Mijnheer Haneda was de chef van mijnheer Omochi, die de chef was van mijnheer Saito, die de chef was van juffrouw Mori, die mijn chef was. En ik was niemands chef. Ik was ondergeschikt aan juffrouw Mori, die ondergeschikt was aan mijnheer Saito enzovoorts, met dien verstande dat de bevelen van hoog naar laag een paar hiërarchische treden konden overslaan. Met andere woorden, in de firma Yumimoto was ik ondergeschikt aan iedereen.

Mijn eerste werkdag,

Op 8 januari 1990 braakte de lift me uit op de hoogste etage van het Yumimoto-gebouw. Voordat ik me aan de receptie ging melden ging ik eerst even staren uit een groot ruim dat een mooi zicht gaf over een deel van Tokyo. Opeens hoorde ik een schorre stem achter me. 'Waarom hebt u de receptioniste niet laten weten dat u er was?' Dat was mijnheer Saito. Hij leidde me rond in het bedrijf. Hij wees me een bureau aan, recht tegenover mevrouw Mori. mijn eerste werkje was een uitnodigen schrijven voor een een klant om met hem te gaan golfen, in de naam van mijnheer Saito. Dit bleek echter niet zo simpel te zijn. Ik heb er wel zeker 10 gemaakt maar nooit vond hij ze goed. Volgens mij wou hij me gewoon bezig houden tot mevrouw Mori een job had voor mij. Ze liet me wat later alles zien wat ik zou nodig hebben tijdens mijn werk en gaf me een stapel met de namen van allen werknemers dat ik uit het hoofd moest leren.

Op een bepaald moment vraagt mijnheer Omochi me om koffie in te schenken op een vergadering. Ik diende de koffie in met de grootste Japanse beleefdheid. Hierna kreeg ik een enorme uitbrander van mijnheer Omochi. Hij was razend en zei dat ik dat niet had mogen doen. Japanners voelen zich niet op hun gemak als blanken hun taal praten. Vanaf die dag werd ik verplicht om uitsluitend nog Engels te praten.