf gezien, denk ik, dat grootvader wist wat ons vader als kind te verduren had gekregen in het weeshuis. Stiefmoeder heeft volgens mij, een vijftal keer geprobeerd om zelfmoord te kiezen, maar telkens werd ze op het laatste moment "gered".

Ik weet niet hoe oud ik was toen ik eens van school kwam en we met grootvader en stiefzuster naar Ieper reden, naar het Zottenkot! Ze zat achter tralies!

Ons vader had haar laten opnemen na een zoveelste ruzie!

Een andere keer had ze geprobeerd hem te raken met een aardappelmes. Hij had net zijn hand voor zijn buik kunnen houden, maar zijn hand was helemaal opengereten. Hij vertrok, niet om naar de dokter te gaan, maar om ergens anders zijn wonden te likken. Die nacht sliep hij in zijn wagen in de garage.

De dag nadien was het weer grote liefde.

Van zodra het vakantieverlof begint en de toertisten toestromen, begint er van alles te veranderen in onze o zo mooie stad.

De heilzame rust van het water en het strand veranderen in drukte. Het strand geurt naar zweet en zonnecreme van bruine lijven, rode lijven, witte lijven. Je ziet bleitende kleuters met schopjes en emmertjes en gekke hoedjes, je ziet joelende kinderen, bierbuiken, mooie deernen, lelijke wijven,

kortom, er is van alles wat.

De campings zitten overvol. De motorhomes zoeken zich een weg naar een staanplaats. Mannen op de moto razen met veel lawaai door onze anders zo rustige straat.

Maar wat vooral opvalt is de geur, de vieze geur van de rioolputten. De zomer ruikt hier niet naar de zomer, maar naar overvolle stinkende rioolputten.

Zoveel duizenden mensen meer op dezelfde ruimte, dit kan niet anders dan voor geuroverlast zorgen. Ook die zovele viervoetertjes die met hun baasjes meereizen. De helft van die baasjes ruimen plichtsbewust de drolletjes op van hun geliefde hondje, maar de andere helft laat het drogen in de zon! Om maar niet te spreken van het vuil dat er op het strand wordt achtergelaten. Je houdt het niet voor mogelijk!

Ik hou van de zomer en van de kust. Voor mij mag het alle dagen zomeren, maar geef me toch maar de geur van september. Als de toerisyten weer huiswaarts zijn gekeerd, als de rust weer komt in de straten, als we weer met onze hond vrij op het strand kunnen flaneren, als we onze inkopen kunnen doen, zonder te moeten aanschuiven tegen naar zweet ruikende lijven. En dat de rioolputjes weer tot rust komen.

Als je in september aan het strand kuiert, heb kje een oase van rust en vrede, een geur die je in geen enkele andere maand van het jaar terug kan vinden.