Reach for the moon even if you miss you'll land among the stars The road to a stronger version of myself
24-11-2019
One of them...
Gisteren was een zalige avond, gisteren wist ik het zeker, ik mag mezelf een échte ultrarunner noemen, ik denk als een ultra, ik loop als een ultra, ik ben gewoon 'ultra'! Hoe machtig voelt het niet aan een ruimte in te stappen omringd door fantastische lopers die al even fantastische ervaringen hebben en dat die superhelden gewoon praten tegen je en gewoon doen alsof je één van hun bent. I
k voelde mij zo verschrikkelijk vertrouwd met iedereen. Ik was zo fier en zo trots er deel vanuit te maken van deze selecte groep. Terwijl ik voorheen nog nooit gehoord had van Tarawera, viel de naam tijdens de voorstelling van Manuela. What????!!! Hoeveel geluk kan je niet hebben. En dan komt C. bij mij en vraagt naar mijn doel en dan antwoord ik dat ik droom van de Tarawera en antwoord hij al even enthousiast dat het ook op zijn lijstje staat. Hoe zot kan dat niet zijn!
Ik was zo verschrikkelijk dankbaar, dankbaar omdat ik het nu eindelijk kan uitspreken, dat ik het nu echt een plaatsje kan geven in mijn hart en in mijn leven. Ik blijf erbij dat ik hem pas in 2022 wil lopen, enkel en alleen omdat ik er echt wil naar leven, ik wil trainen alsof mijn leven ervanaf hangt want ik wil echt genieten, ik wil dat mijn lichaam zo vertrouwd is met lange afstanden dat het gewoon niet meer afziet.
21-11-2019
Back on track...Again
Ik heb een paar serieuze 'off-days' gehad de laatste dagen, af en toe heb ik ze nog, het is net alsof ik op een fiets zit waarvan de ketting afgeschoten is, je trapt en trapt maar raakt niet vooruit. Het ergste is je wil je herpakken maar het lukt je niet, je hebt enkel maar de kracht om de 'foute' keuzes te maken.
Eergisteren een paar serieuze 'dompers' op het werk gehad die serieus op mijn zelfvertrouwen insloegen, die mij terug enorm deden twijfelen aan mezelf en mijn capaciteiten, ik weet dat ik de situatie dan vanuit een ander oogpunt moet zien maar het lukte mij totaal niet, ik zag het enkel maar vanuit de negatieve kant.
Gisteren sleepte ik dat negatieve gevoel nog steeds mee, ik stond op en zou gaan lopen maar mijn hoofd zocht allerlei excuses en excuses en ik heb er aan toegegeven, ik heb inplaats van te lopen mij aan tafel gezet met een boek die ik vorig jaar beginnen lezen ben en die ik nooit niet uitgelezen heb en dit jaar herbegonnen ben en nu moest het gewoon uit, het verhaal was niet echt mijn ding, maar ik had het nu gekocht en wou het ook uitlezen voor ik het naar de kringloopwinkel breng en het is mij gelukt.
Gisterenavond in mijn bed mijn hoofd op positieve zaken gericht, positieve dingen gezegd en deze morgen mezelf op een deftig uur uit bed geschopt. Mijn humeur is 'iets' beter, mijn mindset is nog steeds 'bewolkt' maar ik ga proberen in mijn normale routine terug te komen, ook al is het niet gemakkelijk.
Vandaag ben ik een ganse dag alleen thuis 'me-time'. Het eerste issue was het ontbijt al... Er kwamen enkel maar foute keuzes in mijn hoofd, daarom dat ik vandaag terug ga starten met IF zodat ik het ontbijtprobleem niet meer heb en ik terug het snoepen volledig kan laten. Ik voelde mij er echt wel goed bij.
Daarom deze morgen spaghetti met een gekookt eitje, daarna heuveltraining gaan doen aan de Karel Sabbeberg, dan naar huis, douchen, iets eten en dan een nieuwe broek gaan kopen en dan nog wat lezen en opruimen in huis.
19-11-2019
If you have a bad day...
De laatste dagen heb ik weer een enorme behoefte om op mijn blog te schrijven, en zelfs om een geschreven dagboek terug te gaan bijhouden, enkel... Tijdsgebrek en te moe zijn zorgden ervoor dat het meer bij een gedacht bleef en dat er eigenlijk niks neergeschreven werd, maar vandaag moet het gewoon.
Vandaag was gewoon zo'n k*tdag, zo'n dag waar je gewoon op de fast forwardknop wil duwen en gewoon wil doorspoelen naar de volgende dag, of misschien wel naar de volgende week... Mijn eerste ergernis kwam er bij een bijeenkomst waar er gedachten moesten gewisseld worden en waar de meest belachelijke en idiote voorstellen naar boven kwamen, gedachten die eigenlijk enkel maar in het kraam pasten van die persoon of die personen en die eigenlijk niks aan het probleem veranderden waar we mee zaten, op de één of andere manier kon ik het gewoon niet van mij afzetten en bleef ik mij enkel maar afvragen 'in welke egoïstische wereld leven we gewoon dat iedereen zijn eigen ideëen gewoon opdringt, ideëen die enkel hun leven verbeteren maar niets aan het probleem veranderen waar we mee zaten.' Toen alle ideeëen gezegd waren moesten we ons engageren aan het idee dat ons dichts aan het hart lag... wel ik koos er geen, omdat geen enkel idee in mijn ogen goed was. Ik had ook ideeën maar geen ideëen waar er één iemand voor open stond terwijl mijn idee het beste zou geweest zijn. Maar als men niet wil investeren dan stopt het verhaal. Elk bedrijf investeert in zo'n situatie, enkel niet het bedrijf waar ik werk, dus ja,... Ik doe mijn werk graag maar er zijn grenzen, er is nog een leven naast mijn werk.
