Ik kon het gisteren niet meer opbrengen om nog veel te schrijven.
Deze nacht bijzonder slecht geslapen. Met de afspraak met de vrederechter in het vooruitzicht wist ik met mezelf geen blijf. Ik was zo ontzettend bang...
Enfin, deze morgen een ochtend zoals altijd hier. A die om 6u brult omdat de koffie nog niet klaar is, N die me komt vertellen dat ze vandaag naar huis gaat...
Ik krijg zelfs mijn koffie niet binnen. Heb heel veel stress. De ochtend alleen al duurt precies dagen. Als W aan zijn vroegdienst begint komt hij bij me op bed zitten. Ik zit ondertussen al lustig aan mijn boek te schrijven. En facebook staat ook open, als hij dat ziet vraagt hij of hij ne keer naar mijn foto's mag kijken. Dat doen we dan ook samen. Hij probeert voortdurend mijn gedachten te verzetten met zijn grapjes... Als hem dat niet zo best lukt smijt hij er maar wat grovers tegen aan. Mo, zegt hij, op die foto's zijde gij zo een snelle, das hier wel veel minder... Hij kijkt naar mij en ziet dat ik lach. Doel bereikt zegt hij. Dat is nu iemand waarvan ik zeker weet dat we elkaar nog gaan horen of zien als ik hier buiten ben. Ja niet hier hoor!!
De voormiddag lijkt eeuwig te duren. Ik heb zo nood aan een knuffel, een kus... Even later komt K de kamer binnen en hij heeft wat lectuur voor me mee. Ik kan me helemaal niet concentreren.
Als het middageten wordt gegeven probeer ik iets te eten, stel dat ik bij die vrederechter van mijn stokje ga... Ik eet hier al meer dan een week bijna niets meer. K gaat ook iets halen voor hem en ik maak dankbaar gebruik van dat moment om mijn bord snel naar de keuken te brengen. Want ik vlucht nog steeds met mijn eten naar mijn kamer. Pech... W ziet me en zegt dat ik voor straf den afwas mag doen... Maar zegt hij, we zullen hem samen doen. Hij vertelt de ene mop na de andere om me toch maar een beetje op mijn gemak te stellen. Plots vraagt hij me of ik niet nog even wil blijven?! Ben je helemaal.... Zot? vraagt hij...
Euh, ja sorry, ik mag dat hier niet zeggen. Hij lacht en zegt dat hij zo gek geworden is van hier te werken. Ja ik zou dat kunnen geloven, maar zolang kan hij hier nog niet werken want hij is denk ik mijn leeftijd of zelfs nog jonger.
Na de afwas ga ik terug naar mijn veilige kamer, ben ondertussen ontzettend bang... Bang om iets fout te zeggen tegen die vrederechter. Want er hangt zoveel van af! Ik wil hier zo graag weg. N komt bij me binnen en vraagt me of K haar mag naar huis voeren. Ik probeer haar uit te leggen dat dat hier niet zomaar kan. Mijn God wat wil ik zelf graag naar huis.
Kwart voor drie, we moeten naar beneden. Ik tril als een rietje op mijn benen!! Als om kwart na drie mijn advocaat er nog steeds niet is, en de vrederechter wel, begin ik over mijn systeem te geraken... Enkele minuten later komt hij toch opduiken. Oef!
Even later komt ook de dokter voorbij. Ze zitten samen en het duurt tot bijna vier uur voor ik gehoord word. Ik ben bijna kapot van de zenuwen maar eens binnen valt er precies iets van mij af.
De vrederechter vraagt mijn verhaal te doen. Ik begin, maar der komt niet veel uit. Ik zie K en de advocaat naar mij kijken met een blik van, allé vertel nu toch...
Ik blijf stil. De vrederechter zegt, ja dat is een pover antwoord hoor...
