Het pad dat ik bewandel.

Het ging dus zo, na het eten had ik nog zin in een kleine snack dus die heb ik dan ook gemaakt maar toen mijn vader dat zag begon hij al direct over mijn gewicht, ik was die dag ook zo moe dus ik was niet gaan lopen, dus toen ben ik huilend in mijn bed gekropen want mijn vader is niet de beste trooster, dan is mijn broer langs gekomen, we waren aan het wachten tot mijn vader besloot om zoals gewoonlijk nog een sigaret of twee te roken beneden. Toen hebben ik en mijn broer een lang gesprek gehad en ik voelde me al stukken beter. Zoals elke vrijdag avond moest onze vader ons om 22u terug brengen, op de weg naar mijn moeders appartement begon mijn vader er weer over, hij zij dat hij het beu was omdat hij vroeg met zijn werk stopte zodat ik en hem vroeg konden gaan lopen voor het donker werd, mijn broer zit op volwassene onderwijs en hij heeft een vrij zwak imuun systeem waardoor hij altijd ziek valt, dus daar begon mijn ook al over te zagen. Toen we eindelijk bij mijn moeders appartement kwamen leek het wel alsof er uren voorbij waren ook al was dat maar een kwartiertje rijden, ik had zelfs het gevoel dat we trager reden. Toen we boven aankwamen, na een vrij koude afscheid, was mijn moeder nog niet thuis omdat ze nog een glasje gaan drinken was, niet dat ze verslaafd is aan alchohol, maar ze gaat graag uit omdat na 25 jaar met mijn vader ze nooit is uitgeweest omdat men vader haar dat verbiede. Hoe dan ook het stoorde me niet dat ze er nog niet was want dan kon ik nog efjes met mijn broer praten, wat trouwens heel goed voelde. We hadden samen afgesproken dat we niks zijden tegen onze moeder, want met haar haat tegenover onze vader had ze nog een lange preek gegeven en daar hadden zowel ik als mijn broer geen zin in.

11-11-2013 om 11:09 geschreven door anoniem.bloggertje