40 weken... zucht... 40 lange weken vond ik toch hoor. Het heeft nu wel lang genoeg geduurd Vanmorgen weer CTG bij gyne. Die man is echt niet te doen. Babbelen babbelen... Ik had een boek mee om te lezen tijdens dat halfuur monitor (de boekjes die er liggen heb ik sinds vorige week allemaal uitgelezen en er komen er precies geen nieuwe bij, dus had ik maar voor eigen literatuur gezorgd) over pubers (een 'projectje' van het werk dat ik tijdens mijn zwangerschapsverlof dacht uit te werken en wat er al die weken niet van gekomen is, maar waarvan ik dacht : nu begin ik er toch maar eens aan, dat doet het lange wachten misschien wat beter vooruit gaan). Hij zag het en begon over zijn kinderen en zijn oudste van 17 die thuis toch maar wat op hotel zat eigenlijk omdat zijn vrouw hem te veel verwend had al die jaren. En dat hij zich met de jongste toch wat meer ging moeien, dat kinderen toch soms eens moesten gestraft worden, dat er toch af en toe regels moesten zijn enz., ....
Normaliter vind ik zulke gesprekken best leuk en zeker als ik al even niet meer gewerkt heb. Dan begin ik het advies geven soms wel wat te missen, maar het probleem is dat hij steeds gaat praten vóór het onderzoek waardoor ik redelijk op hoogspanning sta omdat ik zo graag wil horen of er nu al schot in de zaak is en of alles nog wel OK is. Fixatie op het gesprek zit er dan ook totaal niet in. Zo zie je maar hoe slecht een mens kan luisteren als hij met zijn eigen dingen bezig is. In ieder geval : vandaag geen contracties, maar wel volledige verweking van de baarmoederhals, indaling van de baby en een klein centimetertje opening. Op een week tijd was er dus toch wel flink wat vooruit gegaan. Gelukkig maar Ten eerste omdat het nu hopelijk toch echt niet meer te lang gaat duren en ten tweede omdat ik afgelopen week best wel al periodes heb gekend met scherpe rugpijnen en pijnlijke harde buiken. Als er nu nog steeds niks was geweest, kon ik me alvast gaan voorbereiden op een zéér pijnlijke bevalling met heel veel pijn zonder dat er ook maar iets van plaats zou bewegen. Maar gelukkig was deze weliswaar nog zeer verdraaglijke pijn, niet voor niks geweest.
Vermits er verweking is van de baarmoederhals, kan vrijen effectief de natuur een handje helpen. Als alles nog vast zit, helpt dat namelijk niks. Niet dat ik er nog zo veel pret aan beleef want vrijen met een dikke harde (en meestal ook pijnlijke) buik, is lang niet zo aangenaam meer, maar allé, met het opzicht van het kan altijd de laatste keer zijn voor de komende weken, probeer ik er toch nog van te genieten, al maak ik er toch maar mijn hoofdbezigheid niet van hoor . We zien wel wat er van komt de komende dagen
Had vorige week in een boekje bij de gyne. gelezen dat wanneer het kindje een hartslag van 110-140 heeft het waarschijnlijk een jongetje wordt, is het een hogere hartslag, waarschijnlijk een meisje. Nu heb ik zo'n ding waarmee je naar de hartslag kan luitseren (iets wat ik nu weer meer gebruik, nu ik het kindje minder vaak voel bewegen) en naar wat ik kan horen, zit de hartslag van mijn kindje meestal maar rond de 120. Nu droom ik natuurlijk al twee nachten dat ik een jongetje ga krijgen ipv. een meisje. Nu ja, op een schaal van 1 tot 10 van wat er 'niet volgens plan' zou kunnen verlopen in verband met de baby, is dat natuurlijk maar een 1tje of minder waard. Ik blijf er bij: als het maar gezond is natuurlijk, het maakt immers allemaal niet uit, maar ai ai, al die gedrukte kaartjes en al die roze doopsuiker... Het zou achteraf wel flink lachen worden.