En dan wat mij vandaag nog het meest raakte was het feit dat mijn nieuwe collega gevraagd geweest is om deel te nemen aan een project van ons bedrijf, en laat dat net iets zijn waar ik ook graag deel van uit gemaakt zou hebben, maar mij is niets gevraagd geweest, terwijl ik er al het langst ben... En terwijl ik meer voeling heb met dat topic. Dat deed pijn. Er werd een keuze gemaakt op basis van uiterlijk, niet op basis van kunnen. Ik probeer mij erover te zetten en het ook los te laten maar het is moeilijk.
Ik weet dat elke medaille twee kanten heeft, doordat ik het niet heb, wil dat zeggen dat ik gewoon verder mijn ding kan blijven doen en ik mij niet meer moet gaan beginnen engageren in zaken. Maar anderzijds heeft het mij het gevoel dat ze mij niet naar waarde inschatten.
10-11-2019
Up, up, up... Almost back on track!
Het is ongelofelijk hoe goed mijn lichaam reageert op IF, buiten één fail op de tweede dag heb ik geen enkele fail meer gehad. Wel durf ik wel eens iets meer ongezond eten dan ik eigenlijk gepland had maar eigenlijk heeft dat totaal geen effect op hoe ik mij anders voel, ik voel mij vrij energiek en de weegschaal is tot nu toe bijna 3 kg gezakt. Daarom dat ik het belangrijk vind om toch niet te 'streng' te worden en zeker niet wat het aantal calorieën betreft, want ik zal zeker genoeg calorieën verbranden met mijn trainingen de komende tijd.
Vandaag was het dan ook weer een zalig dagje, het zonnetje scheen mooi en ik heb een zalig loopje gehad. Ik had besloten om wat snelheidswerk te doen en mijn recuperatie te nemen tijdens de momenten dat we in gebouwen binnen gingen. Het loopje ging vrij goed al zat ik al vrij snel in het rood, maar dat was ook normaal door de snelheid en het feit dat het al een paar weken geleden was dat ik nog gelopen had.
Ook kamp ik terug met een borstband die al begon te reclameren dat zijn batterij bijna plat was... En het batterijtje zat er nog maar net in, zoiets kan dus echt niet. Ik weet niet wat ik ermee ga doen; ofwel moet ik mij terug een nieuwe band kopen ofwel zelf het batterijtje vervangen ofwel gewoon lopen zonder op hartslag te letten...
Ook heb ik vandaag eindelijk mijn keuze gemaakt voor trailstokken, de keuze was niet evident maar ik heb toch gekozen voor verstelbare van Leki, een leuke kleurencombinatie en ik denk dat het wel goede zullen zijn, alhoewel ze enorm prijzig waren. Ook heb ik mij 3 paar nieuwe schoenen gekocht, ik was het totaal niet van plan maar als ik zie hoeveel korting erop zat dacht ik 'ik moet ervoor gaan'. Wellicht komt het nieuwe model weldra uit en willen ze hun oude stock de deur uit, mij niet gelaten, dan koop ik ze maar snel op! Met een beetje geluk heb ik volgend jaar niet veel nieuwe schoenen nodig en dan heb ik mij ook nog 3 boeken gekocht; één boek over IF, want ik wil graag wat achtergrondinformatie hebben erover, dan een boek dat ik ook al lang wou; jij bent de placebo en dan nog een tweedehands engelstalig boek.
En bij deze heb ik deze maand weer te veel geld uitgegeven dan gepland... Ik hoop dat ik nu echt alles heb dat ik moet hebben want ik wil echt beginnen sparen nu.
07-11-2019
Hoop...
Toen ik zag dat mijn ex-trainer gestart was met IF dacht ik, 'jee dat zou ook wel iets voor mij zijn'. En dus zo gedacht zo gedaan, ik denk dat ik nu bijna een week bezig ben, de eerste dag was een succes, de tweede dag was een 'fail' en ging ik al de mist in na het avondeten, maar ik leerde uit mijn fouten; de eerste fout die ik maakte op dag 1 was dat ik in de tijdspanne dat ik wel mag eten teveel ging eten, ik at gewoon NOG meer calorieën dan dat ik in nam op een normale eetdag!!!
Nu mijn gewicht leed er niet onder, maar toch boven de 2000 calorieën op een niet-sportieve dag is teveel. Ik wil toch graag rond de 1800 calorieën zitten. De tweede dag was ik gewoon te streng en liet ik veel te veel weg... Gevolg; ik ging mijn schade gaan inhalen s'avonds.
En daarna heb ik gewoon wijselijk meer stil gestaan bij wat ik ging eten de volgende dag. Ik zou dus alles gaan eten maar met mate; één keer warm, wat fruit en een dessertje, s'avonds boterhammen, fruit, een potje kwark en een zoetje en ik zou als ik er echt zin in had ook een vieruurtje nemen. En het werkte. Ik had meestal zelfs geen vieruurtje nodig, met 2 volledige maaltijden was mijn lichaam al heel erg blij. Ik vertrek altijd van het plan dat ik minimaal 16 uur niet zal eten en ik dus een eetraam overhou van 8 u, maar de laatste 2 dagen haalde ik zelfs probleemloos 18u.
Woensdag moest ik dan naar de tandarts om mijn draadjes uit te laten halen en toen kreeg ik als ware domper op de feestvreugde te horen dat het nog 7 maand zal duren voor ik weer een volwaardig gebit zal hebben en dat ik nog een beurtenkaart vol zou krijgen tot het zo ver was... Maar ik mocht wel al een klein stukje gaan lopen.
Deze morgen was het dan zo ver; mijn eerste 5 km! Het ging vrij gemakkelijk al realiseerde ik mij dat een hartslagband misschien wel een must is in de winter als ik mijn sporthorloge niet op mijn pols draag. Mijn lege maag erna was wel ietsjes lastiger om mee om te gaan. Maar toch lukte het mij om mij aan mijn vasten te houden.
Ik heb mij vandaag ook ingeschreven voor de Urban trail in Brugge nu zondag... Ik ben benieuwd.
03-11-2019
Het zaadje...
Dit jaar, op de dag dat mijn meme exact één jaar van ons heen gegaan is liep ik mijn eerste lange afstand, ik liep voor de eerste keer 51km, een datum die mij altijd zal bijblijven, want het is een speciale datum.
