Het was barkoud maar toch moest en zou ik mijn kilometers doen! Warm aangekleed liep in de velden in. Aanvankelijk gaat alles nog wat stroef omdat de spieren nog niet opgewarmd zijn. Naarmate de afstand toeneemt gaat het lopen vlotter maar neemt ook de vermoeidheid toe. Het terrein is soms slijkerig wat plots resulteerd in een uitschuiver van formaat. Gelukkig land in op mijn beide handen en blijven mijn klederen grotendeels proper. Met beslijkte handen moet ik nu naar huis. Na een warme douche is alles vergeten. Een uur later voelen we ons beter dan voorheen het geval was. Als we nu zouden lopen zou alles veel vlotter gaan, denken we dan. Maar bij de volgende training is dat gevoel echter weer weg.
Vandaag ging ik er hardstikke tegen aan. Geen inspanning was me teveel gevraagd. Ik stoof over het bospad, een stofwolk achterlatend voor de wandelaars. Honden sprongen verschrikt opzij en gingen schuilen bij hun baasje. Auto's remden uit alle macht toen ik als een flits de baan dwarste. Een fietster duikelde in de gracht wanneer ik haar plotsklaps voorbij liep. Onverstoorbaar vervolgde ik mijn weg. Niets of niemand kon me afleiden van de vooropgestelde doelstelling.