Gisteren de commodekast in elkaar gestoken. Die had moeten wachten tot het einde, omdat er eerst andere spullen uit die kamer weg moesten. Nu staat eindelijk alles klaar. Behalve de deuren die voor de kast moeten. Daar ben ik echt geen held in. Ik had al alles alleen gedaan, want mijn 'nieuwe' man is wat betreft het in elkaar steken van kasten enkel 'nieuw' op papier (sinds vrijdag dan). Hij begint gewoon al niet aan zo'n kast. Toen hij alle uitgepakte houten stukken zag, zei hij 'pfft, daar begin ik niet aan, ik vraag het wel aan iemand'. Als er iets is waarvan ik het krijg dat is het van 'niet proberen'. Ik heb me achter het stappenplan gezet en ben gewoon begonnen. Af en toe had ik wat hulp nodig van een sterkere hand, maar ook dan kon ik gewoon 'bevelen uitdelen', want hij begreep niks van waarmee ik bezig was. Anyway... na een poosje stond de kast in elkaar. Slechts een klein schoonheidsfoutje . De inlegplanken had ik moeten omdraaien, want nu zie je de vijzen langs de voorkant (enfin, moeilijk uit te leggen), maar och wat : ik ben fier dat ik het alleen heb gekund. Enkel dan die deuren... mijn ruimtelijk inzicht laat me wat betreft dat speciale 'kliksysteem' toch wat in de steek, maar er komt hopelijk binnen een paar weken regelmatig wel wat bezoek over de vloer en dan vraag ik het wel eens. Voorlopig kan ik de kast immers zo wel gebruiken.
Verder doe ik er ondertussen alles aan om de boel wat in gang te trekken, maar er lijkt absoluut niets 'in beweging' te komen. Volgens mij zijn het allemaal maar bakerpraatjes. Het kindje zal gewoon komen als het daar zin in heeft denk ik.
De 'ja's' zijn gezegd, de broodnodige handtekeningen zijn gezet... Ik ben -weer- getrouwd, maar heb er eigenlijk een heel goed gevoel bij. Ondanks het feit dat ik hondsmoe was (zeer slecht geslapen. Slapen wordt steeds moeilijk, heb echt rugpijn van te liggen, maar misschien was ik vannacht toch ook wel wat nerveuzer dan anders ), heb ik echt genoten van 'onze' dag. Voor een strikt zakelijke aangelegenheid, was het veel gezelliger dan ik had verwacht. Ik had er ook niet zoveel verwachtingen van in feite, maar het was echt leuk. Met zo'n klein groepje 'intimi' heb je ten minste de kans om met iedereen eens een woordje te placeren, iets wat op zo'n giga-feest niet kan. Enfin, ik ben content van de dag. Ga het niet te lang trekken en ga nog een beetje genieten van de dag met mijn kersverse echtgenoot Hij heeft vandaag immers een dagje (in zijn geval dus een avondje) vrij en ga daar lekker van profiteren...
Nu maar wachten op de baby, die waarschijnlijk nu nog wel een hele tijd zal blijven zitten. Door de stress die nu voor een stuk van me afvalt, viel me op dat ik heel weinig harde buiken had vandaag. Ik heb er in weken zo weinig gehad... Typisch natuurlijk. Ook het traplopen en het door mijn knieën buigen ging vandaag precies weer een heel stuk vlotter... Misschien toch maar eens het 'huwelijk consumeren' vanavond ... dat helpt de boel misschien wat in de juiste richting
Vandaag 39 weken! Vanmorgen moest ik weer naar de gyne. Heb bijna drie kwartier aan de monitor (CTG) gehangen en was blij dat hij me 'eindelijk' kwam halen want ik kreeg een vreselijke rugpijn van in dezelfde positie in die stoel te zitten. CTG zag er normaal uit (al vind ik dat hij die altijd zo maar heel heel snel bekijkt. Kan er moeilijk een opmerking op geven hè, die man zal er al zoveel gezien hebben dat hij meteen dingen zou zien die niet OK zijn, altans dat hoop ik toch ) en het toestel registreerde contracties !!! Waar er de twee vorige keren nog een vlakke lijn was, ging die nu op en neer. Gek, want ik voel nog helemaal niks buiten wat menstruatiepijn af en toe, maar ik had opeens wel zoiets van : Yes, er komt beweging in.
Bij het inwendige onderzoek bleek wel dat er nog geen indaling was en ook nog geen ontsluiting, maar dat kan uiteraard allemaal snel gaan.
