Ome Jan wou zijn nichtje niet teleur stellen, dus ging hij samen met Tiny en diens vriendinnetje op bezoek van een van zijn contactpersonen in Thailand. Hij deed al jaren zaken met hem. Maar dat wist Tiny niet. Hij hielp bij het leggen van contacten tussen ome Jan en potentiële kandidaten voor de doorgeving van ooms erfelijke eigenschappen. In onze westerse cultuur staat zo'n persoon beter bekend als een pooier. Khemkhaeng behandelde ome Jan als een oude vriend. Hij verwees hen door naar zijn schoonbroer, die was namelijk in het bezit van een fabriek waar Thaise voedingsproducten worden verwerkt in meeneemschotels voor in de rijke Europese landen.

Ze gingen dus met hun gedrieën naar die fabriek. Na een rit van een uur dachten ze dat hun kont bont en blauw was. Zo'n Rickshaw zag er misschien wel sympathiek uit, maar het was verre van confortabel! Maar ze waren er wel geraakt. Toen ze uit het hokje achter de fiets kropen zagen ze een vervallen industrieterrein. Het was zo een terrein dat het ideale decor zou kunnen zijn voor de vondst van een lijk in een misdaadfilm. Wie weet wat ze hier gingen tegenkomen!

Tina trok de deur van de hangar open. Ze had gedacht dat haar ogen aan het licht moesten wennen, maar dat was absoluut niet nodig. Er hingen van die lelijk kleurende TL-lampen aan het plafon. Voor haar zag ze minstens 30 loopbanden met grote witte konijnen met rode ogen erop. Ze liepen alsof hun leven ervan afhing. Ome Jan zag Tina vragend kijken en legde uit dat er in Thailand niet overal stroom was en dat ze dus konijnen als een soort van slaven gebruikten om stroom op te wekken.

Verder zagen ze ook nog een grote glazen wand aan de achterzijde van de ruimte. Ze konden niet zien wat er zich aan de andere kant van het glas bevond, want het glas was beschilderd met ondoorzichtige verf, je kon er zelfs geen schimmen door zien. Het leek misschien dom om glas te verven met ondoorzichtige verf, want dan heeft het glas geen nut meer, en hadden ze evengoed een wand van goedkoper materiaal kunnen plaatsen, en dan hadden ze misschien geld gehad om stroom aan te leggen en dan moesten die konijnen daar nu niet zitten lopen. Maarja, er bestaat nu eenmaal geen verf die doorzichtig is en die ook nog eens houdt op glas.

Iedereen houdt toch van verkleedpartijtjes . Dus Tiny en Tina vonden het niet echt abnormaal. Hun broertjes verkleedden zich soms ook wel  in een piraat of een ridder uit de middeleeuwen. En zijzelf hadden zich toch ook al eens verkleed als jonkvrouwen uit de middeleeuwen. Dus neen, gek vonden ze het niet echt...

Maar de vraag blijft dan nog steeds, wie was deze man dan wel?

Toen de meneer in het gekke pakje wat dichter bijkwam, merkte Tiny onmiddellijk op dat het haar ome Jan was, verkleed als een Thai, verkleed als een Samurai! Tiny vroeg aan ome Jan wat hij deed in deze grote stad, zo ver van zijn huisje vandaan. Ome Jan had misschien wel geen gezin, maar hij had wel een konijn om op te letten. Dus Tiny vond dat hij haar wel wat uitleg verschuldigd was. Ome Jan vertelde dat hij op zoek was een vrouw die hem liefkoosde. Een vrouw die mooi was, en een vrouw die voor hem zorgde. Daar had hij heel wat geld voor over. Tiny lachte en zei: "maar ome Jan, jij bent toch groot genoeg om voor jezelf te zorgen! Jij bent al een grote mens!" Ome Jan glimlachte en legde Tiny uit dat hij niet hield van poetsen en strijken. En dat hij absoluut niet kan koken. Tiny dacht even na en vroeg ome Jan toen wat hij wilde dat zijn nieuwe vrouw voor hem kookte. Het maakte hem niets uit, maar tijdens deze reis had hij gemerkt dat hij de plaatselijke keuken wel kon smaken.

En ja hoor, ze dacht weer na! Ze vroeg voorzichtig aan ome Jan: "Maar heb jij dan ook al Thaise wok gegeten?"

Ome Jan meldde dat hij dat inderdaad gegeten had. Meer nog, hij had het niet alleen gegeten, het was hem ook zeer goed bevallen. Hij vertelde Tiny dat dat het lekkerste gerecht was dat hij hier had gegeten. Dat het het lekkerste gerecht was dat hij de afgelopen paar maanden gegeten het. Misschien wel het lekkerste gerecht dat hij ooit gegeten had. Maar daar was hij niet heel zeker van, want ome Jan kon zich de smaken van de gerechten niet meer herinneren die hij veertig jaar geleden had gegeten. En als je de smaken niet meer kent, dan kan je natuurlijk ook niet vergelijken. 

Tiny en Tina  werden door de eeuwigheid van de ruimte gezogen, helemaal naar de andere kant van de aardbol.

Met een harde bonk kwamen ze naar op Thaise bodem. Nog voor ze het deurtje hadden geopend, waren hun voeten al zeiknat! Dus deden ze het deurtje rap open om te kijken waar al dat water vandaan kwam... Ze zagen dat ze midden op de grote markt van Bangkok terecht gekomen waren.Helaas bestond die markt uit een rivier. Gelukkig snelde er al een gondel ter hulp. Ze wouden tegelijkerteid vanuit het deurtje naar het bootje stappen, maar hadden niet door dat het te smal was om met 2 tegelijk door te stappen, dus botsten ze met hun getweeën tegen elkaar en tegen de chambrang van de deur. Auw!

Eens in het bootje begonnen ze in hun beste Engels aan de omstanders - die trouwens nogal gek opkeken toen er opeens een kast op het marktplein floepten waar dan ook nog eens twee meisjes uitsptapten - te vragen: "Thai wok? Where can I buy Thai wok?"

De omstaanders, die niets afwisten van Thaise wok - zij kenden enkel 'the usual wok', wat nogal logisch is aangezien wij ook niet zeggen dat we Belgische chocolade eten... - keken hen met vragende ogen aan. Todat er opeens een Samurai voor hen in kwam gesprongen die riep: "Don't fear ,I'll help!" Ter verduidelijking, neen die Samurai kan niet over water lopen. Hij bevond zich voor de sprong in het bootje langs dat van Tiny en Tina...

De twee meisjes keken elkaar vragend aan en haalden alsof het ingestudeerd was op precies hetzelfde ogenblik hun schouders op.

Wil je weten of de Samurai een echte Samurai is? Blijf dan zeker deze website in het oog houden!