My Little Secret Place Teksten zijn een middel om even uit de realiteit te ontsnappen en is alles te kunnen zetten wat je denkt, wat je voelt of wat je meemaakt.
Soms zijn het teksten die geen nut hebben.
Totaal op niks slaan.
Soms zijn het teksten over wat je voelt, over wat je denkt.
Soms zijn het teksten over wat je meemaakt, over een zot avontuur ofzo..
Lees het allemaal hier en leer wie ik ben en hoe ik denk.
Veel leesplezier
09-06-2009
Parijs Dag Twee
Parijs, zo een zalige tijd. Dag twee, s morgens vroeg opgestaan om snel weg te kunnen, dat hoop je. We hebben de hele toer van de ring van Parijs gedaan, voor we eindelijk in de goeie richting weg waren. Ene chauffeur was ne freak, die nerveus was, denkelijk te laat was voor werk, de andere was een bezorgde vader die dacht dat er vanalles verschrikkelijk met ons ging gebeuren. Op een uur tijd derde lift gekregen, eindelijk in de goeie richting. Deze was een chauffeur van een 3,5 ton en half met een kapotte ruit en een swingende fan van nostalgie. AiAi een halfuur lang, dat is pas om zot te worden. Na een uur en half rond te rijden, komen we aan in Corbeille,. Eerst volledig verkeerd gelopen, aan een markt aan een koud koppel de weg gevraagd. Na een uur zitten verkeerd te lopen, geraken we eindelijk aan die fabriek. En toen kwam het slechte nieuws. Ze waren aan het afbreken. Rap met de baas gaan spreken, beetje zitten stoefen over onze hobby en toen we zeiden dat we speciaal van brussel kwamen voor dit, heeft hij rap de lunchpauze ingeschakelt. We hadden een halfuur de tijd om rond te lopen, was kort maar zo fantastisch cool. En dan het grootste avontuur daar weg geraken. Eerste rit, een macho-italiaan, die ons compleet zot verklaarde toen hij ons verhaal hoorde,lol. Toen waren we al aan de autostrade. En de rit die ons naar parijs terug heeft gebracht herinnert ik mij totaal niet . Terug in Parijs besloten we naar de sanatoriums te trekken. Dat was pas een zottewerk. Als ooit Parijs gezien in volle spits, welcome to hell people. Rap naar het treinstation gelopen en 1van de 2 sanatoriums gekozen waar een directe trein naar toe ging. Half in slaap komen we ergens aan, maar totaal niet waar we moeten zijn. Blijkbaar het dorp dat we moesten hebben lag nog een 20 kilometer verde En hier gingen we terug, liften. Tamelijk rap is er een jonge kerel gestopt voor ons mee te nemen. Nu hadden we een lift in de laadruimde van een kangoo. We hebben echt alles gehad op die twee dagen. We kwamen daar aan, en onze mond viel open van verbazing. Ik was heel de tijd bezig over een klein kasteeltje, het was een serieus kasteel, spijtig dat die volledig afgesloten was. Dan maar het achterstuk gedaan waar het echte oude sanatorium stond. Wat we daar gezien hebben was een van mijn meest griezeligste ervaringen ooit. Overal medische dossier waar u ogen open van gingen. Mensen dat daar 2, zelf tot 5 jaar verbleven om dan terug buiten te komen en nog steeds ziek zijn. Mensen met gezinnen dat daar 5jaar binnen zaten voor behandelingen en den dode waren opgeschreven. En dan het griezeligste van alles, een gagn met duizenden rontgenfotos van zwarte longen. Met het avondlicht binnenvallen gaf het een gevoel van de dood en ziekte die er rond zwerfde. En dan kwam het volgend probleem Daar zaten wij 75kilometer van Parijs en geen enkel levende ziel, buiten wij 2 en al 8u30 's avonds. Na vijf minuten toch iemand dat passeerden die ons meenamen, moest een paar dorpen richting parijs gaan, voor zijn vriendin te gaan bezoeken. Was eraan te rieken, zoals AXA gespoten dat we bijna flauwvielen in de auto. Nog 50 kilometer te gaan. Na 5minuten, twee jonge kerels ons meegenomen, die uitgingen in Parijs. Hebben speciaal voor ons een extra grote toer gereden in Parijs voor ons een paar dingen te tonen. Na een drankje getrakteerd te krijgen, gingen we elk onze eigen weg. Rap iets eten en op weg naar het hotel. En terug, geen bus meer. Terug maar liften. Na 5minuten weg geraakt, maar wat een auto. Elke keer dat die remde vloeg de passagierstoel naar achter, zat precies in een achtbaan. Tamelijk rap aan het hotel geraakt en ons bed ingekropen. Wat een fantastische avondtuurlijke dag was dat. Eentje om nooit te vergeten. Slaapwel
