Klokslag 6u15 vertrokken we gepakt en gezakt naar Zaventem
waar we afgesproken hadden met Tine, de
collega van Schilde en Jef om gezamenlijk een (naar Westerse normen)
memorabele vliegtuig trip naar Hartford af te leggen. Onderweg naar Zaventem
voorbij de obligatoire file in
Ranst. Enfin, met een kwartier vertraging maar
toch nog ruim op tijd in Zaventem.
Deze keer vlogen we met Air Canada, een hele andere
ervaring dan met een Amerikaanse luchtvaartmaatschappij. Geen confrontatie met vragen
zoals of we onze bagage zelf hebben ingepakt, of we onze bagage altijd in het
oog gehouden hebben, of we onbetrouwbare figuren hebben ontmoete ,
Enfin, een
zeer vlotte incheckprocedure die kenmerkend was voor de gehele vlucht(en) maar
de verrassing moest nog komen. Na twee uren rondslenteren op de luchthaven konden
we eindelijk inschepen in de Airbus van Air Canada. Ook een gigantisch verschil
met U.S. Airways was de bediening. De ervaren niet onderhevig aan enige vorm
van Anorexia hostessen waren zeer vriendelijk. Na een prettige vlucht landden
we zeven uur later in Montréal om de eerste verrassing een paar honderd
meter op Canadees grondgebied te vertoeven. Opnieuw een vlotte security om in
de luchthaven van Montréal het Amerikaanse grondgebied te betreden. Dankzij het
Amerikaans Canadees akkoord, konden we op een zeer efficiënte manier de
Homeland Security passeren zonder een spervuur aan vragen rond onze
terroristische activiteiten vlak naast het standbeeld en de gedenkbeeld van de
Verenigde Staten voor het opvangen van verschillende vliegtuigen wanneer het
luchtruim gesloten was tijdens de terroristische aanslagen van 11 november van
2001. Weliswaar een fotootje en vingerafdrukken en we waren binnen in het land
van opportunities op de luchthaven van
Montréal. 4uur transit en het avontuur
begon voor de laatste vlucht naar Hartford
Je kan het best omschrijven als
Kuifje in Amerika en
Afrika gelijktijdig. Enfin, fotos zeggen meer dan
woorden maar na een hachelijk vluchtje van een uurtje landden we in Hartford om
ons te vervoegen bij de collega van Essen die eerst een ommetje had gemaakt
naar de Grand Canyon om in mei
sneeuw en wolken te zien. Derde keer
scheepsrecht Ronny
.
Om 6u pm
checkten we het hotel Hilton- in. Ronny en Jef maakte zich klaar voor het VIP
Dinner terwijl Tine en ik besloten om de stad te verkennen met uiteraard een
terrasje. Het probleem echter was dat in Hartford Downtown geen enkel terras te
vinden is. Een kleine wandeling deed ons besluiten dat er weinig te zien was in
Hartford Downtown. Vele kantoren en conventiecenters maar weinig beleving en
geen terrasjes. Na een lekker sushi en een Chardonnay, besloten we om de jetlag
te overleven (am 12 o clock).
|