Vandaag op haar verjaardag was terug een speciaal moment; ik ben namelijk al enige tijd op zoek achter een mooie 100 miler, ik had al veel voorstellen gekregen maar geen enkele sprak mij aan; ofwel was het weer er barslecht en had je al natte voeten van voor je begon, of het was een 100 miler waar je zelf je weg moest gaan zoeken of het was een 100 miler waar je best in bikini liep omdat het bloedheet was daar, om dan bij de UTMB uit te komen, want het ook weer niet was; een beetje hoogtemeters ok, maar dit was nu niet mijn ambitie... Ik begon bijna de hoop op te geven en net vandaag viel mijn oog op de Tarawera Ultra Marathon in Nieuw Zeeland.
En net zoals bij de Indian Summer Trail was het liefde op het eerste gezicht, al overviel mij meteen het gevoel 'o nee, Nieuw Zeeland, zo ver!' Ik weet nog niet goed wat ik ermee aan moet maar iets in mijn zegt dat het iets is waar ik naartoe moet leven, iets wat ik een kans moet geven want dat dat eigenlijk mijn Apalachian trail is in het klein dat ik zo graag wou lopen maar onbereikbaar is. En dat bracht mij bij R.V.... De link met Nieuw Zeeland. Het één leid altijd tot het andere. Net zoals D.Z. mij naar Madeira leid...Net zoals een cirkel. Deze mensen kwamen op mijn pad omdat mijn onderbewust al lang wist dat ik ze op een dag nodig zou hebben.
Maar eerst en vooral ga ik moeten beginnen werken aan mezelf, want het spiegelbeeld zegt dat ik enorm slecht bezig ben, op een week tijd verloor ik veel kilo's maar de laatste week heb ik die schade al dubbel en dik hersteld, ik bleef maar snoepen, of ik nu kon eten of niet, ik trok het mij niet aan, de ene ongezonde snack na de andere moest eraan geloven, niet één pakje koeken, geen twee, maar alles wat ik vond moest eraan geloven. Ik schaam mij diep.
En waarom doe ik het? Het heeft mij op de één of andere manier een goed gevoel, het zorgt ervoor dat ik mij in een cocon waan waar ik mijn zorgen kan vergeten; op die momenten kan ik genieten van het genot dat het mij heeft en denk ik niet aan mijn soms wel hersenloze job, ik doe mijn job dan wel graag, maar ik denk meer en meer, is dit wat ik nu écht wil doen tot mijn pensioen? Mijn gevoel zegt nee, enkel weet ik totaal niet wat ik dan wél wil doen dat mij nog gelukkiger kan maken, ik zorg graag voor mensen, ik help graag mensen,...En anderzijds ben ik graag op mezelf. Ik weet het echt niet. Ik weet het écht maar dan ook écht niet.
Ook heb ik het de laatste tijd terug enorm moeilijk met het gemis aan affectie, ik mis de warmte van iemand, een warme knuffel, een goed gesprek,... Soms kan ik het plaatsen, maar op momenten zoals nu doet het zelfs innerlijk enorm veel pijn. Ik ben zo'n warme persoonlijkheid en te moeten leven zonder enige vorm van affectie; niet in vorm van woorden noch in aanrakingen is enorm moeilijk.
Het is ergens belachelijk dat mijn hoofd denkt dat met zoet op te lossen... Want zoiets los je niet op met een stuk chocolade of een pak koekjes.
Daarom ga ik echt proberen geen zoet meer te kopen en ga ik proberen intermittent fasting toe te passen, enkel ben ik er nog niet aan uit welk vastenrooster ik ga gebruiken... Dat gaat nog wat denkwerk vergen vrees ik. Ga ik 13 uur vasten of meer? Ergens denk ik dat tussen de 15u en 18u vasten ideaal zou zijn. Maar wanneer dan best? Maar ik wil het wel proberen. Mijn gevoel zegt niet meer eten na 19u tot 11u30, dit tijdrooster lijkt mij wel haalbaar.
Gelukkige verjaardag meme...
Vandaag is het de verjaardag van mijn meme, ze zou 90 jaar geworden zijn had ze nog geleefd, maar helaas is ze vorig jaar van ons heen gegaan, de altijd sterke vrouw was de laatste jaren veranderd in een schim van zichzelf, toen ik haar de laatste keer in haar ziekbed zag liggen herkende ik haar niet meer, niets leek nog op de vrouw die ik kende toen ik nog kind was. Ze was herleid naar figuurlijk en letterlijk bijna niets meer; een geraamte met kleding aan. één aanraking kon haar gewoon in duizend stukjes breken. Haar gewicht was enkel nog het gewicht van haar beenderen... Voor de rest was het niks meer.
Want de laatste maanden van haar leven begon ze alsmaar minder en minder te eten, tot ze resoluut weigerde om nog te eten. Op het laatste schakelde elk orgaan zich één voor één uit... Ze zei dat ze veel pijn had. Kon ook niet anders... Zonder dat ze het goed en wel besefte liet ze zichzelf meer en meer lijden door gewoon voeding te weigeren.
Dan vraag ik mij af of je als mens dan beter niet kiest voor euthanasie...
Ze was een persoon die ik enorm graag zag, ze heeft mij de mooiste momenten in mijn leven gegeven, bij haar kon ik 'kind' zijn. Ook al ga ik nog maar zelden naar haar graf, in mijn hart draag ik ze nog steeds mee, want samen met haar is een stukje van mij gestorven en dat zal altijd zo blijven. Ik zie jou graag meme.
01-11-2019
Begrijpen wie begrijpen kan...
