25/10

Mikael haalt ons op rond 9 am aan het hotel en ons eerste bezoek is het kerkhof! een gigantisch kerkhof dat vele voetbalvelden groot is en met vele mausolea versierd met prachtige beelden en memorabilia van de overledene, kitcherig bijwijlen!

maar het verhaal gaat natuurlijk over Eva Perron en de geschiedenis van Argentinië, en onze gids met beetje hese stem is een geboren verteller! hij wisselt regelmatig van engels naar duits, maar dat is enkel om het gemakkelijker te maken. de rondleiding wordt gespekt met humor en een ironische kijk op de dood en de statuten op het kerkhof, eigenlijk wel leuk om zo een rondleiding te krijgen! hij gelooft duidelijk niet in het hiernamaals, en vertelt ons dat zijn asse door de wind mag verstrooid worden, hij kan er dan toch niks meer mee.

we vervolgen onze weg naar La Boca : een van de oudste en bekendste wijken volkswijken van Buenos Aeres. Doordat het in de bocht van de rivier Riachuelo ligt kreeg het de bijnaam La Boca, wat mond betekent. De eerste bewoners die hier kwamen waren arme migranten uit Genua en Bari, die in de haven wat werk en een onderkomen vonden. Begin 20e eeuw komen grote groepen Italianen, Grieken, Japanners, Turken en Joegoslaven aan, en deze mengeling zorgde voor het ontstaan van een centrum van het nachtleven. de wijk werd ook het Sjanghai van het westen genoemd. En wat de jazz was voor New Orleans werd de Tango voor La Boca.

De huizen zijn in verschillende kleuren geverfd, wat de straten een warme en gezellige aanblik geeft.  Er loopt heel wat volk rond, en als we op een terrasje gaan en met onze gids een pint drinken, begint wat verderop een gitarist te tokkelen. aan het begin van de straat staan enkele mannen en vrouwen in traditionele kledij de toeristen uit te nodigen om met hen op de foto te gaan, tegen betaling uiteraard, en in een tango pose, maar aandringen doen ze niet. Het valt ons op dat de meeste bewoners heel vriendelijk zijn en nooit opdringerig, wat heel aangenaam is. Van hieruit nemen we de auto naar de stad, en onze gids probeert nog met ons om een oplaadkabeltje voor de Panasonic camcorder te vinden, maar tevergeefs. Hij brengt ons naar het hotel, waar we afscheid nemen. We zien hem immers niet meer terug in Buenos Aeres want hij heeft dan een ander groepje. Spijtig, want een goede en aangename verteller!