Ik ben altijd al "de mollige" geweest. Als kind was ik al dat iets struiser meisje, en altijd heb ik daar wel complexen over gehad. Maar ik at/eet te graag, elke poging om slanker te worden mislukt hopeloos, omdat ik (teveel) eten gewoon niet kon/kan laten.
Naarmate ik ouder werd werd het probleem erger en erger, ik werd dikker en dikker. Resultaat: in januari 2013 woog ik 95 kilo en had ik een BMI van 33.
Voor de mensen die niet weten wat een BMI (of Body Mass Index) is: Je BMI is een score die je krijgt door een rekensommetje die je doet. Als je een score hebt tussen 19 en 25 zit je goed. heb je er één tussen 25 en 30 dan heb je overgewicht, zit je boven de 30 dan ben je obees. BMI is wel niet altijd correct, bv bij bodybuilders; die zijn zwaar en hebben een hoge bmi, maar dat komt door spiermassa. Je kan veel informatie vinden over BMI op het internet.
Maar dus, ik had op januari 2013 een BMI van 33. Het was officieel, ik was obees, OBEES! Toen ik dat doorhad voelde ik mij echt vreselijk ellendig, hoe kon ik het zover hebben laten komen? Oké, 95 kilo is nog altijd niet het gewicht van die mensen die je op TV programma's ziet ala 'supersize vs. superskinny', maar veel scheelt het toch niet meer. Plus dat zo'n groot gewicht mij echt in de weg zou beginnen zitten voor het paardrijden. Mijn paard is mijn leven en ik voelde mij zo schuldig toen ik die 95 kilo op de weegschaal zag staan. Hoe kon ik in godsnaam zo zwaar nog op mijn paard blijven zitten?
Er moest dus iets veranderen. Maar verandering is moeilijk. Doordat ik nogal wat meegemaakt heb in mijn jeugd is eten een verslaving geworden. Veel eten helpt mij om niet meer te voelen, echt vergelijkbaar met mensen met een acoholverslaving. Ik krop(te) al mijn problemen op en als de druk vanbinnen te veel werd dan at ik tot ik buikpijn had. Op die manier hoefde ik niet meer na te denken over mijn problemen en kon ik zaken van mij afschuiven, terwijl ze wel helaas nog vanbinnen aan mij zaten te vreten. Doordat ik veel met de fiets overal naartoe ging en vaak ging paardrijden woog ik dus eigenlijk "nogmaar 95 kilo". Had ik die beweging niet gehad dan was het probleem waarschijnlijk veel erger geweest.
Ik heb gelukkig op tijd aan de alarmbel getrokken en hulp gezocht, ik ben naar een psycholoog gegaan. Die heeft mij enorm geholpen om dingen te verwerken en een plaatsje te geven. Om te leren praten over mijn gevoelens, om eindelijk eens mijn gedacht te zeggen tegen degene die mij al mijn hele leven emotioneel beschadigd.
Door naar een psycholoog te gaan heb ik echt een ommezwaai gemaakt, ik voel mij emotioneel zoveel sterker dan vroeger, dat was het wat ik al die tijd al nodig had. Ik was in het begin wel wat angstig en beschaamd om naar zo'n psycholoog te gaan. Ik voelde mij precies een zottin, want zo zag ik mensen die naar een psycholoog gingen: als emotioneel labiele mensen. Mensen die het leven niet meer aankunnen en die te zwak zijn om er zonder hulp door te geraken.
En wel, misschien was ik ook echt wel zo. En eerlijk gezegd vind ik (niet meer) dat ik mij daarvoor moet schamen. Want leven, gewoon leven, kan soms verdomd zwaar zijn. Soms te zwaar. Onder mensen is het echt niet eerlijk verdeelt hoeveel ellende of druk iemand moet meemaken; En het is ook niet eerlijk verdeelt hoe goed ieder mens kan omgaan met problemen.
Ik ben er nu trots op dat ik op tijd aan de alarmbel heb getrokken en hulp heb gezocht. Had ik dat niet gedaan dan woog ik nu misschien al 110 kilo en dan was ik steeds dieper en dieper in de ellende gezakt. Door hulp te zoeken ben ik eindelijk uit mijn negatieve spiraal geraakt, en een beter mens geworden. En ik vind dat dat wel iets is om trots op te zijn!
Gelukkig had ik door oa mijn opleiding wel een goed beeld van wat gezond eten en diëten inhield. Ik moest vooral emotioneel kunnen veranderen om eindelijk gewicht te kunnen verliezen. En nu, op februari 2014 zijn we zo'n 16 kilo lichter. En niet alleen in gewicht, maar ook mijn denkbeeldige emotionele rugzak is een pak lichter geworden..
Ik kan iedereen die zich ellendig voelt echt aanraden om hulp te zoeken, maakt niet uit voor wat, je kan er alleen maar beter van worden! praat over je problemen! Praat met je ouders, je vrienden, je lief, een psycholoog,.. Want echt: uiteindelijk word je denkbeeldige rugzak te zwaar om alleen te dragen..
 "Smile"){kind=icon}
