“Je moet voor je moeder zorgen hé”

Dat was één van zijn laatste zinnen aan mij, aan ons...

Hij herhaalde en herhaalde het...

Nu nog geen drie jaar later, ben ik daar voortdurend mee bezig.

Ons papa in gedachten....

Het is pijnlijk, ik wou dat het makkelijker was, dat ze niet zo snel in zichzelf verdween...

dat ze zelf niet zo rap verdween.... ons mama.

Mama zou vandaag gaan eten met 2 van haar schoonzussen.

Gisteren hielp ik nog met haar, haar kleren klaar leggen.

Van op afstand, telefonisch...

' ga maar naar boven, mama.'

' ik ben naar boven aan het gaan hoor '.

' ja, doe nu maar je kleerkast open, zie je die bruine broek hangen, in het midden ?'

' wacht hoor, bruine broek ? Ja, ik heb hem gevonden '

' ok leg die nu maar op je bed, goed, doe nu eens de middelste deur van je kast open '

' zie je dat bruin pulletje, met oranje en zwarte vierkantjes vooraan ? '

' Een bruin pulletje ? Neen, ik zie alleen een oranje en een blauw, wacht, waar zou ik dat nu gedaan hebben ? Ah, ik heb het '

Een zo gaan we door tot haar haar volledig outfit op het bed ligt.

Zo, dat is heel mooi mama, zeg ik.

Laat alles nu op je bed liggen.

Zou je er geen briefje opleggen zodat je vanavond nog weet wat die kleren daar

liggen te doen ? Anders zul je ze, als je gaat slapen deze avond, weer in je kast leggen.

' Neen, neen, ik zal het wel nog weten ' is haar antwoord.

Als ik 's anderendaags, 's morgens terugbel om te vragen of ze voorbereid is op haar etentje, vraag ik haar ook welke kleren ze draagt.

En we gaan samen opnieuw naar boven …..

25-10-2012 om 15:59 geschreven door Heidi