Toen ik terug kwam uit Chicago en ik op mijn tussenvlucht wachtte kwam ik een paar oude loopvrienden tegen op de luchthaven, die ene vrouw vol enthousiasme 'dat we eens samen een marathon moeten lopen', en ze bleef het maar herhalen, dus wat doe ik als ik terug thuis kom achter een marathon gaan zoeken, de voorstellen die ik deed werden van tafel geveegd 'want ze liep nooit 2 x dezelfde marathon'. Nu kwam ik een nieuwe marathon tegen, ongelofelijk veel groen en de eerste editie dit jaar en vooral dichtbij de deur zelfs. Ik deed haar het voorstel en haar woorden waren 'dat ze enkel maar op plat parcours liep', ligt het nu aan mij maar vind ik een kleine 300 meter hoogteverschil nu echt weinig? Of.... ? Bij deze is het wel vrij duidelijk dat ze eigenlijk nooit met mij een marathon wou lopen. Maar waarom zegt ze dan zoiets? Ik zal zo'n mensen nooit begrijpen. Ik weet wel, dat ik met haar alleszins geen marathon nog wil lopen.
Een week half niet meer gelopen en ik word bijna gek van het niet kunnen lopen, deze week trouw elke dag mijn commitment vol gebracht en dat is elke dag 500 calorieën 'weg bewegen'. Een tweetal keer buiten gaan wandelen en dan 3x naar de fitness geweest en daar tot de vaststelling gekomen dat ik enorm veel spierverlies heb, oefeningen die peanuts waren een paar maand geleden leken nu wel bijna onmogelijk. Dat deed mij tot het inzicht komen dat ik daar ook mijn energie zal moeten insteken bij mijn opbouw naar mei.
Dus 1x in de week ga ik naar de fitness gaan voor krachttraining en 1x in de week heuveltraining en dan mijn lopen erbij. Vandaag mijn schema opgemaakt voor de ISUT en zo heb ik volgend jaar totaal geen denkwerk meer aan mijn schema's en kunnen we ons volledig richten op de praktijk.
29-10-2019
Again and again...
Vandaag zakte mijn humeur terug naar het vriespunt.
Telkens als ik denk dat mijn partner mijn lopen een plaats kan geven in ons leven, telkens kom ik tot de vaststelling dat dat totaal niet zo is. Hij snapt mij niet, maar ik snap hem nog minder. Ik wil mij er niet ellendig bij voelen, ik wil iets hebben van 'foert ik trek het mij niet aan', maar toch... Het is net zoals een vervelende puist die onderhuids mij zit te irriteren.
Ik zou zo graag begrijpen waarom hij altijd zo negatief reageert, waarom hij niet gewoon blij is dat ik zo'n plannen heb. Iedereen zou toch fier zijn op zijn partner als ze zo'n prestaties wil en KAN neerzetten?
Ik ben echt niet de persoon die niks kan doen of mij met een boekje in de zetel kan zetten, ik moet bewegen, ik moet bezig zijn, ik moet plannen kunnen maken, ik moet mezelf kunnen uitdagen, keer op keer. Dan leef ik! Dan ben ik blij en gelukkig!
Dit ben ik!
Time flies...
En ondertussen zijn we al terug volledig in de plooi gevallen, de reis naar Chicago is stilletjes aan aan het vervagen en word een mooie herinnering, ééntje om nooit meer te vergeten.
Het afscheid nemen was niet gemakkelijk en de terugreis duurde lang en werd zelfs nog 1uur langer omdat de tweede vlucht vertraging had, maar al bij al kwamen we niet stikkapot toe in Belgïe, we zaten direct terug op het ons normaal ritme.
De nacht op woensdag letterlijk geen oog dicht gedaan, de spanning en angst voor de tandarts waren zo extreem groot dat ik niet wist wat te doen, alles in mij schreeuwde om het niet te doen maar toen ik naar mijn magneetje keek die ik in Chicago gekocht had 'fear is the thief of dreams' dacht ik 'ik wil het echt, angst wil mij tegenhouden.' Dat deed mij doorbijten. Ik was dan ook heel erg blij toen het gedaan was. De eerste dag een enorm grote pijnaanval gekregen maar de dagen erop viel de pijn best wel mee, een week later is de zwelling bijna volledig weg getrokken maar het gevoel in mijn mond blijft raar, ik vraag mij af hoelang het 'raar' zal blijven aanvoelen.
Het deed mij ook deugd dat ik een weekje langer thuis was van mijn werk, ik geniet er echt van van de extra vrije tijd die ik nu heb, maar stilletjes aan begin ik toch al weer te verlangen om terug te gaan werken.
19-10-2019
De laatste volledige dag...
Ik heb er een verschrikkelijke nacht achter de rug, ik heb ergens wel goed geslapen, maar tevens enorm onrustig, ik heb een ganse nacht 'slecht' liggen dromen, ik droomde over het naderend afscheid van mijn familie. Ik moet toegeven dat ik het er lastig mee ga hebben, heel erg lastig, ik heb ergens het gevoel dat ik ze misschien voor heel lang niet meer ga terug zien en dat maakt mij verdrietig.
Ze mogen dan wel beloofd hebben als ze in Belgïe komen dat we samen iets gaan eten, maar ik weet niet of ik daar echt naar uitkijk, met hun alleen wel, maar niet met mijn ene nonkel erbij, het is niet dat ik iets tegen mijn nonkel heb, het is meer dat die nonkel iets tegen mij heeft en ik totaal geen zin heb om met iemand met zo'n attitude aan één tafel te gaan zitten. Iemand die enkel het slechtste met mij op heeft ben ik liever kwijt dan rijk, zo'n personen hebben geen meerwaarde in mijn leven.
Misschien moet ik gewoon binnen een paar jaar gewoon eens terugkeren naar Chicago zodat ik hun terug kan zien, dat lijkt me misschien wel het beste. Misschien kan ik nogmaals Chicago marathon lopen... Wie weet.
Gisteren was een mooie dag, we zijn rond 10u30 vertrokken en zijn eerst de tickets voor de boottocht gaan kopen en daarna iets gaan eten bij Flattop, terwijl het altijd megakalm was was het nu megadruk! Het was echt wachten op een plaatsje, de boottocht zelf was heel mooi, het was echt het perfecte weer ervoor. Ik heb veel mooie foto's kunnen maken.