Hij raadde me toch aan om tot aan de trouw (minder dan 48 uur dus, dus gelukkig niet lang meer) 'rustig' aan te doen en heeft zelfs een aantal tips gegeven om contracties te laten stilvallen moest het toch opeens vannacht of volgende nacht 'in gang' schieten (Wist je dat het drinken van 1 glaasje porto of amaretto gelukkig twee dingen die ik erg graag drink weeën voorlopig kunnen laten stoppen?). En verder zei hij - met een knipoog - om toch het huwelijk voorlopig niet te hard te consumeren. Niet dat het er nog veel van kwam, maar goed, nu dus op voorschrift' toch maar even niet meer té dicht bij elkaar kruipen
Ik heb mijn angsten van de laatste dagen (minder bewegingen, zit alles nog wel goed?, stel je voor dat er toch nog iets verkeerd loopt?, ) op tafel gelegd, maar eigenlijk kon hij me niet echt geruststellen in de zin van : ik kan je daarover geen zekerheid geven, natuurlijk kan er nog iets misgaan. Ik weet ook niet waarop ik gehoopt had? Misschien op statistieken van dat dat bijna nooit gebeurt ofzo, ik weet het niet, maar ik apprecieer zijn eerlijkheid wel. Hij zei zelf een beetje een angsthaas te zijn en raadde me aan me niet te generen en bij angsten gewoon toch echt naar de materniteit te stappen. Beter één keer te veel dan te weinig. Allemaal goed en wel natuurlijk, maar ik kan daar moeilijk kamperen hè... Ik hoop gewoon dat het allemaal niet meer te lang duurt. Misschien haal ik niet eens meer de volgende afspraak bij de gyne., stiekem hoop ik dat wel een beetje, maar we zullen wel zien
Vandaag wordt mijn mama 60 jaar. Ik heb enkel een berichtje gestuurd, want ze is nog tot morgen op vakantie naar Kreta. Kan ik nog even nadenken over een kado, want da's altijd zo moeilijk. Wellicht zullen de grote festiviteiten om deze toch wel belangrijke verjaardag te vieren, uitgesteld worden tot na de geboorte. Mijn hoofd staat ook niet zo naar het bedenken van leuke verrassingen.
Sinds een paar dagen voel ik weer veel minder bewegingen, zeker 's morgens en overdag ('s avonds wordt de buik meestal wat levendiger). Soms is het uren stil wat voor een stresskip als ik natuurlijk weer de grootste doemscenario's oplevert. Ook om die reden hoeft het niet meer te lang te duren. Als het kindje er is, kan ik immers gewoon ZIEN dat alles OK is en hoef ik niet langer angstvallig te wachten tot ik een hand of een voet voel bewegen om te weten dat ze 'alive and kicking' is...
Mijn boek schiet aardig op. Niet zo aardig als ik gehoopt had, want ik dacht het vrijdag terug te geven aan de persoon van wie ik het ontleend had, maar da's dus niet gelukt. Ik kan precies niet meer zo snel lezen dan tijdens 'mijne studententijd', plus : De materie die ik probeer te verwerken houdt net wat meer in dan Libelle- en Dag Allemaal-lectuur. Overigens zonder oordeel, want de DagAllemaal verslind ik als ik af en toe eens bij mijn ouders kom (die sparen de boekjes op tot ik eens gepasseerd ben en weer 'bij' ben met de roddels ) en de Libelle is standaard iets voor in de wachtzaal van de dokter (nu vooral van de gyneacoloog). Ongelofelijk trouwens hoeveel vrouwenbladen er bij mijn - mannelijke - gyneacoloog liggen. Ik vraag me dan af het zijn vrouw is die al die bladen koopt of dat hij ze van buren, vrienden en kenissen doorkrijgt om in zijn wachtruimte te leggen. Ik hoop het maar, want stel je voor...
Anyway, mijn boek over de filosoof Shopenhauer loopt op zijn laatste beentjes (of moet ik zeggen: bladzijden). Gelukkig dat zijn ideeên verwerkt zijn in roman-vorm, want ik zou er anders nooit doorheen geraken. Zo'n antisociale pessimist zeg. Een intellectuele eenzaat, zo kan ik hem het beste omschrijven. Zeker niet mijn voorbeeld, maar goed, het boek is wel OK. Blijkbaar is die Shopenhauer één van de grootste Duitse filosofen en ik had voor dit boek nog nooit van hem gehoord. Mijn ventje keek zeer bedenkelijk toen ik die bekentenis deed. Nu ja, dat is misschien een slechte referentie, want ik vraag me soms af of er een naam is die hij NIET kent, maar toch ja, het blijkt effectief een bekende naam te zijn. Straf toch zenne, en ik die dacht veel te veel filosofie te hebben gehad in mijn opleiding... Ofwel scheelde er iets aan de inhoud van die cursussen, ofwel ben ik heel erg onoplettend geweest, wat natuurlijk ook best zou kunnen.
