Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Over mijzelf
Ik ben Lindsay De Coster, en gebruik soms ook wel de schuilnaam ontzichtbaar meisje.
Ik ben een vrouw en woon in Ternat (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 19/06/2001 en ben nu dus 24 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: dansen, fangirlen, lopen.
ik ben gebroken
Tranen zijn weer van de partij.. Ik vind mezelf zo zielig.. Wenen voor een gast, tfuck??? Een gast waar ik echt van hield.. Damn.. this hurts.. Ik ben wel al een wandeling gaan maken vandaag.. Dat is waarschijnlijk ook het enige goeie nieuws.. Die vriendin heeft vertraging dus die is er nog steeds niet en ik voel alsof ik elk moment kan neerstortten. Ik ben weeral muziek aan het luisteren en ik lig in mijn bed.. Ik luister muziek van Justin. Justin heeft ook een periode gehad met Selena. Ik luister naar hun beiden nu.. Vooral naar 'Nothing Like us' van Justin en 'Love will remember' van Selena. Ik ben ook al overgestapt naar het boek 'Als ik blijf(If I Stay)' voor een beetje mijn gedachten te veranderen. Maar niets helpt. Gisteren belde ik een uur met een vriendin.. Ze heeft me toen voor de eerste keer die dag laten lachen.. Ik denk gewoon dat ik vandaag niet zal kunnen lachen. Mijn lach is gewoon verdwenen.. Héél diep verdwenen.. Fake lachen is pijnlijk. Laten tonen dat je oké bent maar achteraf alles laten uitkomen. Niemad kan mij helpen.. Als ik naar een vriendin of mijn mama of papa bel dan zegegn ze dat ik niet moet wenen.. Ik ween dan niet meer aan de telefoon of zo zacht dat ze het niet horen maar erna? Laat ik me gewoon weer gaan.. Ik wist dat dit zo pijnlijk ging zijn. Ik had er me op verwacht dus ik dacht dat de pijn ging verminderen, niet dus. Het is eerlijk erger. Ik had er me op verwacht en ik deed niets? Hoe stom kon ik niet zijn!
29 juli. Eerste dag zonder hem.. Zonder dat hij mijn jongen is. Het voelt vreselijk. Ik werd wakker met tranen. Nu? Nu heb ik geen tranen meer om te wenen.. Mijn beste vriendin is vandaag aangekomen aan de zee. Ze is onderweg naar mij. Ik weet eens niet of ik wel mee naar buiten ga.. Naar buiten gaan weetend dat hij niemeer van mij is! Voelt echt als de hel.. Ik weet niet of ik dit nog lang ga kunnen uithouden. Gisteren ben ik voor even in de living geweest om mee naar The Vampire Diaries te kijken. Daarna ben ik naar bed geweest en Awkward en Pretty Little Liars gekeken. Herhaling maar het doet wel mijn zorgen voor even vergeten. Ik ben tot half 5 opgebleven.. Daarna ben ik toch in slaap geraakt en kwam ik wenend wakker rond de middag.. Ik ben mee aan tafel geweest maar ik heb niets gegeten wél chocomelk gedronken. Dat is alles tot nu toe.. Nu wacht ik op die vriendin.. Zal ik wenend naar haar toe lopen? of zou ik me sterk gedragen en geen enkele traan meer geven aan hem? of heb ik geen tranen meer over?
28 juli! De bekakste dag van mijn leven.. G. heeft het uitgemaakt...Sindsdien zit ik op mijn bed naar triestige muziek te luisteren..en te kijken naar mijn gsm of ik geen bericht van hem krijg dat hij me mist...Niets.. Hij heeft het uitgemaakt via sms.. Hij heeft gezegd dat het hem spijt om het zo laf te doen maar zelf al was ik thuis nog had hij de ballen niet om naar mij te gaan en het uit te maken.. Hij kon me tenminste toch bellen? neen hij wou mijn zielige stem en tranen niet horen.. Ik zie het nut niet meer van te lachen. Ik ween en ween dat ik zelf niet meer weet vanwaar ik het water van mijn tranen haal.Ik eet niet, ik drink niet. Ik kom amper uit mijn bed uit.