Na de boottocht zijn we eindelijk eens naar 'the bean' kunnen gaan kijken, we moesten wachten tot het mooi weer was omdat ze dan op haar mooist is en het was echt wel de moeite, daarna zijn we nog een eindje gaan wandelen en om 16u waren we afgesproken met mijn neef niet ver van zijn werk om nog iets te gaan drinken/eten, daar heb ik de lekkerste cupcake gegeten die ik al in mijn leven gegeten heb denk ik. Het was gewoon een delicatesse!
S'avonds bij mijn neef Iraans gegeten, het was niet slecht maar ook niet echt een favoriet van mij. Vandaag mijn laatste volledige dag in Chicago, ik ga vandaag voornamelijk proberen van elke seconde te genieten, alle indrukken op te slaan om ze nooit meer te vergeten. Vandaag nog een paar laatste boodschappen doen.
En morgen de reis in schoonheid afsluiten.
16-10-2019
Vermoeiende dagen...
Mijn voornemen om elke dag te schrijven als ik in Chicago ben heb ik helaas niet kunnen waarmaken, het is omdat mijn dagen zo goed gevuld zijn dat ik s'avonds gewoon geen puf meer heb om nog iets te schrijven op mijn blog. Ik kan eigenlijk moeilijk begrijpen dat er zoveel dikke Amerikanen rondlopen, als je elke dag zo'n afstanden moet afleggen om van punt A naar punt B te gaan dan ben je gewoon doodop tegen de avond!
De laatste dagen waren eigenlijk een beetje identiek; s'morgens slapen tot een uur of 7, gisteren zelfs tot 8u, ik was zo moe dat ik zelfs door het lawaai van de kleintjes heb geslapen, ik heb ze eventjes gehoord, maar ik viel al even snel terug in slaap. Rond de middag trekken we dan de stad in om eindeloos te wandelen, of het lijkt toch zo, hoeveel km we 'verloren' gaan wil ik zelfs niet weten! Want soms lijkt het evident om van punt A naar punt B te gaan, maar het is niet altijd zo evident.
Gisteren zijn we naar de dierentuin geweest, hij was niet echt groot maar hij was wel super verzorgd, veel verzorgder dan bij ons. En vandaag zijn we gaan fietsen, dat was tot nu toe de minst leuke ervaring, de fiets was veel te klein, het zadel was veel te laag waardoor ik veel pijn kreeg in mijn knieën en de tweede helft was met een pittige wind, ik was echt blij dat ik terug was, nee, geen fietsen meer voor mij.
Ik begin het alsmaar moeilijker en moeilijker te krijgen met het eten hier, wat mis ik het brood van bij ons! Wat mis ik mijn eitjes s'morgens! Wat mis ik 'normaal' eten. Alleen voor dat ga ik blij zijn dat ik terug in Belgïe zal zijn.
14-10-2019
The day after...
Deze nacht eigenlijk vrij goed geslapen, maar terug vrij vroeg wakker. Eerst ontbeten en dan zijn we eerst een krant gaan halen met de uitslag van de marathon, vraag mij niet waarom ik die krant wou, maar ik wou gewoon een herinnering, net zoals toen ik in New York ook een krant gekocht heb toen ik de marathon gelopen heb.
Daarna zijn we de buurt van Hyde park gaan verkennen, echt een heel mooie buurt, een buurt die mij eigenlijk lang zal bijblijven. We zijn dan eerst kip gaan eten en daarna zijn we naar het museum geweest, een vrij prijzig museum maar het was ergens best wel leuk al zou ik er zelf nooit geen geld kunnen aan geven.
Daarna zijn we naar een mooi punt gegaan en zijn we onze medaille gaan afgeven om te laten graveren, en zo was er terug een dag voorbij...
13-10-2019
Chicago marathon...
Vandaag de dag... De dag van de marathon, de nacht voordien vrij goed geslapen, maar ik had amper iets deftigs om te eten als ontbijt, dus begon ik mijn dag met een zak Zoo koekjes en een stukje wit brood, oh my, ... Ik zou dus een marathon lopen op Zoo koekjes, van een uitdaging gesproken!
De kledingkeuze werd een gok en hopelijk een goede gok; een licht truitje met lange mouwen en een thermische t-shirt. Eerst door een beveiliging en toen zag ik dat ik een dopje van mijn oortjes kwijt was, ik zou het moeten doen met één oortje. Ik dacht eerst veel tijd over te hebben maar eigenlijk had ik net genoeg tijd om mij klaar te maken en in mijn startvak te gaan.
De kledingkeuze bleek de juiste geweest te zijn en de warmtepads waren een verademing! Mijn benen voelden op het eerste moment goed aan, dus dat zat ook goed, maar al van bij de start sloeg mijn sporthorloge tielt, en dat was echt niet goed, ik wist totaal niet welke snelheid ik liep, dus ik moest volledig op gevoel lopen; een trail op gevoel lopen ok, maar een marathon op gevoel lopen aan een hogere snelheid is best wel stresserend, ook lag mijn hartslag al veel hoger dan goed was.
De sfeer van de marathon zat meer dan goed, het was eigenlijk 42 km ambiance van een overenthousiast publiek, het was zelfs zo erg dat ik hunkerde naar rust en stilte. Op 21 km kwam het gevoel op dat dit echt niks meer voor mij is, ik haat baanwedstrijden. In mijn hoofd zag ik mezelf gewoon stoppen. Terwijl trails mij rust brengen brengen baanwedstrijden mij gewoon onrust.
Ik had het echt zwaar, mijn 100 km was nog lang niet verteerd, met momenten heb ik zelfs kleine stukjes gewandeld, en ik stond verwonderd dat mijn lichaam heel snel herstelde en terug verder wou lopen.Ik voelde dat ik mentaal enorm veel gegroeid ben, ik kan gewoon door de pijn lopen en mijn lichaam gewoon laten blijven lopen. Mijn maag zat ook goed, ik kon blijven eten en had een enorme trek toen ik klaar was. Ik was zo blij toen ik over de finish ging en de medaille kreeg!