Ok, VR denk ik, der op of der onder. Ik begin te praten en plots gaat alles vanzelf. Als de vrederechter plots inpikt en K in mijn ogen aanvalt, kan ik niet anders dan hem tegenspreken. Tja wat moest ik. Volgens hem was het K die had moeten inzien dat ik op instorten stond. Maar dat kon hij niet gezien hebben. Enfin, ik zie dat K het waardeert dat ik het voor hem opneem en plots stelt die vrederechter geen lastige vragen meer maar heeft hij begrip en oor voor mijn "situatie". Kijk, zegt hij tegen mij, ik kan je vandaag niet meer laten gaan want ik krijg dat administratief niet meer in orde, maar morgenochtend mag je je valies maken.... Ik weet even geen blijf met mijn gevoel... En, zegt hij, laat het nooit meer zover komen. Volg uw hart en praat... Slik... Zal niet makkelijk zijn maar dat is wel wat ik ga doen. Al zal ik eerst een ferme weg moeten plaveien voor het zover is...
We verlaten de zaal en ik krijg een knuffel van K. De advocaat geeft me een hand en zegt dat hij blij is voor mij.
Op de trap naar boven kan ik het nog steeds niet geloven... En zelfs nu nog niet. Laat me morgen eerst maar keer dat papier zien...
Ik stuur enkele berichtjes om te zeggen dat ik morgen weg mag... Iedereen is blij voor mij. Al voel ik nu een heel erg groot gemis. Ik zou zo graag een berichtje naar S sturen maar dat durf ik niet. Ik heb al vaak te horen gekregen dat het niet meer goed komt tussen ons en ik moet me daar elke keer opnieuw proberen boven zetten om hier niet ten onder te gaan... Ik mis haar zo. En zo zijn er nog wel meer...
Ik ga nu even moeten bekomen van de zeer zware emotionele dag. Ik hoop hem straks nog mooi af te sluiten. Maar dat ligt niet in mijn handen...
De ochtend verloopt in hetzelfde stramien als altijd hier.
Al is er voor mij een groot verschil. Straks komt mijn dokter en advocaat om de procedure van morgen voor te bereiden. Ik voel dat ik best nerveus ben.
De verpleegster komt me zeggen dat de dokter rond kwart voor tien komt. Niet dat dat voor u iets kan uitmaken zo zegt ze, want ge kunt hier toch niet weg... Tjah, alsof ik dat nog niet wist... Ik vond dat nu persoonlijk een hele rare uitspraak. Ik vertel dat tegen K en ook hij vindt dat dat niet kan. Ik vraag aan K om mijn agenda mee te brengen want ik krijg aanvragen voor afspraken. Tis moeilijk te regelen als je niet weet wanneer je weer mag werken.
Als K rond elf uur binnenkomt is de dokter nog steeds niet geweest. Rond half twaalf komt ze dan toch binnen en vraagt K buiten te gaan. Ze vraag me hoe het al geweest is en ik praat vrijuit. Dat doet zo deugd. Ze kijkt naar mij en zegt dat ze morgen zal vragen om ambulant verder opgevolgd te worden... Dus niet meer opgesloten. Wat een opluchting. Maar, zegt ze er direct bij, je moet jezelf meer ontspannen. Echt ontspannen. Niet zoals voordien, niet even iets doen voor mezelf maar me schuldig voelen, niet even op straat komen en denken aan wat ik eigenlijk zou moeten doen. Nee, ze dwingt me dingen te doen die enkel voor mezelf belangrijk zijn en even niet aan de rest te denken... Ok... Wel ik vertel haar dat ik al een paar dingen voor mezelf geregeld heb. Ik kan daar niet veel over zeggen omdat ik ze echt voor mezelf wil doen. Maar ze kijkt op, en zegt, wel ik ben trots op jou! Dat moest ik horen! Ik begin bijna te huilen van geluk... Voor het eerst hoor ik van een gespecialiseerd persoon dat ik goed bezig ben... Pfff, dat deed wat met me... Echt... Enfin, ze steunt volledig mijn plannen. Ik ben blij dat de keuzes die ik hier voor mezelf gemaakt heb tot nu toe kunnen rekenen op steun en begrip.
Ben een heel klein beetje trots op mezelf, sinds lang...
