De eerste dagen kon ik absoluut m'n bed/zetel niet uit en ik moest dan ook met lede ogen toekijken hoe ons huis meer en meer op een varkensstal begon te lijken.

Miel lijkt hem daar niet zo veel van aan te trekken. Hij werkt, eet en gaat slapen.

Jammer genoeg beseft hij niet dat ik bijna niet in staat ben om ook maar een beetje op te ruimen. 

Ik heb het geprobeerd maar ik moest mij na 10 minuten al terug eventjes zetten om uit te rusten en ben toen als een blok in slaap gevallen.

Een afspraak bij de dokter kon ik dus niet blijven uitstellen. Aangezien ik besloten had om 's avonds op consultatie te gaan had ik het - achteraf vreselijk slechte - idee om aan Miel te vragen of hij het misschien zou zien zitten om mij te brengen aangezien hij die avond uitzonderlijk eens thuis zou zijn.

Raad eens? Het antwoord was nee. Hij had geen zin om 'uren' in de auto te wachten.

In realiteit ben ik amper een halfuurtje weggeweest. Dit houdt in: naar de dokter rijden, wachten in de wachtzaal, consultatie zelf, apotheker en de weg terug naar huis. 

eenmaal thuis zat er geen geïnteresseerde vriend op mij te wachten. Ik moet wel zeggen dat hij heel geconcentreerd tv zat te kijken maar daarmee is ook alles gezegd.

We zijn nu een paar dagen verder en ik wacht nog steeds op de vraag 'hoe gaat het met je?'

In plaats daarvan krijg ik de vraag; 'wat we eten we?' en 'Warm het maar op binnen een halfuur.'

Het leven als twintiger die probeert uit te zieken in de zetel is vreselijk eenzaam en frustrerend. 

Ik raak gefrustreerd door de 4 muren en door alles wat er binnenin gebeurd. 

Ik heb mij al afgevraagd of ik overdrijf en of ik misschien te veel van hem verwacht? 

Eigenlijk verlang ik gewoon naar een paar lieve woorden en een heel klein beetje hulp. Dat is toch niet teveel gevraagd?