Harly mijn trouwe vriend was de derde hond in mijn leven en het was niet zomaar een hond. Ik herinner mij hoeveel mensen zijde dat zijn echte schatten zo grote loebassen. Ik kon alleen maar bij mezelf denken niet anders als andere honden. Toch was vanaf het eerste moment iets bijzonders tussen ons dat moment was in het asiel. Via de site had ik hem gezien en na mijn vorige hond had ik altijd gezegd als ik nu nog een hond neem wil ik een super grote en ja hij was groot. Uiteindelijk in het asiel alle hokken voorbij gewandeld maar geen grote hond te zien. Misschien net gaan wandelen dacht ik dus sprak ik een medewerker aan, die zij nee, nee hij zit in het hok maar laat zich niet gauw zien ik zal hem is roepen. En daar kwam hij groot, mager en een oog, mag ik met hem gaan wandelen? Uh even aarzel bij de medewerker en wat informatie over zijn asociaal gedrag en zijn kracht oké en ik kreeg een leiband en weg waren we. Inderdaad eens buiten trekken aan de lijn uithalen naar soortgenoten na een klein ommetje terug naar het asiel. Hij is nooit meer terug in zijn hok geweest na wat bijkomende informatie over zijn gezondheid en verplicht medisch toezicht konden we hem meenemen. Hij stapte in onze auto en wij naar huis daar aangekomen zag ik alleen maar een tevreden hond die nog een lange weg te gaan had. Desondanks hij toch al 3 jaar oud was maar helaas niet het verdiende leven had gehad. Ook ik had nog een lange weg te gaan met hem maar dat wist ik toen nog niet.
|