De organisatie was op alle vlakken top enkel één ding zat totaal niet goed, de 'family reunion' zone was totaal niet aangegeven en zo stuurde de eerste mij naar een bepaald punt en de andere zei dat er totaal geen zone ervoor was, dat de family buiten de marathonzone wachtte. En toen stond ik daar... Uit wanhoop mijn neef gebeld omdat hij de enigste was die ik kon bereiken, maar dat was ook een opgave, uiteindelijk kwamen er 3 telefoontjes aan te pas eer ik herenigd was met hem en zijn gezin. We zijn dan samen gaan zoeken achter de 'family reunion' zone en hebben ze na lang zoeken uiteindelijk gevonden maar toen was mijn man en mijn zoon al vertrokken natuurlijk.
S'avonds zijn we dan nog een korte wandeling gaan maken maar mijn lichaam was echt vermoeid. Hoe ik mij voel na het lopen van de marathon?
Ik heb bewezen dat ik wel degelijk mijn 100 km kon lopen én de marathon tot een goed einde kon brengen. Mission completed!
12-10-2019
The day before...
De dag voor de marathon wou ik geen al te grote manoeuvres doen omdat ik toch een beetje mijn benen wou sparen, eerst een kort stukje gaan lopen met terug slechte benen maar wel een heel mooi 'mini'parkje tegengekomen. En rond 11u30 vertrokken richting downtown, daar begon het al goed met een metro die op zich liet wachten, normaal rijden ze om de 10 à 15 minuten maar ditmaal moesten we meer dan 1u30 wachten en dat is lang, zeker als er een koude, scherpe wind zit.
In downtown terug gaan eten in hetzelfde restaurant of de dag voordien, maar ditmaal maar één bord gegeten ipv twee en dan een stuk gewandeld richting Navy pier, maar er was een soort van onrust in mij, ik had het gevoel dat ik al te veel aan het doen was voor mijn marathon, ik was dan ook blij toen ik s'avonds terug thuis was bij mijn neef, uiteindelijk veel te laat in mijn bed gekropen omdat ik mijn overlevingsvest niet vond.
11-10-2019
Zalig gegeten...
Ontbijten blijft een uitdaging, in een winkel een pot kwark gevonden maar blijkbaar is kwark niet in elk land hetzelfde, na 3 happen te eten begon mijn tong te branden als zot, het was net of er peper in zat. Ver-schrik-ke-lijk! Mijn neef gaf dan een alternatief dat hijzelf graag at, ik wou niet ondankbaar doen en heb het maar opgegeten, maar het was compleet mijn ding niet. Alleen al voor dat zal ik blij zijn dat ik terug thuis ben, wat mis ik mijn eten.
Rond 11u zijn we dan vertrokken richting de expo om mijn nummer af te halen, een massa volk maar een fantastische organisatie zorgde ervoor dat alles eigenlijk supervlot ging. Ik heb daar ook een stand gevonden met supercoole hoofdbanden, zalig gewoon! Ik kon gewoon niet kiezen!
Na de expo te voet naar het centrum gegaan, ondertussen was het ijskoud geworden met een hevige wind en af en toe een goede regenvlaag, mijn handen werden gewoon ijspegels. We zijn dan eerst iets gaan eten in een echt wel lekkere eetgelegenheid; Flattop gril, een fusionrestaurant, het was gewoon een delicatesse!
En daarna naar Zumies, een wel heel erg speciale winkel. S'avonds dan bij mijn neef thuis voor het eerst thais gegeten, ook heel erg lekker. Het was terug een heel goed gevulde dag.
10-10-2019
Mijn eerste dag in Chicago...
De 2 de vlucht naar Chicago was een vlucht met toch wel redelijk wat turbulentie, altijd beangstigend zo'n momenten. Het eten op het vliegtuig is normaal niet top, maar ditmaal was er dus echt niks lekker, het leek echt op gevangeniskost, en hetgeen ik mee had als extra was zo pover dat het een hongerige 9u was. De eerste 5u gingen nog vrij vlot voorbij maar de laatste 4u bleven maar duren.
Het was dan ook een ganse opluchting toen we er waren, het vliegveld van Chicago was vrij indrukwekkend, de douanecontroles waren al even uitgebreid of misschien zelfs uitgebreider dan in New York maar het ging wel een pakje vlotter en eenmaal we klaar waren om de luchthaven te verlaten was er nog niemand, Maar ik had er het volste vertrouwen in, het was spits in Chicago en als het zoals in NewYork was dan was het een helletocht om van punt A naar punt B te raken.
In de luchthaven eerst een fles water proberen kopen maar er waren amper 2 winkeltjes, in het één verkochten ze alle frisdrank wat je maar kon dromen maar water kenden ze precies niet, in de tweede winkel hadden ze water, maar de prijs was er ook naar meer dan 5 dollar voor 1 liter water!
Na een kwartier toch maar eens een berichtje gestuurd om te vragen of ze ons zouden komen halen, en ze waren inderdaad op weg. En als NewYork al een beetje het 'filmgevoel' gaf, gaf Chicago je net het gevoel of je volledig in een film zat, zeker de straat waarin mijn neef woont, de grote huizen, de grote auto's, de bomen,... Het heeft iets.
S'avonds daar samen gegeten voor de eerste keer en toen dacht ik dat het echt wennen zou worden, ik leef al gezond maar dit was nog een upgrade van gezond eten en ik kan niet zeggen dat ik niets miste aan tafel. Eventjes dacht ik dat ik misschien wel eens heel veel honger en zin in dingen zou hebben...
De eerste nacht was de hel, we lagen in een kamer met een airco die heel regelmatig aansloeg en waardoor ik in een soort tocht lag en dan lagen we net naast een soort machinekamer waar er een ganse nacht grote activiteit te horen was; werd ik al niet wakker van het te koud of te warm te hebben dan werd ik wel wakker van het lawaai van ernaast... Met als gevolg dat ik totaal niet uitgerust opgestaan ben.
We besloten eerst een eindje te gaan lopen, ik wou 5 km maar mijn neef zei dat lopen tot aan het Michigan meer echt wel de moeite was, dus besloten we naar daar te lopen, en op 5 km hebben we ons omgekeerd en hebben we terug gelopen, veel van het meer hebben we niet gezien en rond 8 km moest ik stoppen met lopen, mijn lichaam was veel te vermoeid om het aan te kunnen, ik had zoveel pijn in mijn rug. Was dat de dag van de marathon, het was een DNF geworden, ik moest dringend terug mijn slaap op punt krijgen maar ook mijn eten, want ik had de laatste 2 dagen mijn lichaam veel te veel schade aangebracht en dat had ook een invloeg gehad op mijn lopen.