Vandaag gaan shoppen met ventje voor trouwkledij. Hij was weer helemaal in de mood om te winkelen en dit is uiterst ironisch bedoeld... Niet te doen dus. Ik loop door de Innovation (de meest makkelijke winkel, want zo moet je ten minste niet winkel in en uit, dat zou al helemaal een klucht zijn ) 'ideetjes' op te doen en hij wandelt je als een schoothondje achterna. Soms blijft ik bij iets staan en probeer dan van zijn gezicht af te lezen of het ermee doorkan of niet, want dat rechtstreeks zeggen zal hij zelden doen. Na eerst de 'chique kostuums' te hebben afgegaan, was ik zijn uitgesproken enthousiasme (alweer zeer ironisch) zo beu dat we zijn overgestapt op de sportieve kledij. Dat ging een stuk vlotter, misschien ook omdat ik het rondlopen zelf zo moe was dat ik sneller mijn zegen heb gegeven. Moest immers nadien ook nog voor mezelf gaan kijken. Gelukkig is er maar 1 winkel zwangerschapskledij en geen hele verdieping. Dat maakte de keuze enigszins beperkt en daar was ik blij om. Ik heb meteen een verkoopster aangesproken om me wat bij te staan met raad en daad. Normaal doe ik dat nooit, want die -weliswaar vriendelijke - dames, kunnen je wel mooi kleden, maar zorgen ervoor dat je meestal met een hoger bedrag weggaat dan je jezelf had vooropgesteld. Dat is dan ook exact wat er gebeurd is, maar ik kan na 3 uur slenteren niet meer op mijn benen staan en het was zo superwarm dat ik de door hen voorgestelde boel maar gekocht heb. Zogezegd kan ik nadien nog alles aandoen, want er staan niet op 'ik ben zwanger' (verkoopstrukje natuurlijk), maar toen ik achteraf naar de maten keek en ik zag 'XL' en 'XXL' staan, hoopte ik stiekem dat ik toch niet meer al te lang in die kleren ging kunnen.
Enfin, we staan allebei ongeveer in het nieuw, zij het wel dat het geen 'chique' kledij is, maar ook nog zoiets waarmee je de andere dag kan gaan werken. Met een kapperbeurt op vrijdagmorgen, moet het wel volstaan voor onze 'zakelijke' trouw. Hopelijk kleden onze getuigen zich niet chiquer dan wij, dat zou echt wel grappig zijn.
Dat vertelden mijn ouders me toch altijd. Het was vooral mijn vaders favoriete uitspraak omdat ik nogal ongeduldig van aard ben. Misschien merkt mijn omgeving het nu minder op dan vroeger, maar ik heb wel zo'n trektje van 'laat de boel maar snel vooruit gaan'.
De laatste dagen ben ik weer extreem ongeduldig. Misschien is 'onrustig' wel een betere omschrijving. Overal zie ik baby's en ik word er hypergevoelig van, op het prikkelbare af in feite. Er zit zo'n kinderlijk stemmetje in mijn hoofd dat zo jengelt van 'ikke ook, ikke ook'. Het mag allemaal snel vooruit gaan. Nog even de trouw halen en dan... ben ik er helemaal klaar voor. Zelfs de angst voor een bevalling begint te minderen, gek hè. Pfft... geduld geduld... de drie weken dat het nog maximum kan duren, gaan ook wel snel vooruit gaan, maar de laatste dagen lijken toch een stuk trager te gaan. Misschien moet ik maar voldoende afleiding zoeken. Met een boekje in een hoekje kan me zo niet meer echt helemaal van de wereld halen zoals een goed boek dat vroeger kon. Ik vraag me af of er überhaupt een activiteit is die me 'van de wereld' kan halen en die me even niet laat denken aan : 'ik ben zwanger en over drie weken ben ik mama'. Alles is zo spannend en nieuw en ik heb soms het gevoel dat ik het amper kan houden van de zenuwen !
. We zien wel wat er van komt de komende dagen
. De inlegplanken had ik moeten omdraaien, want nu zie je de vijzen langs de voorkant (enfin, moeilijk uit te leggen), maar och wat : ik ben fier dat ik het alleen heb gekund. Enkel dan die deuren... mijn ruimtelijk inzicht laat me wat betreft dat speciale 'kliksysteem' toch wat in de steek, maar er komt hopelijk binnen een paar weken regelmatig wel wat bezoek over de vloer en dan vraag ik het wel eens. Voorlopig kan ik de kast immers zo wel gebruiken. 