Hij ziet er eens niet vanaf. Hij vindt het dood normaal, ik daarintegen. Ik ben gebroken. Mijn hart brandt, mijn hoofd, mijn longen, alles gewoon. Toen hij zei dat hij onze relatie niet meer zag zitten nam hij alles van me mee.
Oké ik ben nog jong maar hij was wel mijn eerste échte liefde. Ik gaf veel om hem. Ik zag die echt graag! Nu nog..Hij heeft mij ziekveel pijn gedaan. Ik wil niet meer praten, naar buiten gaan, niet communiceren. Ik ween gewoon. Is het leven wel waard om te bleven doorgaan voor iemand dat je nog niet kent? Is opgeven beter? Wenen vanbinnen maar toch een lach kunnen zetten op je gezicht. Dat moet ik doen ookal weet ik niet vanwaar ik de moed zal halen. Dat is moeilijker dan ooit.. Hij heeft me diep gebroken. Ik zie geen leven zonder hem. Ik kan niet leven zonder aan hem te denken. Ik heb sinds dat ik zijn T-shirt heb niet meer zonder kunnen slapen. Hoe zou ik dat nu wel kunnen? Als ik ruik aan zijn T-shirt doet het me denken aan de knuffel en kusjes die ik nooit meer van hem zal krijgen, aan die keren dat ik op zijn schoot zat. Allemaal weg.. Het doet zoveel pijn...Mijn lichaam staat in brandt.. help..het doet zo een pijn.. Ik kan niet leven zonder die pijn.. Ik kan zelf niet meer slikken zonder dat het pijn doet!Het doet gewoon zo een pijn..Niemand begrijpt mij.. Op zo een momenten zou ik een boy best friend willen hebben.. Die zou me wel helpen..Mijn oma begrijpt niet waarom ik alles opkrop in mijn kamer.. Ik wil gewoon alleen zijn.. Niemand moet zien hoe zwak ik ben? Of hoe zielig.. Ik kan het niet meer.
Moet ik opgeven? Of blijven doorvechten? Ik weet het niet meer. 1 ding weet ik zeker, ik wil hier weg.
Zaterdag 30 mei. Ik werd wakker. Ik kleedde me aan. We gingen beneden eten en maakte ons klaar voor te gaan kajakken. G. vroeg of ik met hem ging maar ik ging met mama. Kajakken was echt héél leuk. Achteraf zijn we naar een chocolade fabriek geweest. Of was het eerst de chocoladefabriek? Ja dat was het. Daar was ik hand in hand met G. Ik zat naast hem en hij legde zijn arm om me heen. Die avond was het een feest in de zaal helemaal beneden in het hotel. Na het eten maakte we ons allemaal klaar. G. en mijn broer waren aan het biljarden met nog andere. Ik ging ook in die zaal samen met nog een vriendin. We zette muziek op omdat de muziek die werd afgespeeld in de feestzaal was oud. Achteraf, na een tijd gingen we daar toch. G. zat neer op een stoel en ik ging op zijn schoot. Hij liet me naar achteren leunen. Onze handen waren in elkaar. Ik wreef over zijn vingers. Hij werd er stil van. Het lied van macarena speelde af. Ik duwde hem op de dansvloer. Hij wou niet maar ik overtuigde hem toch. We hebben gedanst, geknuffeld, foto's getrokken. Het was fantastisch. Mama en papa gingen naar boven om te gaan slapen rond 1 uur. Het feest was normaal gedaan om 2u. Pas om 3u deden ze de lichten aan. Er waren véél mensen zat. Ik ging al naar boven samen met een vriendin. Mijn broer stuurde mij een bericht om te zeggen dat G. 2 mensen in bed moest brengen omdat ze zat waren. Ik zei dat ik wachte op G. Uiteindelijk heb ik G. geholpen en gingen we naar boven, voor zijn deur van zijn hotelkamer. Ik gaf hem een knuffel. Een héél lange. Ik keek naar hem. Toen werd er iets geroepen in de gang. Moment verpest.. Er was nog iemand die zat was maar de weg niet naar zijn kamer vond. G. ging helpen. Ik wachtte op hem. Toen wachtte ik op hem. Hij gaf me een knuffel. Ik keek naar hem, hij knikte, ik knikte en BAM. Ik kreeg , na 2 maanden samen te zijn, eindelijk mijn kus. Hij zei slaapwel, ik ook en ik ging naar mijn hotelkamer.