Na het lopen ontbeten, het was niet het ontbijt dat ik gewend ben, en ik miste het wel ergens. Rond 11u zijn we dan vertrokken met als doel te gaan winkelen die dag. Eerst de Metro genomen en dan gewandeld, het was niet evident om de winkelstraten te vinden maar we hebben uiteindelijk toch wel het één en het ander gevonden en ergens heb ik het gevoel dat we nog niet alles gezien hebben.
Middageten vinden was ook al een uitdaging op zich, want het enige dat je op elke hoek vind is fastfood. Zelfs echte restaurants zijn moeilijk te vinden. Mijn doel van die dag was een fleetfleet winkel te vinden voor de merchandising van de marathon, en ergens was ik bang dat het een immense uitdaging zou zijn, maar plots viel mijn oog op een Nike winkel en toen wist ik dat ik goed zat. Toch een mooie t-shirt met korte mouwen en één met lange mouwen kunnen scoren en ook al een cadeautje voor mijn jongste zoon en het werd nog beter toen ik ook nog het hardrockcafé tegenkwam en ik ook al meteen een cadeautje voor mijn dochter vond; nog maar één dag in Chicago en ik had al alles wat op mijn bucketlist stond om te kopen.
S'avonds nog genoten van een korte wandeling door de buurt waar mijn neef woont en de halloweensfeer is al zo uitgesproken, het is echt een zalige sfeer. En de dag werd nog beter toen we aan tafel gingen en ze mijn favoriet eten klaargemaakt hadden; zalm. De eerste dag was meer dan geslaagd! Het werd vrij laat toen ik ging slapen, we hadden nog eventjes een probleem met wie waar zou slapen want ik wou niet meer slapen op die kamer, ik wou in de zetel op de kinderspeelkamer slapen en na lang overleggen heb ik toch mijn zin gekregen en ik heb toch een betere nacht gehad, als ik nog zo 2 nachten heb komt het wellicht nog goed voor de marathon.
Vandaag is een dagje vol regen en weet ik niet wat de plannen zijn. Ergens zou ik graag al naar de expo gaan omdat het binnen is en ik ook zo eens buiten ben. Maar deels ben ik al afgesproken om morgen met mijn neef te gaan.
09-10-2019
En we zijn vertrokken!
Gisterenmorgen nog vlug eens tot aan mijn moeder geweest om afscheid te nemen, in de namiddag de valiezen klaar gemaakt en s'avonds om 19.30 zijn we dan vertrokken richting Brussel, enkel het vertrekken ging wat moeizaam want toen we een straat verder waren realiseerde ik mij dat ik hoestsiroop vergeten nemen was, ik had er wel mee in de valies, maar ik had geen zin om de valies terug open te doen en te beginnen graven erachter, dus hup, terug naar huis en hoestsiroop genomen.
We waren toen nog geen 2 straten verder en ik plots op Facebook zag verschijnen dat het wel eens heel koud kon zijn op de marathon, en toen dacht ik 'verdorie had ik maar warmtepads meegenomen', toen de tweede keer terug richting huis, maar volgens mij moeten er warmtepads in mijn valies zitten want ik mankeerde er 4... 4 die ik niet gebruikt heb bij de Boslandtrail. Nu ja, beter te veel warmtepads dan te staan verkleumen in het startvak zondag, want het is niet zoals bij marathons bij ons dat we maar een kwartier op voorhand moeten klaarstaan, nee, we moeten minstens een uur op voorhand al aanwezig zijn.
De hotelkamer bleek enorm compact te zijn, het bed was een twijfelaar en de kamer was echt wel koud, het werd een heel kort en onrustig nachtje voor mij, want de oudste zoon hoestte mij meermaals wakker en de vermoeidheid was mijlen groot toen ik opstond.
Dan het meest stressvolle moment van de dag; het inchecken, zeker met een vlucht buiten Europa krijg ik al stress, er moet maar eens een document niet goed zijn... Dan het tweede vervelende moment; de douane; ik ben altijd bang dat ik er in slaag om dingen in de handbagage te steken die totaal niet toegelaten zijn, maar ook daar ging alles probleemloos.
De eerste vlucht naar Lissabon was een vlucht met toch vrij veel turbulentie en toen kwam ik tot de ontdekking dat mijn muzieklijsten niet gedownload waren; doordat ik een maand geleden mijn Iphone moest resetten stond ik er niet meer bij stil dat ik alle muzieklijsten terug moest downloaden, dus muziek luisteren was niet echt een optie. Ik heb dan naar een audioboek beginnen luisteren, ik dacht dat ontspannend zou zijn, maar de vermoeidheid zorgde ervoor dat ik mij eigenlijk totaal niet kon focussen op hetgeen er verteld werd, dus eigenlijk ben ik totaal niet mee met wat er verteld geweest is omdat ik af en toe indommelde, maar echt slapen was er niet bij en toen ik mij recht stelde na 2u45 voelden mijn benen zo stijf aan, dat beloofd straks na 9u vliegen...
Nu 4u wachten op de luchthaven van Lissabon vooraleer we kunnen vertrekken voor een 9 uur durende vlucht naar Chicago. Er zijn heel wat winkels, en ook al zijn ze Duty Free, zo goedkoop vind ik ze niet echt. Ook word het een enorm hongerig dagje, want echt lekker eten kun je hier precies niet vinden; ofwel uitgedroogde broodjes ofwel fast food. Ik ben daarnet gewoon uit pure ellende een stuk chocolade gaan kopen met nootjes. Ik vrees dat Mc Do mijn grote ongezonde vriend gaat worden de komende weken; omdat het de goedkoopste manier is om je maag gevuld te krijgen, nadat ik terug ben is het echt een no-go voor al wat ongezond is.
08-10-2019
Donkere wolken...
Gisterenavond één van die momenten waarop elk sprankje positieve energie volledig uit mij gezogen werd.
Al 2 dagen dat mijn man vervelend doet over mijn sportieve prestaties, dit is eigenlijk altijd een doorn in zijn oog geweest, maar hij had gewoon geen andere optie om hem er gewoon bij neer te leggen. Maar de laatste dagen vloeiden de ergernissen terug naar boven, hij wou dat ik hem beloftes deed die ik nooit zou nakomen.
Nee, ik ga mijn lopen en mijn sporten niet stoppen, want het is mijn passie en mijn hobby en tevens mijn inspanning en mijn motivatie. En dat ik elk jaar niet zo'n reizen ga maken, dat is wel een feit, maar dat ik nooit nog op reis ga gaan voor mijn hobby dat ook weer niet. Hobby's zijn tijd- en geldverlies in zijn ogen, het leven moet bestaan uit eten, slapen en werken en als je later op pensioen gaat DAN kan je tijd maken voor hobby's . Sorry, maar met die levenswijze kan ik mij niet verzoenen. Ik zie mezelf op mijn 65 ste niet starten met marathons lopen of gelijk welke andere hobby. Wie weet word ik wel 65 jaar... Niemand die jou die zekerheid kan geven, voor hetzelfde geld rij ik straks naar mijn moeder en kom ik nooit meer thuis.
Gisterenavond kreeg ik dan terug de volle laag, wat begon met een spatje op de kookplaat die er niet af ging en eindigde met een eindeloos gemekker dat hij dat écht maar dan ook ECHT niet graag deed op reis gaan, dat hij het gewoon verschrikkelijk vond. Waarop ik hem eraan herinnerde dat niemand hem verplicht had, dat hij de vrije keuze had erin, dat hij evengoed kon thuis gebleven zijn. Ik heb zelfs liever dat hij thuisblijft dan dat hij meegaat dik tegen zijn zin.
Dan begon hij moeilijk te doen over de parking die ik moest reserveren, hij wou Q-park maar hij wist het adres niet, hij wist wel waar het niet was, maar hij wist niet waar het wel was... Zoiets noem ik moeilijk doen om moeilijk te doen. Het was net een klein kind, hij die altijd de logica zelf is, begon mij gewoon te laten twijfelen aan alles, zoals het uurverschil tussen Belgïe en Chicago...Als het 7 uur vroeger is in Chicago zal het niet later zijn in Belgïe maar dat ging er precies totaal niet in. Gans die woordenwisseling en al dat vervelend gedoe zorgden ervoor dat ik deze morgen wakker werd totaal energieloos, een reis waar ik zo naar uitkeek lijkt precies overschaduwd met enkel donkere wolken...
Ik zou gaan lopen deze morgen, maar geen sprankje energie in mijn lijf wil het doen, dus vrees ik dat er totaal niks gedaan zal worden van sport. Laat ons hopen dat als hij straks opstaat het tij gekeerd is, maar ik vrees ervoor, ik vrees dat het 2 lange dagen zullen worden eer we in Chicago zullen zijn...
07-10-2019
Confrontatie met mezelf...
Gisteren en vandaag stond eigenlijk volledig in het teken om alles klaar te maken voor Chicago, gisteren al voor het grootste deel mijn valiezen klaargemaakt, nog wat papieren in orde gebracht en zaken uitgezocht. En vandaag ben ik dan naar het stad geweest om cadeautjes te gaan kopen voor mijn familie in Chicago, maar toen realiseerde ik mij plots toen ik in t'stad rondliep dat ze wellicht dezelfde winkels in Chicago hebben en dat het wat dom van mij zou zijn als ik het hier zou kopen om dan met al dat extra gewicht te moeten gaan rondzeulen. Dus daarom enkel maar een doos pralines gekocht.
En ondanks mijn goede voornemen van geen extra zaken meer te kopen was ik toch niet meer te houden toen ik de Fnac binnen stapte, er was een boek die al langer dan vandaag in mijn ogen schitterde en dat was het boek 'de edele kunst van not giving a f*ck' en er lag ook nog het vervolg ervan, dus met deze boeken stond ik aan de kassa. Om dan de Standaard Boekhandel binnen te gaan en ook buiten te komen met 2 boeken; één boek die ik gezien had toen het teamdag was '999 vragen aan jezelf', het leek mij keiplezant om al die vragen in te vullen! En dan vond ik ook nog een keimooi dagboek/agenda voor 2020 van Daphne. Zo mooi, daar kon ik ook niet aan weerstaan en zo kan ik terug het goede voornemen in de wereld brengen van ditmaal mijn dagboek/agenda mooi bij te houden. (benieuwd aan welke maand ik nu zal raken... Foute gedachte, nee, ditmaal slaag ik erin om hem een jaar lang mooi bij te houden!)
En mijn laatste aankoop was bij AS adventure, toch maar een opblaasbaar hoofdkussentje gekocht voor in het vliegtuig, want ja het is toch 11u vliegen... Maar vanaf nu is het echt sparen en geen enkele boekenwinkel nog binnengaan. En o ja, nog vergeten ook nog een stukje voor mijn Iphone besteld zodat ik in het vliegtuig naar mijn luisterboeken kan luisteren en tevens mijn Iphone kan opladen... Hopelijk krijg ik het morgen nog op tijd toegestuurd anders is het dus verloren geld, niet dat ik het nooit meer kan gebruiken maar toch niet zoveel. Maar hier stoppen dan ook mijn aankopen, ik moet dringend besparen.
En als ik dan lees wat ik hier allemaal gekocht heb krijg ik een enorm schuldgevoel, zo fout bezig. Misschien is het net goed dat ik het hier neerschrijf, is het een regelrechte confrontatie met mezelf.
Deze morgen eens 5 km gaan lopen, een spannend moment en mijn lichaam voelt volledig hersteld, dus het ziet er enorm rooskleurig uit voor nu zondag, de marathon gaat volgens mij probleemloos lukken, een tijd durf ik er niet opzetten... We zien wel.
